Ένα κάρο με πατάτες!

Σε μια εποχή όπου λείπει το χαμόγελο, την κατάσταση σώζει ο Δημ. Ρέππας και οι σπουδαίες συνεντεύξεις του. 

Κυριακή, 11/12/2011. Εφη­μερίδα «Το Βήμα», σελί­δα Α14. Ερώτηση δημο­σιογράφου: «Πιστεύετε ότι ο Γ. Παπανδρέου θα μπορούσε να είναι υποψήφιος πρωθυπουργός στις εθνικές εκλογές;» Απάντηση Δημή­τρη Ρέππα: «Ναι, θα μπορούσε. Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει τις προδι­αγραφές για να κατέχει υψηλά αξιώ­ματα στην Ελλάδα, αλλά και διε­θνώς». Η απάντηση του βεριτάμπλ...
πασοκάριου στελέχους θυμίζει τη δι­αφήμιση με τα πατατάκια, που έλεγε «μετά το ποπ δεν έχει στοπ». 

Τώρα που πήραμε το κολάι με τον Γιώργο, δεν μπορούμε να στα­ματήσουμε. Ο Γιώργος Παπανδρέ­ου έχει όλες τις προδιαγραφές για μια λαμπρή διεθνή καριέρα. Επί αι­ώνες οι μελετητές της Αποκάλυψης του Ιωάννη σπαζοκεφαλιάζουν για να βρουν ποιος είναι ο άνθρωπος που θα προκαλέσει τον Αρμαγεδδώνα. Ο ΓΑΠ, έχοντας μετατρέψει την Ελλά­δα σε κρανίου τόπο σε μόλις 24 μήνες, θα μπορούσε να εκπληρώσει τις Γρα­φές σχετικά σύντομα. Μια ιδέα του (το δημοψήφισμα) ήταν αρκετή για να φέρει την Ε.Ε, στα πρόθυρα της διάλυσης. Φανταστείτε τι μας επιφυ­λάσσει η «συνέχεια, αν επαληθευτεί η ρέππειος ρήση για υψηλά αξιώματα και διεθνή καριέρα του παιντιού (σε στιλ Άννας Βίσση). 

Αραμπάς περνά 

Στην ερώτηση περί διαδοχής, ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθ­μισης απάντησε με όρους από τη θη­τεία του στις Μεταφορές: «Το θέμα μας δεν είναι ο διάδοχος, μετά όσα προηγήθηκαν. [...] Ας μη μας διαφεύ­γει πως, εκτός από το άλογο, το κυρι­ότερο είναι να υπάρχει το κάρο και να είναι γεμάτο». Ο υπουργός είναι σοφός. Δεν αρκεί μόνο να βρουν ένα καθαρόαιμο άτι σαν τον Αστραχάν- Παπανδρέου. 

Ούτε όλα θα πάνε καλά αν το κάρο-ΠΑΣΟΚ τραβάει στην κατηφόρα (διότι περί ανηφόρας ούτε λόγος να γίνεται). Πρέπει αυτή η πολύτιμη κι­βωτός του σοσιαλισμού να είναι γε­μάτη, τίγκα, φίσκα. Να έχει επιβά­τες ψηφοφόρους, εισπράκτορες ιδε­ολόγους, λαθρεπιβάτες καιροσκό­πους και μεγάλους τιμονιέρηδες σαν τον ΓΑΠ και τον Σημίτη. Πάνω απ΄ όλα, όμως, χρειάζεται αυτοθυσιαζόμενους εθνοπατέρες. Το λέει κι ο Ρέππας: «Ειλικρινώς δεν θυμάμαι να υπήρξε κοινοβουλευτική πλειοψηφία με τόσο αυτοθυσιαστικό χαρα­κτήρα». 

Ουδέν αληθέστερον τούτου. Νιώθει λιγούρα ο ψηφοφόρος επειδή του έκοψε τον μισθό η κυβέρνηση εθνι­κής σωτηρίας; Πεινάει σαν τον λύκο ο σοσιαλιστής βουλευτής, θλίβεται ο άνεργος; Κλαίει η πασοκάρα. Αυτοκτονεί ο συνταξιούχος; Ανασταίνε­ται το κόμμα (ένεκα απαρασάλευτης πίστης στη μετά θάνατον ζωή). Κα­λά κρασά...

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΙΑΚΟΣ

(ΕΦ.ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-13/12/2011)