ΕΚ ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΣ οι περικοπές στην Άμυνα

■  ΦΑΊΝΟΝΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ ΤΩΝ «ΕΤΑΙΡΩΝ» ΜΑΣ: ΣΤΟΧΟΣ, Ο ΑΦ0ΠΛΙΣΜ0Σ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ. 

■ Το θέμα δεν είναι μόνο ότι με τις συνεχείς περικοπές που επιδιώκει η τρόικα παρεμποδίζεται η άσκηση αμυντικής πολιτικής. Είναι κυρίως σε τι κατάσταση θα βρίσκεται ο αμυντικός μηχανισμός της χώρας ή, μάλλον, τι θα έχει απομείνει από αυτόν στα προσεχή δύο με τρία χρόνια. 

Οι συνεχείς πιέσεις της τρόικας για νέες -πάλι- περικοπές στον τομέα της Άμυνας, σε συνδυασμό με τα ψευδή και επαναλαμβανόμενα δημοσιεύματα του γερμανικού Τύπου -ιδίως του υποτιθέμενου σοβαρού Spiegel- περί υπερβολικών αμυντικών και εξοπλιστικών δαπανών, έχουν αρχίσει να έλκουν όλο και περισσότερο την προσοχή κυβερνητικών και υπηρεσιακών παραγόντων που εμπλέκονται στο χώρο της Άμυνας ως προς τα... πραγματικά αίτια που κρύβονται πίσω από τις επιδιώξεις των -κατ' ευφημισμόν πλέον- εταίρων μας. 

Ο συντάκτης του παρόντος ο οποίος έχει από τις στήλες των «Επικαίρων»» καταρρίψει με συγκεκριμένα στοιχεία τα προφανώς κατευθυνόμενα ψεύδη των γερμανικών μέσων, αναγκάζεται να επανέλθει στο θέμα με αφορμή ένα ακόμη πρόσφατο δημοσίευμα του Spiegel αλλά και εξαιτίας των νέων και επίμονων πιέσεων της τρόικας για νέες περικοπές των αμυντικών δαπανών. 

Σε πρόσφατο δημοσίευμα τους (19/7-25/7/12), τα «Επίκαιρα» είχαν αναφέρει ότι ο αμυντικός προϋπολογισμός, από 6,482 δισ. που ήταν το 2009, έφτασε το 2011 στο επίπεδο των 3,491 δισ., ενώ παράλληλα με αυτό είχαν παραθέσει τη δραματική πορεία των αμυντικών προϋπολογισμών και των εξοπλιστικών δαπανών των ετών από το 2011 έως και το 2016. Το σημείο που ανεδείκνυε το συγκεκριμένο δημοσίευμα ήταν ότι με την παραπάνω χρηματοδότηση ανετρέπετο το μοντέλο Άμυνας που ακολουθούσε η χώρα τα τελευταία τριάντα οκτώ χρόνια το οποίο ήταν «αεροποροκεντρικό», υπό την έννοια ότι δεν προέβλεπε την ισόρροπη ανάπτυξη όλων των Κλάδων, αλλά τη δυσανάλογη ανάπτυξη του αεροπορικού όπλου. Και τούτο διότι με τους προϋπολογισμούς αυτούς είναι αδύνατη η εκκρεμούσα από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας νέα αγορά αεροσκαφών προς αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής, η οποία από το 2014-2015 θα γίνει ακόμη πιο έντονη, καθώς θα αρχίσει να παραλαμβάνει τα σύγχρονα αεροσκάφη τεχνολο­γίας Stealth F-35 (εκατό τον αριθμό). 

Ζήτημα κυριαρχίας 

Το λυπηρό είναι ότι η κατάσταση αυτή προέκυψε με ευθύνη της δικής μας πλευράς, με πρωτοβουλία του Ευάγγελου Βενιζέλου, ως υπουργού Εθνικής Άμυνας να περικόψει υπέρμετρα τον αμυντικό προϋπολογισμό, χωρίς καν να του ζητηθεί κάτι τέτοιο από την τρόικα δεδομένου ότι η παρέμβαση της στον τομέα της Άμυνας, που αποτελεί το σκληρό πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας κάθε χώρας, δεν προβλέπεται από κανένα θεσμικό κείμενο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Από εκεί και πέρα με την αρχή να έχει ήδη γίνει και τον Ευάγγελο Βενιζέλο να συνεχίζει την ίδια πολιτική και από τη θέση του υπουργού Οικονομικών, η κατάσταση αυτή έφτασε στο σημείο η τρόικα να επεμβαίνει συνέχεια και επωφελούμενη της γνωστής υποχωρητικότητας της ελληνικής πλευράς, να επιβάλλει μειώσεις των αμυντικών προϋπολογισμών, που έφεραν τον αμυντικό μηχανισμό της χώρας στα όρια της καταρρεύσεως. Ακόμη δε χειρότερα, η τρόικα ζήτησε και επέβαλε τον περιορισμό των εισακτέων στα ανώτατα στρατιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα (ΣΣΕ, Ικάρων, Ναυ­τικών Δοκίμων), αποκτώντας έτσι λόγο και για το πόσους αξιωματικούς χρειάζονται οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας (Σ.Σ: Γιατί αν ήταν αλλιώς, ποια οικονομία θα προέκυπτε από την περικοπή μερικών δεκάδων μαθητών από αυτό;). 

Κι ενώ η στρατιωτική ηγεσία προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατά τις Ένοπλες Δυνάμεις σε κάποιο ελάχιστα αποδεκτό επίπεδο -φτάνοντας πια στο σημείο όπου για να βάλει ένα όχημα καύσιμα να χρειάζεται έγκριση από το διοικητή Σώματος Στρατού!-, η τρόικα ζήτησε περαιτέρω περικοπές άλλου 1 δισ. ευρώ από τις αμυ­ντικές δαπάνες, που, αν γίνουν αποδεκτές, αυτό που θα μείνει, μετά την αφαίρεση των κονδυλίων για αμοιβές προσωπικού, θα είναι καμιά πεντακοσαριά εκατομμύρια για λειτουργικές δαπάνες (καύσιμα, συντήρηση, εκπαίδευση και για τους τρεις Κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων) και εξόφληση παλαιότερων εξοπλιστικών προγραμμάτων και ανταλλακτικών. 

Και επειδή αυτό δεν ήταν πρακτικά δυνατόν να γίνει, στοχοποίησε στη συνέχεια τους μισθούς, τα πτητικά επιδόματα και τα φύλλα πορείας των στελεχών, τα οποία η κυβέρνηση είχε δεσμευθεί να μην περικόψει. Την περασμένη εβδομάδα είχαμε για το σκοπό αυτό συνάντηση μεταξύ των Πάνου Παναγιωτόπουλου και Χρήστου Σταϊκούρα για περικοπή 500 εκατ. ευρώ, η οποία όπως ήταν αναμενόμενο, απέβη άκαρπη, διότι το «μαχαίρι» της τρόικας έφτασε πια στο κόκαλο. 

Το θέμα δεν είναι μόνο ότι με τις συνεχείς περικοπές που επιδιώκει η τρόικα -συχνά και πέραν των κατ΄ επανάληψιν συμφωνηθέντων, ακόμη και προ ολίγων μηνών- παρεμποδίζεται η άσκηση αμυντικής πολιτικής. Είναι κυρίως σε τι κατάσταση θα είναι ο αμυντικός μηχανισμός της χώρας ή, μάλλον, τι θα έχει απομείνει από αυτόν στα προσεχή δύο με τρία χρόνια, εάν η κατάσταση αυτή συνεχισθεί ακόμη και χωρίς νέες περικοπές. Και δυστυχώς το σοβαρό αυτό θέμα φαίνεται μέχρι στιγμής να μην το έχει σκεφτεί κανείς πολλώ δε μάλλον να έχει αποτελέσει το αντικείμενο συγκεκριμένης μελέτης. 

Εν μέσω αποσταθεροποίησης 

Το θέμα της αμυντικής ισχύος της χώρας σε μια περίοδο που ολόκληρη η γύρω περιοχή -από τα Βαλκάνια μέχρι τη Μέση Ανατολή και τον Καύκασο- βράζει, με πλήθος ενδείξεων και γεγονότων που δείχνουν ότι επανασχεδιάζεται ο χάρτης σε συγκε­κριμένα σημεία της περιοχής αυτής ή επί­κειται η ανακήρυξη της ΑΟΖ, δεν μπορεί να ιδωθεί στο πλαίσιο των επώδυνων δημοσιονομικών περικοπών που αναγκάζεται να κάνει η χώρα υπό την πίεση της τρόικας ή, μάλλον, της Γερμανίας. Η οποία να μην ξεχνάμε, ευθύνεται για τον κατακερματισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας με κατάληξη τη δημιουργία μίας σειράς αδύναμων κρατών. 

Αυτό που δεν μπορεί να αγνοεί κανείς είναι ότι, εν όψει όλων αυτών των εφιαλτικών προοπτικών σε ολόκληρη την περιοχή, η Ελλάδα ωθείται με έξωθεν παρεμβάσεις να αποδομήσει τον αμυντικό της μηχανισμό και να παραμείνει τελείως ανίσχυρη σε μια περίοδο που τον χρειάζεται περισσότερο από ποτέ. 

Κίνδυνος για εδαφική ακεραιότητα 

Από μία άλλη οπτική, δεν μπορεί επίσης να αγνοείται το γεγονός ότι σχεδόν όλοι οι οικονομολόγοι του κόσμου και της Ελλάδας έχουν την άποψη ότι τα μέτρα των Μνημονίων «δεν βγαίνουν» σε καμία περίπτωση και πως η έξοδος της χώρας από το ευρώ είναι θέμα χρόνου. Η μόνη δε λογική εξήγηση που μπορεί να δοθεί για την επιμονή της τρόικας για ακόμη πιο εξοντωτικά μέτρα της ελληνικής οικονομίας αλλά και της κοινωνίας γενικότερα είναι να εξωθηθεί η Ελλάδα σε έξοδο-με δική της απόφαση- από το ευρώ. Η απόφαση της νέας κυβερνήσεως να κάνει μία τελευταία -και ακόμη πιο επώδυνη- προσπάθεια στη λογική ότι, για να μπορέσουμε να διαπραγματευθούμε, πρέπει πρώτα να ανακτήσουμε την αξιοπιστία μας και να είμαστε μέσα στην Ευρωζώνη μέχρι να υπάρξουν οι αναμενόμενες αλλαγές πολιτικής, φαίνεται ασύμβα­τη με τις προθέσεις της Γερμανίας και του εν γένει κλίματος που επικρατεί για την τύχη της χώρας μας. Και τούτο διότι όταν αποφασίσθηκε αυτή η πολιτική της χώρας το γενικό κλίμα ήταν ότι η Ελλάδα θα παρέμενε στην Ευρωζώνη, ενώ τις τελευταίες εβδομάδες το κλίμα αυτό έχει μάλλον αναστραφεί τελείως. 

Κατά συνέπειαν, το θέμα δεν είναι, κατά την άποψη μας τι μπορεί να κερδίσει η Ελλάδα από τις αναμενόμενες αλλαγές αν όλα πάνε κατ' ευχήν, αλλά τι θα μπορέσει να περισώσει από αυτή την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει. Και το πλέον ουσιώδες από αυτά είναι να διαφυ­λάξει την αμυντική της ικανότητα εν όψει όλων αυτών των επικίνδυνων προοπτικών που προανεφέρθησαν. 

Αν τη χάσει και αυτή, η χώρα δεν θα είναι απλώς αγνώριστη, αν τελικώς υλοποιηθούν τα μέτρα της τρόικας στο σύνολο της οικονομίας και της κοινωνίας αλλά θα είναι και τελείως ανίσχυρη να προστατεύσει ακόμη και την ίδια της την εδαφική ακεραιότητα και κυριαρχία. 

ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΗΛΙΑΔΗ

(π.ΕΠΙΚΑΙΡΑ-16/8-23/8/12)