Η ντροπή του να είσαι, πλέον, Έλληνας!

Εβδομήντα δύο χρόνια μετά από εκείνο το κρύο ξημέρωμα της 28ης Οκτωβρίου 1940, στην Κηφισιά, τίποτα στην Ελλάδα δεν είναι ίδιο. Τότε, στη χώρα αυτή ζούσαν μαχητές, νικητές της ζωής, της αξιοπρέπειας, της τιμής. Σήμερα, δεκαετίες μετά, χωρίς πόλεμο, χωρίς φτώχεια, χωρίς διωγμούς, στην ίδια γη ζουν ηττημένοι, συμβιβασμένοι, γραικοί....

Τότε οι Έλληνες είχαν πατρίδα, πίστευαν ότι αυτή ήταν η ζωή τους, η ιδιοκτησία τους, η οικογένεια τους, η συνεχεία τους, τα όνειρα που κληρονόμησαν και ήθελαν πάνω από όλα να κληροδοτήσουν στα παιδιά τους. Τότε οι Έλληνες φόρεσαν τις στολές τους, φίλησαν τους γονείς, τις γυναίκες, τα παιδιά τους, παράτησαν τις δουλειές και τις περιουσίες τους και πήγαν στο μέτωπο. Μιλούν σήμερα για πόλεμο, για θυσίες, για πόνο, για απώλειες οι «κυβερνήτες», που το μόνο που κάνουν είναι να λένε «ναι», να υποχωρούν σε όλα τα μέτωπα, να περιφρονούν τα συμφέροντα του Λαού και του Έθνους, να υποβάλλουν τα σέβη τους σε κάθε ισχυρό που περνά από τη χώρα μας και ζητά «γην και ύδωρ». 

Είναι περίεργο, σχεδόν ειρωνικό, να περπατάς στους δρόμους της Κηφισιάς, τέτοιες μέρες. Να ανα­λογίζεσαι τον τότε κυβερνήτη, Ι­ωάννη Μεταξά, τον «δασκαλάκο», όπως τον ονόμαζαν εξαιτίας της κοψιάς και της ταπεινότητας του, να περνάς μπροστά από το σπίτι του, να σκέπτεσαι την ευθύνη και την αποφασιστικότητα εκείνη τη νύχτα, που τον επισκέφθηκε, 3 παρά 10 λεπτά, ο Ιταλός πρε­σβευτής, για να του πάει το τελεσίγραφο. Τα ιταλικά στρατεύματα ζητούν να περάσουν την 6η πρωινή και να καταλάβουν τις στρα­τηγικές θέσεις επί του ελληνικού εδάφους. Όχι! Η ευθύνη ενός Έθνους, η δύναμη ενός Έθνους. 

Μια λέξη, και χιλιάδες, που εκείνη την ώρα κοιμούνταν σχεδόν αμέριμνοι στα κρεβάτια τους, θα ξυπνούσαν και θα κατευθύνονταν στο μέτωπο. Θα πολεμούσαν για την πατρίδα, το δικαίωμα του αυτοκαθορισμού, το αυτοδιοίκητο της χώρας, το δικαίωμα να έχουν ιδιοκτησία, ταυτότητα, δικαίωμα να δηλώνουν Έλληνες. Αλήθεια, τι ευθύνη και για έναν λαό να δηλώνει και να νιώθει Έλληνας. Ακόμη και αν δεν είχε πει αυτά που είπε ο Νί­τσε για τους Έλληνες, φθάνουν αυτά τα ιερά, αυτά τα χώματα, αυτοί οι τόποι με τα σκοπευτήρια και τα κενοτάφι­α, με τους ήρωες, σπαρμένα πα­ντού. Από τη μια άκρη της χωράς στην άλλη. 

Και υστέρα το ξημέρωμα. Το πλήθος στους δρόμους, σε εθνική έ­ξαρση, σχεδόν ντελίριο, τα τρα­γούδια της Βέμπο, περισσότερο χιούμορ και λιγότερο μεγαλοπρέ­πεια. 

Το «όχι» ενός άνθρωπου, «όχι» ε­νός Λαού. Αυτό δεν σημαίνει ότι το καθεστώς της 4ης Αυγούστου ήταν αγαπητό σε όλους. Ο Μετα­ξάς για άλλους ήταν ο «πατερούλης» και για άλλους ο «τύραννος». Τη συγκεκριμένη συγκυρία όμως, ήταν ο κυβερνήτης των Ελλήνων. Αλλά αυτό που επίσης έχει σημασία να σημειωθεί είναι ότι οι Έλληνες δεν πήγαν στον πόλεμο ως πρόβατα επί σφαγήν. Δεν ήταν «κρέας για τα κανόνια», όπως για παράδειγμα στον σημερινό, οικονομικό πόλεμο στην Ευρώπη. Εί­χαν γίνει προετοιμασίες, υπήρχαν άρτια σχέδια επιστράτευσης, που έμειναν στην Ιστορία για την αποτελεσματικότητα τους, υπήρχαν τα οχυρά, ο Στρατός ήταν ε­ξοπλισμένος και ετοιμοπόλεμος. Η χώρα βρισκόταν σε φάση πλή­ρους αναδιοργάνωσης. Τίποτα δεν ήταν στην τύχη του. Και για να κατανοήσουμε πως ε­πιλέγουν τη στάση τους οι ηγέτες των Εθνών, ας συγκρατήσουμε την εξήγηση που έδωσε ο Μεταξάς, ελάχιστα 24ωρα μετά την κήρυξη του πολέμου, σε μια άτυπη, αλλά ουσιώδη ενημέρωση στους ιδιοκτήτες και τους αρχισυντάκτες του αθηναϊκού Τύπου. Αν αποδεχόταν το τελεσίγραφο, θα επαναλαμβανόταν, κατά την εκτί­μηση του, ο εθνικός διχασμός του 1916 (ανάμεσα σε γερμανόφιλους και αγγλόφιλους, εννοού­σε), με αποτέλεσμα η Ελλάδα να βρισκόταν στον πόλεμο αποδυναμωμένη και με τις δυνάμεις της διασπασμένες. Φυσικά, στην πε­ρίπτωση αυτή, η Ιταλία, η Βουλ­γαρία, η Αγγλία και η Τουρκία θα εκμεταλλεύονταν το γεγονός και θα καταλάμβαναν αμφισβητούμενες περιοχές, όπως η Μακεδονί­α, η Θράκη, το Αιγαίο κ.ά.! Ο Μεταξάς, άλλωστε, εκτιμούσε ότι τον πόλεμο θα κέρδιζαν οι Αγγλοαμερικάνοι και ότι η Ελλάδα θα προ­σαρτούσε τα Δωδεκάνησα και τη Βόρειο Ήπειρο. 

Κηφισιά, σήμερα. Στο σπίτι της Πηνελόπης Δέλτα, που αυτοκτόνησε μη αντέχοντας το όνειδος των γερμανικών στρατευμάτων να μπαίνουν στην Αθήνα, όταν το μέτωπο έπεσε. Εκεί κατοικεί ο σημερινός πρωθυπουργός της Ελλάδος και μπαινοβγαίνει ο Γ. Στουρνάρας ως υπουργός Οικονομικών, με δηλώσεις του τύπου «αν δεν πάρουμε την επόμενη δόση, θα πεινάσουν πολλοί»... Τι ντροπή. 

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

(ΕΦ.ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ-26/10/2012)