Αιδώς, Πολυτεχνείο!

Το σύμβολο, η «Ηλένια», η πολιτική και το χρήμα. 

«Στο Πολυτεχνείο είχαν οχυρωθεί οι πατριώτες και πολεμούσαν με τον στρατό της χούντας. Σκοτώθηκαν πολλά παλικάρια και γυναίκες, αλλά τελικά νίκησαν οι πατριώτες και στην Ελλάδα ήρθε η δημοκρατία». Ο Παντελής ήταν έξαλλος με αυτά που του διηγήθηκε η εγγονή του, τα οποία τους είπε ο δάσκαλος στο σχολείο. Βεβαίως, ο δάσκαλος δεν έζησε τα γε­γονότα....

Ο Παντελής όμως, όπως όλοι της παρέας μας, ανήκει στην αποκαλούμενη γενιά του Πολυτεχνείου. Γνωρίζει, λοιπόν, καλά ό,τι έγινε τότε. Γνωρίζει πώς άναψε η σπίθα, πώς συντηρήθηκε, ποιοι τη μετέδωσαν και ποιοι τελικά την πήραν μαζί τους και την έκαναν καρέκλες, υπουργιλίκια και λεφτά. Πολλά λεφτά! 

Ο Παντελής γνωρίζει, όπως κι εμείς, ότι οι νεκροί του Πολυτε­χνείου δεν είναι οι «δεκάδες» ού­τε οι «άταφοι» που αρχικά έγραφαν τότε οι εφημερίδες. Γνωρίζει ότι από μια αδέσποτη σκοτώθηκε και ο εκπληκτικός μάγος «Δόκτωρ Βανκάντρα», που μας ψυχαγωγούσε στα πανηγύρια και τα βαριετέ. Γνωρίζει ότι το φοιτητικό κίνημα ήταν εκείνο που άναψε τη θρυαλλίδα, γνωρίζει ότι ο Παπαχρήστος, ο συνεκφωνητής της Μαρίας, δεν εξαργύρωσε την αγωνία του. 

Γνωρίζει ακόμη ότι ένας παλαβός φοι­τητής μάς έκανε να γράφουμε μέρες ολόκληρες για την κοπέλα του, την «Ηλένια», την οποία «είχε σκοτώσει η χούντα και εί­χαν εξαφανίσει το πτώμα της». «Δεν μου φαίνεται σόι ο νεαρός, προσέξτε» μας είπε ο πολύπειρος Λούης Δάνος στην «Αθηναϊκή», αλλά εμείς πού να ακούσουμε! Να δημοσιεύματα, να σκίτσα της «Ηλένιας» και στο τέλος αποδείχθηκε μπαλαμούτι η υπόθεση και γινήκαμε ρεζίλι. Ποιος, όμως, νοιαζόταν τότε για τέτοιες λεπτομέρειες; 

Το «Πολυτεχνείο» έπρεπε να γίνει σύμ­βολο. Το πιστεύαμε κι εμείς, όσοι ήμασταν εκεί, μέσα κι έξω απ' τα κάγκελα. Αλλά δεν φανταστήκαμε ποτέ ότι θα έφτανε η στιγ­μή που το «Πολυτεχνείο» θα γινόταν εφαλτήριο για μία από τις πλέον αποτυχημένες φουρνιές πολιτικών που εξέθρεψε αυτή χώρα. Βεβαίως, οι περισσότεροι από εκείνους που αγωνίστηκαν, που πίστεψαν, που ακόμα πιστεύουν, συνέχισαν κανόνιζα τη ζωή τους. 

Η γιατρός που έδενε τα τραύμα­τα, η γλυκιά Αντωνία Χαρίτου, είναι σήμερα κορυφαία παιδία­τρος - νεογνολόγος. Θυμάμαι τα γαλάζια μάτια της, που δεν ξεχνιούνται ποτέ, κατακόκκινα από τα δακρυγόνα, και τη φαντάζομαι σήμερα να σώζει ακόμη ζωούλες, να περπατάει ανά­μεσα σε θερμοκοιτίδες, προσφέροντας στο κοινωνικό σύνολο. 

Αυτή, ναι, είναι η «γενιά του Πολυτεχνείου». Αυτή που χαλυβδώθηκε στον αγώνα, σμίλεψε την εμπειρία στο μάρμαρο της ζωής της και δεν τη χαράμισε στην πολιτι­κή και στο χρήμα. Αυτή πρέπει να ψάχνουν αυτές τις μέρες οι ρεπόρτερ κι όχι την άλλη, που από τις καταθέσεις στην Ασφάλεια το γύρισε στις καταθέσεις στις τράπεζες. 

Η ΑΚΙΣ