Υποχρεωτική διδασκαλία της τουρκικής γλώσσας στην ελληνική Μέση εκπαίδευση!

• Με πρόταση του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, που αποδέχθηκε το υπουργείο Παιδείας. 

• Ξέφραγο αμπέλι γίναμε. 

Όλοι ενθυμούνται τα ανοίγματα προς την Άγκυρα και την Ελληνοτουρκική «προσέγγιση» των κυβερνήσεων Σημίτη και Γιώργου Παπανδρέου. Στο πλαίσιο αυτό είχε προωθηθεί μεταξύ άλλων νομοθετική ρύθμιση για τη διδασκαλία της τουρκικής γλώσσας στα ελληνικά γυμνάσια και λύκεια της Θράκης και ενδεχομένων άλλων συνοριακών περιο­χών της Ελλάδος... 

Οι έντονες αντιδράσεις της κοινής γνώμης και η συνέχιση της γνωστής πο­λιτικής από την πλευρά της Άγκυρας έδωσαν την ε­ντύπωση ότι οι υπεύθυνοι της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και του ελληνι­κού υπουργείου Παιδείας επανεκτίμησαν την κατά­σταση. Ότι πάγωσαν δηλαδή πρωτοβουλίες και μέ­τρα που δεν στηρίζονται σε αμοιβαιότητα και προά­γουν εξ αντικειμένου τους νεοοθωμανικούς σχεδια­σμούς της Άγκυρας στον ελληνικό χώρο. 

Η εντύπωση όμως εί­ναι ψευδής. Η ίδια πολι­τική συνεχίσθηκε και με τη νέα κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, ως μια παραλλαγή και πα­ράρτημα μιας γενικότε­ρης πολιτικής για τη με­τάλλαξη της ελληνικής Παιδείας σε «πολυπολιτισμική»! 

Ως πρόθυμος αρωγός και διεκπεραιωτής λει­τούργησε το ανεκδιήγητο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Το ίδιο που ενέκρινε το βι­βλίο Ιστορίας Στ΄ Δημοτικού της Μαρίας Ρεπούση και πολλά άλλα στο ίδιο πνεύμα όπως επίσης προσφάτως μια νέα Γραμματι­κή για το Δημοτικό σχο­λείο, που εισάγει ύπουλα την ιδέα της φωνητικής ορθογραφίας. 

Με την απόφαση αρ. 61539/Γ2 της 20ής Ιουνί­ου 2006, που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, αρ. φύλ­λου 867, ο τότε υφυπουρ­γός Γεώργιος Καλός ενέ­κρινε τη σχετική εισήγηση του Παιδαγωγικού Ινστι­τούτου και καθόρισε «το Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών για τη διδα­σκαλία της Τουρκικής Γλώσσας στην Α΄, Β΄ και Γ΄ τάξη του Γυμνασίου». 

Δεν διευκρινίζεται στην απόφαση εάν αυτή ισχύει για το σχολεία που θα «ε­πιλέξουν» την Τουρκική γλώσσα ή εάν η απόφαση αναφέρεται σε γενική ε­φαρμογή. 

«Ειδικοί σκοποί» 

Στην απόφαση προβάλλεται, μεταξύ άλλων, ως «ειδικός σκοπός» για τη διδασκαλία της Τουρκικής γλώσσας «η ενεργός συμμετοχή σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία και η κατανόηση της διαφο­ρετικότητας». Στο πλαίσιο αυτό, παρατίθενται στην απόφαση «Ασκήσεις διαπολιτισμικές και πολυπολιτισμικές»: 

«Α. Οι μαθητές αναζη­τούν τραγούδια κοινά στις δύο γλώσσες και καταγράφουν τα τραγούδια της περιοχής. 

Β. Οι μαθητές ερευνούν το ιστορικό παρελθόν του τόπου με γνώμονα τις επι­δράσεις των πολιτισμών που επηρέασαν τη ζωή της περιοχής. 

Γ. Οι μαθητές αναζη­τούν επίσης κοινά θέματα μυθολογίας. 

Δ. Ερευνούν στις τοπι­κές βιβλιοθήκες για κοινά ήθη και έθιμα. Παίρνουν συνεντεύξεις από τους γέροντες της περιοχής και καταγράφουν ήθη και έθι­μα της περιοχής κοινό στους δυο πολιτισμούς (ίσως και σε άλλους πολιτι­σμούς λαών που έζησαν στην περιοχή κατά τη διάρκεια της ιστορίας)». 

Στο ίδιο πνεύμα καθο­ρίζονται στην απόφαση ως συνθετικές εργασίες των μαθητών. 

• Η διερεύνηση της επιδράσεως της Τουρκικής στην καθημερινή τους πραγματικότητα και ο ε­ντοπισμός ομοιοτήτων και διαφορών στο πλαίσιο πο­λιτισμικής προσεγγίσεως. 

• Η ανακάλυψη και σύ­γκριση κοινών στοιχείων και στις δύο γλώσσες. 

• Η αναζήτηση και καταγραφή επιθέτων (επωνύ­μων) ατόμων που προέρ­χονται από την Τουρκική γλώσσα, όπως και η εν­νοιολογική τους προσέγγι­ση. 

• Αναζήτηση και καταγραφή δανείων και αντι­δανείων στην Ελληνική και Τουρκική γλώσσα». 

«Με την εργασία αυ­τή», αναφέρεται στην α­πόφαση, «διαπιστώνεται η αλληλεπίδραση της Ελληνικής και της Τουρ­κικής γλώσσας και η διαπολιτισμική πραγμα­τικότητα της περιοχής». 

Αυθαιρέτως, αντίθετα με την επιταγή του Συντάγματος, η Ελλη­νική Παιδεία υποκαθί­σταται από τη λεγόμε­νη «Πολυπολιτισμική» Παιδεία και την ιδεολογία της αποδομήσεως του εθνικού κράτους. 

Η απόφαση του υφυ­πουργού κ. Καλού δεν αφορά μόνο μια σκανδαλώδη και μονόπλευρη με­ταχείριση της Τουρκικής γλώσσας στην Ελληνική μέση εκπαίδευση. Την ί­δια μάλιστα ώρα που η Άγκυρα εντείνει τις υπονομευτικές της δραστηριότητες στη Θράκη και τις γνωστές προκλήσεις της στο Αιγαίο. 

Αφορά επίσης ένα πολύ γενικότερο πρό­βλημα, που πρέπει να έρθει στο πολιτικό προ­σκήνιο ως μέγα εθνικό θέμα. Είναι η υπονόμευ­ση μέσα στο ίδιο το υ­πουργείο Παιδείας της Ελληνικής Παιδείας, ό­ταν το τελευταίο έχει μά­λιστα υποχρέωση, σύμ­φωνα με το Σύνταγμα και τη θέληση του Ελλη­νικού λαού, να την προ­άγει. Αυτό όμως κάνει το ακριβώς αντίθετο. Προ­άγει την ιδεολογία του πολυπολιτισμού και της εθνικής αποδομήσεως. 

Το Παιδαγωγικό Ινστι­τούτο έχει μετατραπεί σε όργανο και εργαλείο προς αυτήν την κατεύθυνση. 

Αυτό δεν αναιρεί τις ευθύνες των πολιτικών ηγε­σιών, των προηγουμένων αλλά και της σημερινής, του υπουργείου Παιδείας. 

Είναι ενδεικτικό από την άποψη αυτή το γεγονός ότι η Νέα Γραμματι­κή, π.χ., που δεν επέτρε­ψε να πάει στα σχολεία ούτε η Μαριέττα Γιαννάκου, που έδωσε κάλυψη στο βιβλίο Ιστορίας της Ρεπούση, πήρε πράσινο φως για διανομή στα σχολεία από τη σημερι­νή ηγεσία του υπουργεί­ου. 

Η γλώσσα η ιστορία και ο πολιτισμός ενός λαού, ό­ταν πρόκειται μάλιστα για έναν πολιτισμό που κατέ­κτησε οικουμενικές περγαμηνές, δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ούτε υπόθεση μικρών μειοψηφιών ούτε ηγεσιών που αποδει­κνύονται ανάξιες να στα­θούν στο ύψος των περι­στάσεων. Είναι υπόθεση ολόκληρου του Ελληνικού λαού, που καλείται, κοντά σε τόσα άλλα στη σημερινή δύσκολη συγκυρία, να υπερασπισθεί επίσης την ταυτότητα του και την Ελληνική του Παιδεία. 

(Εφ. ΤΟ ΠΑΡΟΝ-11/11/2012)