Εκτουρκισμός της Θράκης με χρήματα... Ελλήνων

•Η συγκλονιστική μαρτυρία της μουσουλμάνας Ρομά Σαμπιχά Σουλεϊμάν από το βήμα του ΟΗΕ για την τουρκική επεκτατικότητα και την ελληνική αδιαφορία. 

• «Προσπαθούν να μας επιβάλουν την τουρκική ταυτότητα αντί της δικής μας ταυτότητας, των Ρομά... Θέλουμε να μας αφήσουν ήσυχους και να μην παίζουν πολιτικά παιχνίδια εις βάρος μας». 

Η σκοτεινή και αθέατη πλευρά της Θράκης, οι ανθελληνικές ενέργειες των Τούρκων πρακτόρων στην ευαίσθητη αυτή ελληνική περιοχή και οι δραματικές στιγμές που ζουν καθημερινά όσοι μουσουλμάνοι και χριστιανοί αντιστέκονται στην τουρκική επεκτατικότητα αποκαλύφθηκαν πριν από ενάμιση μήνα στο 5ο Συνέδριο του ΟΗΕ για τις μειονότητες (διοργανώθηκε στις 27-28 Νοεμβρίου στη Γενεύη)....
 

Μια νέα γυναίκα η 35χρονη Σαμπιχά Σου­λεϊμάν, μουσουλμάνα Ρομά από τη Θράκη και πρόεδρος του Συλλόγου «Η Ελπίδα» του χωριού Δροσερό -ενός μειονοτικού οι­κισμού λίγο έξω από την Ξάνθη-, τόλμησε και είπε όσα το ελληνικό υπουργείο Εξωτε­ρικών προσπαθεί να κρύψει. Με απόλυτο ρεαλισμό, η Σαμπιχά Σουλεϊμάν αποκάλυψε το σχέδιο εκτουρκισμού των μουσουλ­μάνων της Θράκης, που εδώ και δεκαετίες εφαρμόζει η Άγκυρα υπό την ανοχή του ελληνικού κράτους. 

Δώσαμε 27 εκατ. ευρώ για να μάθουν τουρκικά οι μουσουλμάνοι! 

Η εκμάθηση της τουρκικής γλώσσας που επιβάλλουν οι Τούρκοι στους Ρομά της Θράκης όπως αποκάλυψε η Σαμπιχά στον ΟΗΕ, γίνεται με χρήματα των Ελλήνων φο­ρολογούμενων! Το πρόγραμμα «εκπαίδευ­σης μουσουλμανοπαίδων» της μειονότη­τας της Θράκης έχει -υποτίθεται- στόχο την παροχή ίσων ευκαιριών στη μόρφωση για τα παιδιά της μειονότητας. Στην πράξη, αυτό που γίνεται είναι να καθιερώνεται η τουρκική γλώσσα ως η επίσημη μειονοτική γλώσσα όλων των μουσουλμάνων μαθητών, εξαφανίζοντας την πομακική γλώσ­σα καθώς και τα ρομανί (τη γλώσσα των Ρομά), που είναι οι μητρικές γλώσσες χιλιά­δων μουσουλμανοπαίδων, καθώς βέβαια και την ελληνική γλώσσα στα μειονοτικά σχολεία. Μιλάμε, δηλαδή, για μια μέθοδο εκτουρκισμού της Θράκης και, μάλιστα με χρήματα του ελληνικού κράτους καθώς το πρόγραμμα εκπαίδευσης μουσουλμανοπαίδων συγχρηματοδοτείται από εθνικούς πόρους και κοινοτικά κονδύλια και από το 1997 έως το 2012 στοίχισε 27.245.000 ευρώ. 

Στην πρώτη και δεύτερη φάση (1997-2004) το πρόγραμμα στοίχισε 9.640.000 ευρώ, στην τρίτη φάση (2004-2008) 7.350.000 και στην τέταρτη (2009-2012) 10.255.000 ευρώ. 

Επιστημονική υπεύθυνη του προγράμματος είναι η καθηγήτρια κυρία Άννα Φραγκουδάκη, ενώ μέχρι και το 2007 συμμε­τείχε σε αυτό και η γνωστή κυρία Θάλεια Δραγώνα (βουλευτής Επικρατείας τότε του ΠΑΣΟΚ). Τι έχουν, άραγε, να πουν σήμερα ακούγοντας τη συγκλονιστική ομιλία της Σαμπιχά στον ΟΗΕ; 

«Η Ελπίδα» του μειονοτικού χωριού Δροσερό Ξάνθης 

Στο Δροσερό κατοικούν περίπου 5.000 Ρομά, στη συντριπτική τους πλειονότητα μουσουλμάνοι, οι οποίοι ανήκουν στα πιο εξαθλιωμένα οικονομικά και κοινωνικά στρώματα. Άνθρωποι που παλεύουν σκλη­ρά για την επιβίωση, αναζητώντας μέρα με τη μέρα κάποια προσωρινή απασχόληση για να εξασφαλίσουν ένα στοιχειώδες μεροκάματο. 

Ο μειονοτικός οικισμός απασχόλησε τη δημοσιότητα πριν από έναν περίπου χρόνο, όταν το τουρκικό προξενείο Κομοτη­νής σε μια κίνηση... προσέγγισης με τους κατοίκους του, διοργάνωσε δωρεάν ομα­δική περιτομή! Το νοσηλευτικό προσωπικό που συμμετείχε είχε έρθει στη Θράκη από την Τουρκία με έξοδα του τουρκικού προ­ξενείου, συμμετέχοντας σε μια ακόμη επί­δειξη ισχύος της Άγκυρας. 

Υπ' αυτές τις συνθήκες είκοσι γυναίκες μουσουλμάνες Ρομά, με επικεφαλής τη Σαμπιχά, είχαν τολμήσει το 2006 το «αδια­νόητο»: να δημιουργήσουν μια Μη Κυβερ­νητική Οργάνωση που θα τους έδινε την ευ­καιρία να εκφραστούν συλλογικά ως γυναίκες με δικαιώματα και υποχρεώσεις μέσα στην ελληνική κοινωνία. Δυστυχώς το 2009 οι δραστηριότητες του Συλλόγου άρχισαν να περιορίζονται σημαντικά εξαιτίας των οικονομικών προβλημάτων. Έτσι κι αλλιώς το εγχείρημα δεν ήταν εύκολο ούτε για τη Σαμπιχά ούτε για τις υπόλοιπες Ρομά του Συλ­λόγου, καθώς πέρα από τη φτώχεια είχαν να αντιμετωπίσουν τα δύο μεγάλα «αγκά­θια» της Θράκης από τη μια τους γνωστούς «Ελληναράδες», που τις κατηγορούσαν ότι έχουν σχέση με το τουρκικό προξενείο (!) και τις αντιμετώπιζαν με ρατσισμό γιατί εί­ναι τσιγγάνες και μουσουλμάνες και, από την άλλη, τους τουρκόφρονες της περιοχής, που κυνηγούν ανελέητα όποιον ομόθρησκό τους αρνείται να δηλώσει «Τούρκος». 

Η συγκλονιστική ομιλία της μουσουλμάνας στον ΟΗΕ 

Από την άλλη, το Δροσερό επί δεκαετίες αντιμετωπίζεται σαν «γκέτο» και η επίσημη ελληνική Πολιτεία το αγνοεί επιδεικτικά, αφήνοντάς το έρμαιο στην τουρκική επεκτατική πολιτική. Βροντερή φωνή αντίστα­σης η Σαμπιχά, που με γενναιότητα υψώνει το ανάστημά της και λέει «όχι» στους Τούρκους που επιχειρούν με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο τον εκτουρκισμό των μουσουλμάνων Ρομά της περιοχής. Στην πρόσφατη ομιλία της στον ΟΗΕ μεταξύ άλλων, ανέφερε χαρακτηριστικά: 

«Οι μουσουλμάνοι τουρκικής καταγωγής προσπαθούν να μας επιβάλουν, εκτός από τη γλώσσα τους και την ταυτότητα τους. Εδώ και χρόνια επιμένουν να φτιάχνουν σω­ματεία και να τα ονομάζουν ¨τουρκικά¨. Στη συνέχεια, προσπαθούν να μας γράψουν σε αυτά τα σωματεία για να μας υποχρεώσουν να δηλώσουμε ότι είμαστε Τούρκοι. Θέλου­με το ελληνικό κράτος να μας προστατεύει επειδή είμαστε μουσουλμάνες γυναίκες με δικαιώματα που παραβιάζονται διαρκώς από ανθρώπους που νομίζουν ότι είναι δικαίωμά τους να φέρονται άσχημα στις γυναίκες τους. Περιμένουμε πραγματική βοήθεια από το ελληνικό κράτος». 

«Οι Τούρκοι μας υποχρεώνουν να μάθουμε την τουρκική γλώσσα» 

Από τους 5.000 κατοίκους του οικισμού οι 1.200 περίπου είναι παιδιά, γι΄αυτό και δια­χρονικό αίτημα των ανθρώπων στην περιο­χή είναι η δημιουργία σχολείων. Αυτός είναι και ο πρωταρχικός στόχος του Συλλόγου «Η Ελπίδα» και το μεγαλύτερο όνειρο των μα­νάδων εκεί: να καταλάβουν τα παιδιά του οικισμού πόσο σημαντική είναι για το μέλ­λον τους η μόρφωση. Ήδη ο αριθμός των παιδιών που πηγαίνουν στο σχολείο έχει αυξηθεί ραγδαία κι ας αναγκάζονται να παρακολουθούν μαθήματα υπό απαράδεκτες συνθήκες. Τα τρία σχολεία που βρίσκονται στον οικισμό του Δροσερού (15ο και 20ό Δημοτικό και 8ο Γυμνάσιο) συστεγάζονται σε ένα και μοναδικό κτίριο -δεκατέσσερις τάξεις λυόμενες, τρεις βρύσες και έξι τουα­λέτες για οχτακόσια μικρά παιδιά! 

Πριν αρχίσουν το οικονομικά προβλή­ματα του Συλλόγου «Η Ελπίδα», διακόσιες πενήντα γυναίκες και παιδιά του Δροσερού συμμετείχαν σε εκπαιδευτικά προγράμ­ματα, με τη δημιουργία του ολοήμερου Νηπιαγωγείου Παιδικού Σταθμού να αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά επιτεύγματα του. Στο Νηπιαγωγείο, εκτός από τις νηπιαγωγούς εργάζονταν ως διαμεσολαβήτριες γυναίκες-μέλη του Συλλόγου» οι οποίες βοηθούσαν στη διευκόλυνση της επικοινωνίας στην ελληνική γλώσσα μεταξύ παιδιών και εκπαιδευτικών, αφού τα περισσότερα από τα παιδιά του Δροσερού δεν γνωρίζουν παρά μόνο τη μητρική τους γλώσσα τα ρομανί. Αυτό, εξάλλου, είναι κι ένα από τα μεγάλα παράπονα της Σαμπιχά, όπως προκύπτει από την εισαγωγή που έκανε στην ομιλία της στον ΟΗΕ: 

«Ονομάζομαι Σαμπιχά Σουλεϊμάν, είμαι μουσουλμάνα Ρομά από την Ξάνθη και πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών Δροσε­ρού¨Η Ελπίδα¨. Ζητώ συγγνώμη που δεν μπορώ να μιλήσω απευθείας σε κάποια από τις γλώσσες που χρησιμοποιούνται στο Συνέδριο αλλά δεν τις έμαθα ποτέ. Η μητρική μου γλώσσα είναι τα ρομανί, η γλώσσα των τσιγγάνων. Επειδή όμως είμαι μουσουλμάνα της Θράκης υποχρεώθηκα να πάω σε σχολείο όπου διδάχθηκα μια τρίτη γλώσσα τα τουρκικά. Αυτό κάνουν κάθε χρόνο εκατοντάδες Έλληνες πολίτες μουσουλμάνοι Ρομά με αποτέλεσμα να αι­σθανόμαστε σήμερα μειονότητα εντός της μειονότητας». 

Όσο το επέτρεπαν οι οικονομικές συν­θήκες, ο Σύλλογος «Η Ελπίδα», παράλληλα με τις άλλες εκπαιδευτικές δράσεις που απευθύνονταν στα παιδιά, προσπαθούσε να δώσει ευκαιρίες και για την εκπαίδευση των γυναικών-μελών του. Το 2008-2009 διοργανώθηκαν μαθήματα ελληνικής γλώσσας για ενήλικες γυναίκες και δώδεκα από τις γυναίκες μέλη του Συλλόγου που συμμετείχαν σε αυτά πέρασαν με επιτυχία τις απαιτούμενες εξετάσεις και απέκτησαν απολυτήριο Δημοτικού - γιατί, όπως χαρα­κτηριστικά συνηθίζει να λέει η Σαμπιχά, «η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία». 

«Θέλουμε σχολεία, όχι τζαμιά» 

Παρά τις αντιξοότητες η ακούραστη προ­σφορά των τετρακοσίων πενήντα μελών του Συλλόγου «Η Ελπίδα» αποδίδει καρπούς και μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι στο μεγαλύτερο μέρος της ομιλίας της η Σαμπιχά αναφέρθηκε στο θέμα της εκπαίδευσης των μουσουλμάνων Ρομά της Θράκης: 

«Οι Τούρκοι ξοδεύουν πολλά λεφτά για να χτίσουν τζαμιά μέσα στους οικισμούς μας. Μας λένε ότι οι τσιγγάνοι πεθαίνουν νέοι επειδή δεν είναι καλοί Τούρκοι και πιστοί μουσουλμάνοι. Αυτό που εμείς ξέρουμε είναι ότι χρειαζόμαστε περισσότερα σχολεία και νοσοκομεία, όχι τζαμιά - άλλωστε στη Θράκη υπάρχουν πολλά. Πριν από μερικά χρόνια το ελληνικό κράτος όρισε να πηγαίνουμε υποχρεωτικά σε νηπιαγω­γεία. Οι τουρκικής καταγωγής μουσουλμάνοι έφτιαξαν δικά τους νηπιαγωγεία, όπου διδάσκονται μόνο τουρκικά. Μας πιέζουν να γραφτούμε σε αυτά τα νηπιαγωγεία. Θέλουμε να έχουμε καλή εκπαίδευση στη γλώσσα του κράτους που ζούμε. Το κράτος δεν κάνει αρκετά. Θέλουμε περισσότερα δημόσια σχολεία». 

«Θα ήθελα στο χωριό μου να υπάρχουν αποχετεύσεις» 

Άνθρωποι αγράμματοι στη συντριπτική τους πλειονότητα οι γονείς των παιδιών δίνουν καθημερινά ένα σκληρό αγώνα επι­βίωσης υπό συνθήκες που μόνο ως τριτο­κοσμικές μπορούν να χαρακτηριστούν. Στις αρχές του Ιουνίου, δεκάδες οικογένειες του Δροσερού αναγκάστηκαν να ζουν χωρίς ρεύμα, όταν η ΔΕΗ προχώρησε σε μαζικές διακοπές της ηλεκτροδότησης λόγω συσσώρευσης ανεξόφλητων λογαριασμών. Το χωριό δεν έχει καν αποχετευτικό δίκτυο και η ηπατίτιδα αποτελεί ένα από τα μεγαλύτε­ρα προβλήματα της περιοχής. Στην εφημερίδα του Συλλόγου, στη στήλη με τον τίτλο «Τα παιδιά γράφουν», ξεχωρίζει το γράμμα του Μουμίν, μαθητή της Στ' τάξης του Δημοτικού του Δροσερού: 

«Όπως σε όλα τα μέρη υπάρχουν καθαροί δρόμοι, έτσι κι εγώ θα ήθελα να υπάρχουν και στο Δροσερό. Θα ήθελα στο Δροσερό να υπάρχουν αποχετεύσεις, γιατί όταν βρέχει οι δρόμοι και τα σπίτια γεμίζουν νερά. Γι΄ αυτό, όταν γυρίζουμε από το σχολείο, γινόμαστε μες στα νερά. Οι δρόμοι να είναι καθαροί… Να υπάρχουν κάδοι ανακύκλω­σης για να μην πετάμε κάτω σκουπίδια. Να υπάρχουν και παγκάκια για να καθόμαστε εμείς τα παιδιά. Εγώ θα ήθελα και κάτι ακό­μα, να έχουμε φροντιστήρια ξένων γλωσ­σών και ηθοποιούς να μας κάνουν θεατρι­κά παιχνίδια». 

«Να μας αφήσουν ήσυχους οι Τούρκοι» 

Την ίδια στιγμή, η απουσία οποιουδήπο­τε μέσου μεταφοράς δεν επιτρέπει στους κατοίκους του να έρχονται σε επαφή με την πόλη της Ξάνθης, κάνοντας την απομόνωσή τους ακόμη πιο δραματική και κα­θιστώντας το έργο των Τούρκων πολύ πιο εύκολο. 

«Το ίδιο συναίσθημα της μειονότητας μέσα στη μειονότητα το αισθανόμαστε σε κάθε βήμα μας μέσα στην κοινωνία. Η Δια­κήρυξη του ΟΗΕ για τις μειονότητες λέει ότι πρέπει να γίνονται σεβαστά η ιδιαίτερη ταυτότητα και ο πολιτισμός μας. Αυτό δεν ισχύει μόνο για το κράτος στο οποίο ζούμε, αλλά και για τους μειονοτικούς συμπολί­τες μας. Οι τελευταίοι προσπαθούν να μας επιβάλουν την τουρκική ταυτότητα αντί της δικής μας ταυτότητας, των Ρομά. Δεν θέλουμε να αλλάξουμε τη δική μας ταυτότητα με μια άλλη. Θέλουμε να μας αφήσουν ήσυχους και να μην παίζουν πολιτικά παιχνίδια εις βάρος μας», βροντοφώναξε η Σαμπιχά στον ΟΗΕ. 

Διεθνές Βραβείο Γυναικείου θάρρους από τις ΗΠΑ στη Σαμπιχά. 

Κι ενώ στην Ελλάδα μέχρι πρόσφατα τη Σαμπιχά γνώριζαν μόνο εκείνοι που ζού­σαν από κοντά το πρόβλημα της Θράκης, οι Αμερικανοί το Μάρτιο του 2009 τη βράβευσαν με το ετήσιο Διεθνές Βραβείο Γυναικείου Θάρρους 2009, που απονέμεται κάθε χρόνο από το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ ανήμερα της Ημέρας της Γυναίκας. 

Η επιλογή της τσιγγάνας Σαμπιχά, «ως μιας γυναίκας με σημαντική κοινωνική συ­νεισφορά κάτω από αντίξοες συνθήκες», είχε προκαλέσει τότε έντονες αντιδράσεις στους ελληνικούς ακροδεξιούς κύκλους που είχαν σπεύσει να κάνουν λόγο για «αμερικανική διείσδυση στη Θράκη»! Φυσικά, οι μεγάλοι δυσαρεστημένοι από τις βραβεύσεις και τη δημόσια αναγνώριση του έργου του Συλλόγου «Η Ελπίδα» είναι κυρίως το τουρκικό προξενείο της Κομο­τηνής και οι διάφοροι τουρκοπαράγοντες, που βλέπουν μια μουσουλμάνα να κάνει ό,τι δεν έχει τολμήσει εδώ και δεκαετίες το ελληνικό κράτος: να αντιστέκεται! 

Του Κώστα Χαρδαβέλλα 

(ΕΠΙΚΑΙΡΑ,10-17/1/2013)