Κατά παράδοξο τρόπο, η Ευρωπαϊκή Ένωση που δημιουργήθηκε για ν' ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο για τη μόνιμη υπέρβαση των παλαιών διχασμών, ανταγωνισμών και πολέμων, με επίκεντρο τη Γερμανία, γίνεται όχημα για τη δημιουργία ενός νέου Γερμανικού προβλήματος στην Ευρώπη. Η κυριαρχική οικονομική επιρροή του Γερμανικού παράγοντα μέσα στο κενό που αφήνει η απουσία θεσμικής πολιτικής ενώσεως και η σύγχυση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως με την παγκοσμιοποίηση προκαλούν αμείλικτα ερωτήματα για το πού πάει και σε τι εξελίσσεται η Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία υποτίθεται ότι συμμετέχουν ισοτίμως όλες οι χώρες-μέλη....
Η παρατεταμένη κρίση, στην οποία είναι βυθισμένος ο Ευρωπαϊκός Νότος δεν οφείλεται μόνο σε δικά του εσωτερικά προβλήματα, όσο υπαρκτά και μεγάλα και αν είναι αυτά. Τα όσα συμβαίνουν για τέταρτο ήδη χρόνο στην Ελλάδα και τα όσα συνέβησαν προσφάτως στην Κύπρο αποκαλύπτουν μια Ευρώπη, που κυριαρχείται επικίνδυνα από την επιρροή ενός ηγεμονικού παράγοντα και μιας πολιτικής που εξυπηρετεί τον ξένο οικονομικό έλεγχο, την υποθήκευση της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας και την εξάρτηση της αναπτύξεως από τις προϋποθέσεις ξένων πολυεθνικών, που προβάλλουν την ανάγκη «προσαρμογής» στα μέτρα της διεθνούς «ανταγωνιστικότητας».
Η Ευρώπη αυτή δεν έχει καμία σχέση με τις αρχές μιας Ευρωπαϊκής Συμπολιτείας με ισότιμη συμμετοχή, αλληλεγγύη και κοινή ανάπτυξη. Η διαπίστωση αυτή επιβάλλει αντίσταση στα σχέδια ξένου οικονομικού ελέγχου, που επιδιώκονται με προσχήματα Ευρωπαϊκών δήθεν πολιτικών και παγκοσμιοποιημένης αγοράς. Αυτό προϋποθέτει και απεξάρτηση από τα συναφή ιδεολογήματα, που παρουσιάζουν, π.χ., την παγκοσμιοποίηση ως δεδομένη και αναπόφευκτη πραγματικότητα και ως εκπορευόμενη από τη συμμετοχή της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Είναι θλιβερό από την άποψη αυτή να δηλώνει, π.χ., ο υπουργός Οικονομικών, κ. Στουρνάρας για να δικαιολογήσει την έλλειψη αντιδράσεως στην Τουρκική οικονομική διείσδυση σε ευαίσθητες περιοχές της χώρας ότι «είμαι υπέρ της παγκοσμιοποίησης και η παγκοσμιοποίηση δεν είναι αλά κάρτ».
Με την ίδια λογική και εκλεκτική ιδεολογική συγγένεια, ένας άλλος κορυφαίος οικονομικός παράγων της χώρας ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Προβόπουλος σχολίασε με τα εξής λόγια την ανατροπή της συμφωνίας για τη συγχώνευση της Εθνικής Τράπεζας με τη Eurobank και το ενδεχόμενο αγοράς της Εθνικής από ξένη τράπεζα: «Δεν έχει σημασία αν οι τράπεζες είναι Ελληνικές Γαλλικές ή Αμερικανικές. Σημασία έχει να είναι καλές τράπεζες». Είναι απίστευτο κορυφαίοι θεσμικοί οικονομικοί παράγοντες της χώρας να συμπεριφέρονται ως υπερεθνικοί υπάλληλοι, με πρόσχημα την «ανεξαρτησία» της Κεντρικής Τράπεζας και την παγκοσμιοποίηση, που είναι δήθεν αντικειμενική ιστορική εξέλιξη και πραγματικότητα και όχι μια δεδομένη πολιτική και ιδεολογία μιας αντιδραστικής και υπερφίαλης διεθνούς χρηματιστικής ολιγαρχίας που έχει τα δικά της σχέδια και επιδιώκει τα δικά της συμφέροντα.
Η ανάδυση της Γερμανίας σε ηγεμονικό παράγοντα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και η εκτροπή της Ευρωπαϊκής ιδέας προς μια κατεύθυνση που αναιρεί την αρχή της ισοτιμίας της συμπολιτείας και της συνοχής προδιαγράφουν δύσκολες μέρες για την Ευρωπαϊκή Ένωση και κατακόρυφη άνοδο του Ευρωσκεπτικισμού. Προς τι το Ευρώ και η Ευρώπη, θ' αναρωτηθούν πολλοί αν αυτό σημαίνει για μια χώρα υφαρπαγή του εθνικού της πλούτου, ξένη εξάρτηση, δραματική υποτίμηση του επιπέδου ζωής και αδυναμία ασκήσεως εθνικών πολιτικών και εθνική στρατηγική για ανάπτυξη.
Προφανώς, το θέμα της Ευρώπης δεν έχει μόνο οικονομικές διαστάσεις. Είναι ταυτόχρονα θέμα υψηλής στρατηγικής και γεωπολιτικής. Υπό τους σημερινούς όμως όρους, τα οικονομικά θέματα και οι οικονομικοί ανταγωνισμοί δεν είναι λιγότερο στρατηγικοί και γεωπολιτικοί απ' ό,τι οι παραδοσιακοί που συνδέονται με την εθνική ασφάλεια, το εθνικό έδαφος ή την εδαφική επέκταση.
Το θέμα της πορείας και της τύχης της Ευρωπαϊκής Ενώσεως δεν αφορά μόνο την Ελλάδα και την Κύπρο. Αφορά όλες τις χώρες-μέλη. Με δεδομένο όμως το χάσμα μεταξύ των χωρών του Βορρά και του Νότου, οι χώρες του Νότου είναι σκόπιμο να βρουν τρόπους στενότερης επικοινωνίας και συνεργασίας μεταξύ τους και ν' αναλάβουν πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση.
Η Ευρώπη χρειάζεται κοινές αναπτυξιακές πολιτικές και επανεξέταση της αντιφατικής και καταστροφικής για τις ασθενέστερες χώρες πολιτικής που ακολουθείται με την αλόγιστη παγκοσμιοποίηση. Χωρίς ένα ολοκληρωμένο και μεγαλόπνοο Ευρωπαϊκό αναπτυξιακό σχέδιο, η Ευρώπη δεν μπορεί να δώσει νέα δύναμη στο όραμά της και να εμπνεύσει πίστη και αισιοδοξία για το μέλλον.
Η Ελλάδα, για να προασπίσει τα ζωτικά της συμφέροντα, οικονομικά και στρατηγικά, έχει ανάγκη από ένα σύστημα μεικτής οικονομίας και από εθνική στρατηγική. Υπό τον εκβιασμό των Μνημονίων και την επιρροή των ιδεολογημάτων που εμπνέουν ο νεοφιλελευθερισμός και η παγκοσμιοποίηση, η χώρα εξωθείται στην ιδιωτικοποίηση των πάντων, ακόμη και των στρατηγικών υποδομών, των βασικών υπηρεσιών και του τραπεζικού συστήματος.
Εάν λάβει κανείς υπ' όψιν τις απροκάλυπτες απειλές που αντιμετωπίζει επίσης η χώρα από τον ανατολικό της γείτονα, αντιλαμβάνεται τη σημασία που έχει γι΄ αυτήν η διαφύλαξη του αναγκαίου ελέγχου της οικονομίας της και του οικονομικού της χώρου, όπως επίσης της δυνατότητάς της να ασκεί μια στοιχειώδη εθνική στρατηγική.
Η θέση της Ελλάδος δεν είναι εύκολη. Αυτό όμως δεν είναι λόγος για να διολισθήσει σε χειρότερη ακόμη θέση, αγόμενη από ψεύτικα διλήμματα και ιδεολογήματα για την παγκοσμιοποίηση και την «ανάπτυξη», που υπόσχεται με τους δικούς της όρους.
Π.Ν
(ΕΠΙΚΑΙΡΑ-18/04-24/04/2013)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις ή υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.