Διαμαρτυρίες πρώην αρχηγών και άλλων ανωτάτων και η -σκληρή- πραγματικότητα

Είναι η αλήθεια ότι τα τελευταία χρό­νια οι στρατιωτικοί έχουν υποστεί τεράστια μείωση των κάθε είδους αποδοχών τους. Μερικοί υπολογίζουν ότι η μείωση μπορεί να έχει φτάσει και το 60%. Ίσως και να το έχει ξεπεράσει. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι πολλοί στρατιωτικοί "τα φέρνουν πολύ δύσκολα πέρα", αλλά και ότι έχουν δημιουρ­γηθεί σε αρκετές οικογένειες στρατιωτικών τόσα χρέη α­πό το παρελθόν, όπως για παράδειγμα από δάνεια που έχουν λάβει κάτω από άλλες οικονομικές συνθή­κες, που είναι αδύνατον να καλυφθούν με τα σημερινά δεδομένα....
 

Και μπορεί η όλη προ­σπάθεια με τους "τραπεζί­τες" που κάνει ο υπουργός Ε­θνικής Άμυνας, για βελτίωση των όρων των δανείων, να δίνει κάποια ελπίδα, κάποιο "φως", δεν λύνει όμως τα προβλήματα. Βέβαια, τα προβλήματα που έχει ο μέσος στρατιωτικός τα έχει και ο μέσος Έλληνας. Ο τελευταίος ίσως έχει και περισσότερα, μια και αρκετοί πο­λίτες δεν έχουν καν εργασία και ζουν κυ­ριολεκτικά από την "ελεημοσύνη" συγγενών και φίλων. Μόνο που ίσως εδώ, σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις, τα προβλήματα να είναι πιο οξυμμένα, λόγω και συνθηκών εργασίας. 

Αυτά τα προβλήματα φαίνεται ότι έδωοαν την ευκαιρία, την αφορμή και τη δυνατότητα σε κάποιους, που έχουν υπηρετήσει στο στράτευμα, ορισμένοι μά­λιστα σε ανώτατες θέσεις, να "βγουν μπροστά" και να διαμαρτύρονται όχι μό­νο για τα μισθολογικά θέματα, αλλά και για τη γενικότερη υποβάθμιση των στρα­τιωτικών και του ρόλου τους. 

Είδαμε, λοιπόν, πρώην αρχηγούς και άλλους ανώτατους αξιωματι­κούς, μόλις αποστρατευθέντες μά­λιστα, σε συγκεντρώσεις στην πλατεία Συντάγματος, είδαμε άλ­λους να δίνουν συνεντεύξεις (ακόμα και εν υπηρεσία) και να κάνουν κριτική σε λογι­κές και πρακτικές που ισχύ­ουν στο υπουργείο Άμυνας. Είδαμε, επίσης, πολλούς α­πό αυτούς να καταγγέλλουν μέσα από το διαδίκτυο, ε­πωνύμως ή ανωνύμως, υ­πουργούς ανεξαρτήτως κόμματος, άλλους στρατιω­τικούς αλλά και δημοσιο­γράφους γιατί δεν τους αρέσουν αυτά που λένε. 

Και βέβαια αυτό είναι δικαίωμα τους. Δικαίωμα του καθενός είναι να έ­χει απόψεις και υποχρέωση του να τις εκφράζει. 'Όμως είναι τουλάχιστον εκτός ηθι­κής να σου φταίνε όλα, να καταγγέλλεις τα πάντα, μόλις χάσεις την καρέκλα ή όταν φοβάσαι ότι θα την χάσεις. Γιατί μπορεί να έχουν, μεγάλη μάλι­στα, δόση αλήθειας τα όσα ορισμένοι πρώην αρχηγοί και επιτελείς λένε για το θέμα των κρίσεων και των επιλογών στις ανώτατες θέσεις, για το θέμα των μεταθέσεων, ίσως ακόμα και για θέματα εξοπλισμών. 

'Όμως είναι επίσης, τουλάχιστον αστείο, να λες όλα αυτά που λες ό,τι έβλε­πες τόσα χρόνια μόλις, καλώς ή κακώς δεν έχει σημασία, χάνεις τη θέση. Μια θέ­ση που προφανώς, αν δεχθούμε τις καταγγελίες σου, και εσύ πήρες μέσω αυ­τών των διαδικασιών. Μια θέση, μια το­ποθέτηση, μια μετάθεση που, αν δεχθούμε τα δικά σου λεγόμενα, δεν μπορεί πά­ρα να ήταν προϊόν πολιτικής ή άλλης συναλλαγής. 

Οφείλουν, λοιπόν, όλα αυτοί οι στρα­τηγοί, ναύαρχοι, πτέραρχοι και άλλοι που διαμαρτύρονται μόλις χάσουν τα γαλόνια, να μας εξηγήσουν πώς έφτασαν στις ανώτερες και τις ανώτατες θέσεις και για­τί τότε δεν φώναζαν για όσα έβλεπαν. Γιατί δεν μπορεί να μην τα έβλεπαν τότε. Γιατί δέχθηκαν να μετάσχουν στα ό­σα σήμερα καταγγέλλουν; Μήπως γιατί αυτοί τότε έμεναν με τα γαλό­νια στην στολή και τα υπηρεσιακά τζιπ... 

Και βέβαια το σύστημα μεταθέσε­ων, προαγωγών και γενικότερα κρίσε­ων στις ένοπλες δυνάμεις πάσχει. Και βέβαια οι επιλογές αρχηγών ίσως θα πρέπει να γίνονται και με άλλα κριτήρια. Και βέβαια πρέπει να υπάρχει διε­τής, με δυνατότητα ανανέωσης, θητεία για τους αρχηγούς, ώστε να μην αλλά­ζουν όποτε ο υπουργός θέλει. 

'Όμως αυτό δεν δικαιολογεί όσους σήμερα φωνάζουν, ενώ ήταν μέσα σε αυτό το σύστημα και με αυτό εξελίχθη­καν, να λένε όσα λένε, αν δεν ξεκινή­σουν με μια αυτοκριτική. Γιατί αλλιώς το μόνο που μπορεί κα­νείς να σκεφτεί είναι πως φωνάζουν γιατί προσβλέπουν σε ένα άλλο, πολιτι­κό αυτή τη φορά, μέλλον... 

του Πέτρου Τρουπιώτη

(ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ-04/04/2013)