Για μια αποτελεσματική εθνικο-αμυντική πολιτική

Γράφει ο

Πάνος Ν. Αβραμόπουλος 

Οι Τούρκοι καλύπτουν σήμερα με την εγχώρια αμυντική βιομηχανία τους, το 54% των αμυντικών τους αναγκών και το 2020 το ποσοστό αυτό θα εγγίζει το 90%, δηλαδή σχε­δόν αυτοδύναμη κάλυψη. Είναι ανάγκη λοιπόν με φρόνηση, ρεαλισμό, ψύχραιμη αποτίμηση των διεθνοπολιτικών μας δεδομένων, αλλά και ενορατικές συλλήψεις, όπως υπαγο­ρεύει το δύσκολο πεδίο της διπλωματίας και της γεωστρατηγικής, να ανασχεδιάσουμε την εξωτερική μας πολιτική. 

Και ενώ έχουμε σημαντικές εξελίξεις στον γεωπο­λιτικό μας χώρο, το μιντιακό μας σύστημα όλως παραδόξως, έχει εξαφανίσει από το δημόσιο διά­λογο τα εθνικά μας θέματα. Η ελληνική διπλωματί­α έχει εδώ και χρόνια εγκλωβιστεί στον ολισθηρό δρόμο δυο οδυνηρά εσφαλμένων γεωστρατηγικών αντιλήψεων. Αφενός της θεωρίας της ελληνοτουρ­κικής φιλίας, αφετέρου της επίσης εσφαλμένης ε­κτίμησης του δήθεν εξευρωπαϊσμού της Τουρκίας, που θα την συνετίσει έναντι της διεθνούς νομιμό­τητας και θα εκλογικεύσει έτσι έναντι της Ελλάδος, την επιθετική και συγκρουσιακή συμπεριφορά της.... 

Δυστυχώς αντιμετωπίζουμε σοβαρό πρόβλημα εθνικής ασφά­λειας, το οποίο τροφοδοτεί αενάως και επιτείνει ο αδηφάγος τουρκικός επεκτατισμός. Την ε­κτίμηση αυτή την αποδέχεται όλο το πολιτικό μας σύστημα, ακόμα και ο με διεθνιστικό λόγο ΣΥΡΙΖΑ. Στο εξαγγελθέν κυβερνητικό του πρόγραμμα έγραφε: "Οι εντάσεις και η αμφισβήτηση της εθνικής μας ακεραιότητας ειναι καθημερινές και συνεχείς". Αλλά τι αντιπροβάλλει σ΄ αυτή την εκτίμηση; Τον προφα­νώς αποτυχημένο στην πράξη και χιλιομασημένο επικοινωνιακά "διάλογο στη βάση του διεθνούς δίκαιου και του αμοιβαίου σεβασμού". Ειδικά η λέξη σεβασμός όταν αναφέ­ρεται κανείς στην Τουρκία, που δεκαετίες τώρα αντίπερα στη διεθνή νομιμότητα και τις αποφάσεις του ΟΗΕ συνεχίζει κυνικά να κάνει κατάληψη στο 37% της μαρτυρικής μας Κύπρου, ηχεί σαν καταγέλαστη. 

Είναι προφανές ότι η πολιτική μας τάξη αδυνατεί να κατανοήσει, τον πυρήνα του προβλήμα­τος της εθνικής μας ασφαλείας. Πολύ εύγλωττος εδώ ο Walter Lippman, που απαντά στο πυρίκαυστο ερώτημα πότε μια χώρα μπορεί να αισθάνεται ασφαλής; Όταν απαντά με διπλωματική σοφία "δεν αναγκάζεται να θυσιάσει τα νόμιμα συμφέροντά της για να αποφύγει τον πόλεμο και είναι ικανή αν απειληθεί να τα διατηρήσει ακόμη και με προσφυγή στον πόλεμο". Όταν δηλαδή δια­θέτει αληθινά στρατιωτική και πολιτική ισχύ. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά για την περίπτωση της Ελλάδος ; Ότι πρέπει να έχουμε: 

(1) Επαρκή προς το αντίπαλο δέος στρατιωτική θωράκιση, ικανή να αποτρέψει επίθεση. 

(2) Αρραγή ενότητα στο πεδίο της κοινωνίας και υψηλό πατριωτικό φρόνημα, το οποίο μπορούμε να αντλήσουμε από τις άφθαρτες αξίες και αρετές της ελληνικής ζωής. 

(3) Έντιμες και σφυρηλατημένες στο διάβα του χρόνου πολιτικο-στρατιωτικές συμμαχίες. 

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο λοιπόν θα μπορούσε να λάβει χώρα και να είναι εποικοδομητικός ένας διπλωματικός διάλογος με την Τουρκί­α. Στην περίπτωσή μας δυστυχώς οι προϋ­ποθέσεις αυτές ένεκα των οδυνηρών χρό­νιων ανεπαρκειών της εξωτερικής μας πολι­τικής δεν υφίστανται. Και επομένως αυτοδύ­ναμα μόνη της η Ελλάς, δεν μπορεί να απο­κρούσει την τουρκική επιθετικότητα. Στο πε­δίο των στρατηγικών μας εταίρων τώρα η Ευρωπαϊκή Ένωση -όπως περίτρανα απο­δείχτηκε και με την οικονομική κρίση- είναι αδύναμη και επικίνδυνα απρόθυμη. Οι Αμερι­κανοί και το NATO από την άλλη είναι "σύμ­μαχοι" μας, αλλά και μονίμως απέναντι μας !!! Μάλιστα σε παλιότερη έκθεση της Ομά­δας Ολμπράιτ στο πλαίσιο του CFR, παρά την τραγική αποτυχία της Τουρκίας, να διαδραματίσει έναν εποικοδομητικό ρόλο στην Συρία, το Ιράκ, την Αίγυπτο, το Ιράν και την Παλαιστίνη, προαλείφετο για την αναβάθμιση, σε αντίστοιχο ρόλο της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας. 

Είναι σαφές λοιπόν από τα παραπάνω, ότι η Ελλάς πρέπει να συνάψει έντιμες στρατηγι­κές συμφωνίες που θα την ισχυροποιήσουν στην αντιμετώπιση της εξωτερικής επιβου­λής. Οι Αμερικανοί και το NATO μέχρι σήμε­ρα δεν τοποθετούνται πραγματικά δίπλα στην Ελλάδα. Και προς αυτή την κατεύθυνση έχουμε διπλωματικά όπλα να τους ασκήσουμε πιέσεις για να αλλάξουν την στάση τους. Είναι για χρόνια γνωστό - αλλά δυστυχώς προκλητικά ανεκμετάλλευτο το ότι στην κοινωνικοπολιτική σκηνή της Αμερικής, το ελληνοαμερικανικό λόμπυ διαδραματίζει καθορι­στικό ρόλο στην έκβαση του πολιτικού παι­γνίου. Τόσο με τους υπερ-πολύτιμους ψή­φους του, όσο και με το παντοδύναμο πολιτικό του χρήμα. Επομένως μια επιδέξια και παραγωγική εκμετάλλευση του ισχυρότατου αυτού διπλωματικού μας όπλου, θα μπορούσε άρδην να μεταστρέψει την συμπεριφορά των Αμερικανών και του NATO κατ επέκτα­ση, στις εξωτερικές μας σχέσεις. 

Να πάψουν δηλαδή να μας θεωρούν δοτούς και συμβι­βασμένους και να μας αποτιμήσουν ως διαπραγματεύσιμους διπλωματικά. Και μάλιστα στην παρούσα συγκυρία θα λέγαμε, που ανασυντίθενται οι γεωπολιτικές σφαίρες επιρρο­ής με κυρίαρχο διακύβευμα την ΕΝΕΡΓΕΙΑ, η Ελλάς προσακτά στην γεωστρατηγική αρχι­τεκτονική των ΗΠΑ, ένα ξεχωριστό βάρος. Οφείλει επομένως να το εκμεταλλευτεί. Η ε­νέργεια σήμερα αναδιατάσσει το παιχνίδι στα Βαλκάνια, την Μέση Ανατολή και την Βόρεια Αφρική, περιοχές ξεχωριστού αμερικα­νικού ενδιαφέροντος. Δεν πρέπει να απολέ­σουμε το εκπληκτικά πρόσφορο για την Ελ­λάδα γεωστρατηγικό momentum. Μια άγρυ­πνη και γρηγορούσα ελληνική εξωτερική πο­λιτική, μπορεί να επιτύχει πολλά και να αναστρέψουμε το κλίμα. 

Φευ, όμως, αντί να πράξουμε αυτά τα τόσο αυτονόητα, η ελληνική εξωτερική πολιτική και διπλωματία, χάνεται στους δαιδάλους των φοβικών της συνδρόμων. Παράλληλα, στο ίδιο πλαίσιο διεύρυνσης των διπλωματι­κών μας ερεισμάτων, οφείλουμε να συνά­ψουμε στρατηγικές συμμαχίες με την Κίνα και την Ρωσία. Οι Κινέζοι αδημονούν να βρουν διέξοδο και στρατηγική πύλη εισόδου στην Ευρώπη. Η Ελλάς προσφέρεται ιδεωδώς για αυτό. Μπορούμε να προχωρήσουμε μαζί τους σε μια έντιμη και, επ΄ αμοιβαία ω­φελεία, σχέση. Οι Ρώσοι από την άλλη, προ της διαφαινομένης απώλειας της Συρίας, α­σφυκτιούν γεωστρατηγικά και θέλουν να α­ντικαταστήσουν το δυο εκεί λιμάνια. 

Ο Αλέ­ξης Τσίπρας είχε προγενέστερα πει χαρα­κτηριστικά πως ''ρισκάρει'' μια επίθεση φιλίας στον Ερντογάν. Και οι Τούρκοι πασάδες διαρκώς μας απαντούν με αληθινά πυρά!!! και διαρκείς παραβιάσεις. Προφανώς η πολι­τική μας τάξη, πρέπει να εγκαταλείψει τις γε­λοίες και ανόητες διπλωματικές αβρότητες, που τόσο μας έχουν κοστίσει και να προ­σγειωθεί στις αδήριτες πραγματικότητες της ζωής. Και ήταν ο αείμνηστος Μιχάλης Δούντας, από τους μύστες της εξωτερικής μας πολιτικής, που με περισσήν εμβρίθεια και δι­πλωματική σοφία έλεγε: ''Όι ελληνοτουρκικές σχέσεις, δεν είναι σχέσεις φίλιας και συνερ­γασίας, αλλά συγκρουσιακής συνύπαρξης". 

Συνεπώς να προσδοκούμε ειλικρινή διάλογο με την Τουρκία, χωρίς να υπάρχει από πίσω η αναγκαία εθνικο-αμυντική θωράκιση, για να τον υποστηρίξει είναι "όνειρο θερινής νυ­κτός'' στα λόγια του μεγάλου Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Ας αδράξουμε όμως και την παρακάτω ευκαιρία. Η συνεργασία Τουρκίας-Ισραήλ τον τελευταίο καιρό έχει εμφανώς διαρραγεί. Η ενεργειακή συμμαχία με την Κύπρο και η φίλια προς την Ελλάδα, διπλωματική του πρόθεση, το μαρτυρούν. Μέχρι και πριν λίγο σχετικά καιρό, το Ισραήλ συνιστούσε τον προστάτη των τουρκικών συμφερόντων, τόσο στην Αμερική, όσο και σε ολόκληρη την υφήλιο. Με την αρωγή του Ισραήλ είχε απα­λειφθεί από τα μεγάλα lobbies και think tanks η επονείδιστη εισβολή και κατοχή του Αττίλα. Και όχι μόνον αυτό, αλλά διεκδικού­σαν και την διεθνή συμπάθεια για την Τουρ­κία, για τη δήθεν "απομόνωση" των Τουρκο­κυπρίων. 

Μπορούμε όμως τώρα που η πολι­τικότητα αλλάζει εναντίον της Τουρκίας, να κάνουμε πολλά. Σε κάθε περίπτωση ο επε­κτατισμός των Νεο-Οθωμανών, δεν καταστέλλεται, μήτε πτοείται από το Διεθνές δί­καιο. Αν ίσχυε αυτή η εκτίμηση, τότε η Τουρ­κία θα είχε από χρόνων εγκαταλείψει την κα­τοχή στην μαρτυρική Κύπρο, συντασσόμενη με τα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Η Ελλάς οφείλει να αναζητήσει έναν έντιμο στρατηγικό σύμμαχο με ειλικρινείς όρους. Και επομένως αν το Ισραήλ είναι πρόθυμο να αποδεχτεί μια έ­ντιμη συμφωνία με την Ελλάδα, μπορεί να ε­ξελιχθεί σε έναν γόνιμο στρατηγικό εταίρο. 

Στο ζέον τώρα για την Ελλάδα θέμα των Σκοπίων, όλη η πολιτική μας τάξη με ορι­σμένες λαμπρές εξαιρέσεις, όπως ο αναγεννησιακός Μακεδόνας πολιτικός Στέλιος Παπαθεμελής, αποδέχεται την τραγικά επι­κίνδυνη για τα εθνικά μας συμφέροντα σύνθετη ονομασία, με τον όρο Μακεδονία. Όμως μια ενδεχόμενη τελεσιδικία αυτής της ολέθριας θέσης, θα επικυρώσει και με την ελληνική υπογραφή, το όνομα της Μα­κεδονίας στον σφετεριστή της Ιστορίας, τα Σκόπια. Τα επιχειρήματα περί "γεωγραφι­κού προσδιορισμού" είναι προφανώς ταχυδακτυλουργική απάτη, μέχρι και την ημέρα της συμφωνίας. Από την επ' αύριο κιόλας της υπογραφής, τα Σκόπια θα πετάξουν τον προσδιορισμό και θα χρησιμοποιούν σκέτο το Μακεδονία. Ενώ εμείς θα αναζη­τούμε στον κάλαθο των αχρήστων, τον τάχατες προσδιορισμό. 

Όλοι μας το υπο­πτευόμαστε. Και όλοι μας γνωρίζουμε ότι έμπρακτα θα γίνει έτσι. Ας το αποτρέψου­με. Κλείνοντας τούτη την προσέγγιση στην εξωτερική μας πολιτική, ας κάνουμε πάλι μια θεώρηση της αμυντικής μας βιομηχανί­ας. Οι Τούρκοι καλύπτουν σήμερα με την εγχώρια αμυντική βιομηχανία τους, το 54% των αμυντικών τους αναγκών και το 2020 το ποσοστό αυτό θα εγγίζει το 90%, δηλα­δή σχεδόν αυτοδύναμη κάλυψη. Είναι ανά­γκη λοιπόν με φρόνηση, ρεαλισμό, ψύχραι­μη αποτίμηση των διεθνο-πολιτικών μας δε­δομένων, αλλά και ενορατικές συλλήψεις, όπως υπαγορεύει το δύσκολο πεδίο της δι­πλωματίας και της γεωστρατηγικής, να α­νασχεδιάσουμε την εξωτερική μας πολιτι­κή. Να την καταστήσουμε αποτελεσματική και αντάξια της κοπιώδους πορείας μας στην αχανή λεωφόρο του χρόνου. Και όχι άθυρμα των ιταμών ξένων διεθνο-πολιτικών συμφερόντων. 

• Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π (www.panosavramopoulos.blogspot.gr)

(ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ-30/06-01/07/2013)