Κριμαία: Το κρύο πιάτο της ρωσικής εκδίκησης για το Κοσσυφοπέδιο!

Η μεγάλη ρεβάνς της «κόκκινης αρκούδας» (χωρίς να πέσει τουφεκιά) απέναντι στις ίδιες δυνάμεις που τώρα απεργάζονται τη χειραφέτηση της Ουκρανίας και είχαν επιμεληθεί τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. 

Από 

Ειδικό συνεργάτη 

Η προσάρτηση της Κριμαίας δεν θα μπορού­σε ποτέ να γίνει δεκτή ως πολιτική απόφαση. Δεν είναι σοβαρή αυτή η στάση του Πούτιν!» κραύγαζε αλλόφρων στο... έγκυρο δελτίο των οκτώ ο εθνικός μας τηλεσχολιαστής, θεωρώντας προφανώς το δικαίωμα ένοπλης υπεράσπισης κυριαρχικών και εθνικών συμφερόντων αποκλειστικό προνό­μιο των ΗΠΑ και των υπόλοιπων εταίρων της Εσπερίας...

Δυστυχώς οι κάτοικοι της ιστορικής χερσονήσου, όπως άλλωστε και ο Ρώσος πρόεδρος, ξέχασαν να ρωτήσουν τη γνώμη του. Και σήμερα ψηφίζουν την ένωσή τους με τη «μαμά Ρωσία», αποδεικνύοντας ότι ακόμη και στη μεταπολεμική Ιστορία της αδιαμφισβήτητα αμερικανικής ηγεμονίας... οι καιροί έχουν γυρίσματα. 

Η διαφορά

Αυτό που δεν μπορούν να χωνέ­ψουν εύκολα οι Δυτικοί -ή... δυ­τικότροποι, όπως ο δικός μας- αναλυτές είναι ότι η περίπτωση της Κριμαίας δεν αποτελεί απλά ένα πεδίο προβολής γεωστρα- τηγικών ή οικονομικών επιδιώ­ξεων της όμορης ρωσικής υπερ­δύναμης. Δεν πρόκειται δηλαδή για μια απλή άσκηση στρατιωτικής επιρροής σε «ξένα χωρά­φια», όπως τα... ανέξοδα γυμνά­σια των Αμερικανών σε Γρενάδα και Παναμά, οι «συμμαχικές» επιχειρήσεις στο Ιράκ και η επαίσχυντη νατοϊκή εκστρα­τεία «τιμωρίας» της Σερβίας που είχε ως αποτέλεσμα τον οριστικό διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. 

Εδώ τα πράγματα είναι αρκε­τά διαφορετικά. Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι, όταν διεξάγεται μία ένοπλη εισβολή σε μια τρίτη χώρα και για ολόκληρες εβδομάδες δεν ανοίγει ρουθούνι, δύο τι­νά μπορεί να συμβαίνουν: Είτε ο τοπικός πληθυσμός έχει περιέλ­θει σε καθεστώς απόλυτα παραλυσίας, νιώθοντας τρόμο και δέος για τον εισβολέα, είτε αντίθε­τα ο «εισβολέας» είναι καλοδεχούμενος ως απελευθερωτής. 

Στην περίπτωση της Ουκρανίας συμβαίνουν και τα δύο ταυ­τόχρονα! Στο ανατολικό τμή­μα της χώρας, και ιδιαίτερα στην Κριμαία, η συντριπτική πλειονότητα του ορθόδοξου ρωσόφωνου και ρωσόφιλου πληθυσμού βλέ­πει τους κομάντος του Πούτιν ως λυτρωτές, ενώ στο Κίεβο και στις δυτικότερες περιοχές, που συνο­ρεύουν με την Πολωνία και την Ουγγαρία, οι κάτοικοι με φιλογερμανικό αίσθημα και ρωμαιο­καθολικά θρησκευτικά πιστεύω (γιατί περί αυτού πρόκειται, μην έχετε αμφιβολία) βλέπουν με τρόμο την «αρκούδα» να βρυχά­ται, απειλώντας να κλείσει λογαριασμούς που χρονολογούνται από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Η λεγόμενη προσωρινή κυ­βέρνηση του Κιέβου, ένα συνονθύλευμα Ουκρανών εθνικι­στών, φανατικών ουνιτών, νοσταλγών των Ες-Ες, φιλελεύθε­ρων «ευρωπαϊστών», αλλά και τυχοδιωκτικών στοιχείων, όπως η Γιούλια Τιμοσένκο, που συναγωνίζεται τον Γιανουκόβιτς στη διασπάθιση δημόσιου χρήματος, γνωρίζει καλά ότι θα μεί­νει αβοήθητη. Μπορεί η Αμερι­κή και η Γερμανία να φωνάζουν, να απειλούν με κυρώσεις και δι­εθνή απομόνωση τη Μόσχα, αλ­λά είναι προφανές ότι δεν είναι σε θέση να κάνουν τίποτα ουσια­στικό για να αναχαιτίσουν τη ρω­σική πολεμική μηχανή που τους έπιασε στον ύπνο. 

Ούτε μαχητικά αεροπλάνα του NATO θα αποτολμήσουν να στείλουν για να υποστηρίξουν τις υπό διάλυση ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις ούτε, φυσικά, επίγειες ενισχύσεις γιατί κανείς δεν διακινδυνεύει να ξεκινήσει τον Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Άλλοι καιροί 

Η Ουάσινγκτον και το Βερολίνο δεν είναι επίσης σε θέση να τιμωρήσουν οικονομικά τη Ρωσία που έχει αναδειχτεί σε παγκοσμιοποιημένη υπερδύναμη ούτε ασφαλώς να υιοθετήσουν απομονωτικές τακτικές που θα μπο­ρούσαν να ερεθίσουν τα ανακλα­στικά της «ευμενώς ουδέτερης» προ τον Πούτιν Κίνας. Γιατί τό­τε... ζήτω που καήκαμε! 

Οι καιροί λοιπόν, δυστυχώς για κάποιους, έχουν αλλάξει, παρότι μερικοί από τους πρωταγωνιστές παραμένουν στη θέ­ση τους. Οι ίδιες δυνάμεις που απεργάζονται την ευρωπαϊκή «χειραφέτηση» της Ουκρανίας... επιμελήθηκαν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. 

Μια αμερικανική κυβέρνη­ση «Δημοκρατικών», με μια φανατισμένη υπουργό Εξωτερικών (όπως και τότε), μια υπερφιλόδοξη γερμανική ηγεσία που θέ­λει πάση θυσία να επεκτείνει τον προς Ανατολά5 «ζωτικό χώρο», και μια Ρωμαιοκαθολική Εκκλη­σία που επίσης επιδιώκει (δια­κριτικότερα, είναι η αλήθεια) να ενισχύσει την επιρροή της στους σλαβικούς πληθυσμούς της πρώ­ην ΕΣΣΔ.

 Οι επίγονοι των ναζί και οι γερμανόδουλοι 

ΑΙΧΜΗ του δόρατος στην πε­ρίπτωση της Γιουγκοσλαβίας ήταν επίσης οι επίγονοι των ντόπιων ναζιστών που συνερ­γάστηκαν με τις μεραρχίες των Waffen SS, δηλαδή των διαβό­ητων Κροατών «Ουστάσι» και των Βόσνιων μουσουλμάνων... «γερμανοτσολιάδων» που ανα­βίωσαν στο πρόσωπο του Αλία Ιζετμπέγκοβιτς. Μόνο που τό­τε οι Κλίντον, Ολμπράιτ, Χόλμπρουκ, Γκένσερ και... σία εί­χαν απέναντι τους έναν μεθύστακα Ρώσο πρόεδρο, κατ' ευφημισμόν ηγέτη μιας αδύναμης, πειναλέας Ρωσίας. Και η Σερβία… έπεφτε πολύ μακριά. Ενώ σήμερα οι Ομπάμα, Μέρκελ και οι λοιποί… υποτακτικοί έχουν απέναντι τον Πούτιν και μια υπερδύναμη που μπορεί να κατεβάζει διακόπτες, αφήνοντας τη μισή Ευρώπη να τουρτουρίζει... 

Επιπλέον η Κριμαία είναι... πολύ κοντά στη Μόσχα κι απο­τελεί την κυριότερη ναυτική βάση του ρωσικού στόλου. Εί­χε ποτέ κανείς την ψευδαίσθη­ση ότι, στέλνοντας τους διάφορους Poντους για να υποκινή­σουν εξεγέρσεις με επικεφαλής δίμετρους γερμανόδουλους «μποξέρ», επιστρατεύοντας νοσταλγούς του Χάινριχ Χίμλερ και χρηματοδοτώντας πολιτι­κά «λαμόγια» τύπου Τιμοσένκο, θα έπαιρνε την Κριμαία από τους Ρώσους;

Πλάνην οικτράν πλανήθη­καν, όπως κι ο εθνικός μας τηλεσχολιαστής. Ατυχώς για το... έγκυρο δελτίο, σήμερα ο λαός της Κριμαίας δεν θα ρωτή­σει τη γνώμη του Πρετεντέρη. Ούτε καν της Μέρκελ και του Ομπάμα…

(ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-16/03/2014)