ΜΕΣΙΣTIΕΣ 0I ΣΗΜΑΙΕΣ

Συνυφασμένη η πορεία του στρατιώτη με το καθήκον. 

Από τον 

Ευθύμιο Π. Πέτρου 

Επί τρεις ήμερες οι σημαί­ες στα στρατόπεδα κυμάτιζαν μεσίστιες. Και οι σκέψεις όλων στις Ένοπλες Δυνά­μεις στρέφονταν στους τρεις που έχασαν τη ζωή τους εν ώρα καθήκοντος. Ένας κληρωτός 19 ετών και δύο μόνιμα στελέχη. Μέ­λη της στρατιωτικής οικογενείας που συνεχίζει να πενθεί και θα πενθεί για πολύν καιρό ακόμη, μόλο που το επισήμως κηρυχθέν τριήμερο τελείωσε και οι σημαίες αποκαταστάθηκαν στην κορυφή του ιστού τους. 

Ο κληρωτός στρατιώτης (δεκανέας για την ακρίβεια) θα είχε σίγουρα πολλά όνειρα για τη ζωή που ανοιγόταν... μπροστά του. Όνειρα από τα οποία μόνο ένα εκπληρώθηκε: Να γίνει πεζοναύ­της. Να υπηρετήσει στις Ειδικές Δυνάμεις του Ελληνικού Στράτου. 

Οι δύο λοχίες είχαν επιλέξει όχι μόνο να αφιερώσουν τη ζωή τους στον Ελληνικό Στράτο αλλά και να υπηρετήσουν στους επίλεκτους. Σε αυτούς που δίνουν και πε­ρισσότερο ιδρώτα στην εκπαίδευση και περισσό­τερο αίμα στη μάχη. 

Κανονικά δεν πρέπει το αίμα να χύνεται στην εκπαίδευση. Αλλά οι πλέ­ον έμπειροι στρατιώτες γνωρίζουν αυτό που δεί­χνουν οι ψυχρές στατιστικές. Όσο περισσότερος χρόνος περνά ήρεμα τόσο αυξάνονται οι πιθανό­τητες των ατυχήματος - μεγάλου ή μικρού. 

Είναι το τίμημα της ελευθερίας. Είτε την ονομάζουμε αποτροπή είτε χειρισμό κρίσεων ή χρησιμοποιούμε κάποια άλλη «πολιτικώς ορθή» λέξη του συρμού, το γεγονός είναι ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις πρέπει να είναι ετοιμοπόλεμες. Είτε χρειαστεί να πολεμήσουν είτε αποδειχθεί αρκε­τό να αποτρέψουν. Διαφορετικά ελευθερία δεν διασφαλίζεται. 

Διότι οι διπλωμάτες του κ. Πάγκαλου (που τους προτιμούσε, αν θυμάστε, από Συντάγμα­τα Πεζικού) είναι παντελώς άχρηστοι αν δεν μιλούν από θέση ισχύος. Και ισχύς είναι οι Ένοπλες Δυνάμεις. Είναι οι αφανείς στρατιώτες και οι αξιωματικοί που κινδυνεύουν καθημερινά, εκπαιδευόμενοι, ασκούμενοι, ζώντας μέσα σε υλι­κά υψηλής επικινδυνότητας, τα οποία ελπίζου­με ότι δεν θα χρειαστεί να χρησιμοποιηθούν Αν όμως... Αν όμως χρειαστεί, αυτοί πρέπει να είναι έτοιμοι. Γι΄αυτό ασκούνται, γι' αυτό ρίχνουν όλ­μους, θαλασσοδέρνονται, αναχαιτίζουν. 

Τι άραγε καταλαβαίνουν από όλα αυτά οι ανάλγητοι υπάλληλοι που κόβουν και ράβουν μισθοδοσίες. Τι καταλαβαίνουν οι πολιτευόμενοι της κοκορομαχίας των τηλεο­πτικών παραθύρων και των κοινοβουλευτικών συζητήσεων (έτσι όπως κατάντησαν κι αυτές). Όταν τους τα λες, σκύβουν το κεφάλι και προ­σποιούνται ότι δεν άκουσαν. Το αντιπαρέρχονται. Βιάζονται να το ξεχάσουν. Γιατί στην πα­ρακμή στην οποία ζουν δεν υπάρχει η έννοια του καθήκοντος, που για τους στρατιώτες είναι συ­νυφασμένη με τη ζωή τους. Και, δυστυχώς, κά­ποιες φορές και με τον θάνατο τους… 

(ΕΦ. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-11/10/2014)