Οι Τούρκοι αρνούνται! Οι Έλληνες, όμως γιατί;

γράφει 

0 ΒΑΣΙΛΗΣ Ν. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ (ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ) 

ΕΔΩ ΠΟΥ ΦΤΑΣΑΜE, δεν μένει παρά ν' ακούμε τον υποχείριο... 

Εκείνη τη φευγαλέα σκιά πίσω απ' το παντζούρι της απελπισίας εκείνη τη νεκρή φλόγα που καραδοκεί και αυτοπυρπολείται. 

Νίκος Φίλης (υπουργός Παιδείας): «Η ανα­ζωογόνηση του ενδιαφέροντος για τη δη­μόσια εκπαίδευση είναι προϋπόθεση για να στοχαστούμε. Συνεχώς ορθώνονται παλαιότερα και νέα στερεότυπα που έχουν κρατήσει τη χώρα μας σε ζώνη χαμένων ευκαιρι­ών. Καθημερινά υπάρχει αναζωπύρωση του εθνικιστικού λόγου, τον οποίο ζούμε ως παρηγορητικό λόγο στην οικονομική κρίση». 

Οξύμωρο σχήμα έπαρσης στον μαυροπί­νακα της ματαιοδοξίας στον χαμένο οίστρο των υποκριτών, στα...
μακρόσυρτα τηλεοπτι­κά βράδια των αδεξιοδιστών και των αδέξι­ων ομιλητών. 

ΕΔΩ ΠΟΥ ΦΤΑΣΑΜΕ, δεν μένει παρά ν' ακούμε τον υποχείριο... 

Να ωρύεται αφρίζων και να κραυγάζει, ως ο κήρυκας της «ύστατης ώρας», ως κριτής πράξεων ακρίτων, ως βεβαρημένο παρελθόν πεπλανημένων νεανίσκων που αρνούνται τη φυγή των αγρών και υποκύπτουν στη σιω­πή των δενδροστοιχιών και των βλεμμάτων. 

Στις 19 Μαΐου του 1919 (η ημερομηνία έχει καθοριστεί επίσημα σαν ημέρα μνή­μης) ο Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα με τις δυνάμεις του. Τότε άρχισε η δεύ­τερη και πιο φριχτή φάση της ποντιακής τραγωδίας. Σύμφωνα με τον πρόξενο της Αυστρίας στην Τραπεζούντα: «οι Τούρκοι εφαρμόζουν τακτική εκτόπισης του πληθυ­σμού, δίχως διάκριση και δυνατότητα επιβί­ωσης, από τις ακτές στο εσωτερικό της χώ­ρας, ώστε οι εκτοπισμένοι να είναι εκτεθει­μένοι στην αθλιότητα και τον θάνατο από την πείνα». Οι ξεριζωθέντες εγκαταλείπουν την πατρώα γη και όλα τα υπάρχοντά τους. Παίρνουν μαζί τους ιερά κειμήλια και λίγο χώμα από τη γη του Πόντου. Αφήνουν πί­σω τη Μαύρη θάλασσα και μπαίνουν στην Άσπρη θάλασσα. Φτάνουν στην Ελλάδα περιμένοντας επί 93 ολόκληρα χρόνια την ιστο­ρική δικαίωση που δεν ήρθε ποτέ. 

Και είναι που εκείνο το φτερούγισμα του πυρπολημένου πουλιού ούτε που ακούστη­κε μέσα στον θρίαμβο των εκρήξεων, μέσα στην υπόκωφη ροή της φωτιάς μέσα στον πάταγο της ελαφρότητας και της αυτο-επιβεβαίωσης. Κι ούτε πάλι είναι που έλειψε ο λό­γος της ευγνωμοσύνης και της κατανόησης. 

Πιο πολύ εκείνη η αμετροέπεια εί­ναι που δεν λογάριασε ούτε τα πρησμένα από την αϋπνία μάτια, ούτε το στόμα που φτύνει αίμα, κατρά­μι και στάχτη. 

Είναι που δεν ακούστηκαν υπό τα άσματα των φωνασκούντων οι εκκλήσεις των ανθρώπων και των αμνών οι οιμωγές όταν τους έζω­νε η φωτιά, όταν τους περικύκλω­νε το μίσος και η αβάσταχτη περι­φρόνηση. 

Κατά την «προοδευτική» ιστορι­κή λογική του αρνητή της Ποντια­κής γενοκτονίας Νίκου Φίλη, γενο­κτονία είναι υπαρκτή μονάχα στα μυαλά ημών των ηλιθίων και φα­νατικών προσφύγων... Οι Τούρκοι αρνούνται σήμερα τη σφαγή του 1922 -τη σφαγή των Ελλήνων. Κι όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με αδιάσειστα ντοκουμέντα, τα απο­δίδουν στις αναπόφευκτες ακρότητες του πολέμου. Η αλήθεια εί­ναι πολύ διαφορετική. Η γενοκτο­νία των Χριστιανών ήταν ένα κα­λά μελετημένο σχέδιο εξόντωσης όλων των μειονοτήτων της άλλο­τε κραταιής Αυτοκρατορίας. Ένα σχέδιο που άρχισε να εφαρμόζε­ται από το 1914, με τον πρώτο δι­ωγμό. Και ολοκληρώθηκε μετά την καταστροφή του 1922. Οι Τούρ­κοι αρνούνται... Και έχουν λόγους να αρνούνται... Οι Έλληνες όμως Ποντιομάχοι γιατί; 

ΕΔΩ ΠΟΥ ΦΤΑΣΑΜΕ, δεν μένει παρά ν' ακούμε τον υποχείριο... 

Έτσι που το τραπέζι του μυστι­κού δείπνου ρέει και σχηματοποι­είται σε βιτρίνα ταχυφαγείου, σε τιμολόγιο παροχής υπηρεσιών... 

Χαμένοι είναι και οι νικητές και οι νικημέ­νοι, χαμένοι και οι θεατές των ιπποδρόμων. Στη θέση τους στρογγυλοκάθισαν οι μονο­μάχοι και οι έμποροι των ιδεών που μας κα­θοδηγούν και μας εντυπωσιάζουν. 

Τη θέση του ρήτορα στο βήμα κατέλα­βε ο ιεροεξεταστής και στα άδυτα των αδύ­των εμφωλεύει η άρνηση και ο άκριτος λό­γος των «υπέρλαμπρων άστρων» της θε­ωρίας του ιστορικού ενταφιασμού, Παναγιωτόπουλου, Διάκου, Λούκου, Νικολακόπουλου, Πεσματζόγλου, Ρεπούση, Κουλού­ρα, Δήμου, Μανδραβέλη, του εξοχότατου υπουργού Παιδείας (τρομάρα του) Νίκου Φίλη και των σημιτοκραυγαζόντων δημοσι­ογραφικών απομειναρίων των νεοταξικών εκσυγχρονιστικών φυλλάδων. 

Απευθύνομαι, λοιπόν, στους εντός και εκτός των τειχών προοδευτικούς μονοπωλητές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων... 

Στους εντός και εκτός των τειχών προο­δευτικούς υμνητές του σφαγέα «απελευθε­ρωτή» Κεμάλ... 

Στους εντός και εκτός των τειχών προο­δευτικούς πληρωμένους κοντυλοφόρους... 

Στους εντός και εκτός των τειχών προο­δευτικούς «εξολοθρευτές» των 2.700 χρό­νων της ένδοξης ιστορίας του Ποντιακού Ελληνισμού... 

Συνεχίστε επιδεικτικά να αγνοείτε και να μάχεστε τη γενοκτονία του Ποντιακού Ελ­ληνισμού... 

Συνεχίστε να σπαταλιέστε σε μια μίζερη και αδιέξοδη ελλαδοκεντρική αυτολαγνεία... 

Συνεχίστε να κρατάτε τα μάτια κλειστά μπροστά στο δράμα που ζουν οι 5.000.000 κρυπτοχριστιανοί της νεοκεμαλικής Τουρ­κίας, οι περισσότεροι από τους οποίους εί­ναι «ποντιακής καταγωγής». 

Συνεχίστε να προβάλλετε ως «φωτεινή» τη «σκοτεινή πλευρά του μυαλού σας». 

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑ ΟΠΛΑ η άγνοια, η μετριότη­τα δεν γνωρίζει την έννοια του μέτρου, δεν γνωρίζει την ουσία της συμπόνιας αγνοεί τη μετρική του διαλόγου, τη δικαιοσύνη του λό­γου που σύρεται περίλαμπρος και αυτάρκης στα γλοιώδη δάπεδα της προκατασκευασμένης «καριέρας». 

Ακροβατεί στο τεντωμένο συρματόσχοινο του χάους με «κόλπα» περίοπτα και φιγούρες προς εντυπωσιασμό των εντυπωσιασμένων. 

Υποτάσσεται, τοποθετείται «αμπαλαρισμένη» σε τακτοποιημένα μυαλά, σε πειθαρχημένες συμπεριφορές σε μη αποκλίνουσες του «μέτρου» επαναστάσεις. 

Εύξεινος και μοναχικός 

Δρόμοι επίχλοοι που τρέχουν και διαρρέουν μες στην ομίχλη. 

Μορφές άυλες, στεγνές μαυροντυμένες πέρα απ' τη δημοσιά μας γνέφουν και μας αποχαιρετούν. 

Ώρες που μένουν βουβές και πεθαίνουν μας οδηγούν. Και ένας ήλιος άρρωστος . Ψυχορραγεί πάνω στις άγραφες σελίδες του ημερολογίου των απόντων όπου ζεσταίνουμε στα χέρια μας. 

Δεν έχει καταφύγια μυστικά για την πομπή των ανεστίων ούτε φωνές μικρών παιδιών και ήχους λύρας... 

Μονάχα τραγούδια πικρά και χορούς πυρρίχιους χαμένα στις αποσκευές που δεν θελήσαμε να πάρουμε μαζί μας... 

Κρυφές ελπίδες και πόθοι ανεκπλήρωτοι μας ακολουθούν. Αυτή η περιπλάνηση απ' την καρδιά μας ξεκινά και στην καρδιά μας τελειώνει. 

Έτσι μένουμε, οδοιπορούντες στο έλεος των εικόνων και στην πικρία της επιστροφής... 

Και ο Πόντος Εύξεινος και μοναχικός καλωσορίζει την φυγή μας... 

Χάρρυ Κλυνν 

(REAL NEWS-08/11/2015)