Ένας Σέρβος, ένας Έλληνας και δυο αδέλφια…

Γράφει ο Μάνος Οικονομίδης

 Η Μακάμπι έχασε ξανά σε έναν τελικό Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Και έχασε ξανά από τον Παναθηναϊκό, που πρόσθεσε πλέον το 6^ο αστέρι στη φανέλα του, προσπέρασε τους Ισραηλινούς στην ιστορία του μπάσκετ της Γηραιάς Ηπείρου, και πλέον βλέπει μπροστά του μονάχα τη Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία έχει κατακτήσει οκτώ φορές το βαρύτιμο τρόπαιο. Μένουν δυο, δηλαδή…

Οι «πράσινοι» δικαιούνται από σήμερα, να θεωρούν εαυτούς ως τη σημαντικότερη ομάδα στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Ίσως όχι τη μεγαλύτερη, μιας και ο Νίκος Γκάλης με τον Άρη οδήγησε το άθλημα σε ένα άλλο επίπεδο, τότε που ο ανταγωνισμός ήταν σκληρότερος και τα μεγαθήρια πολλαπλάσια των σημερινών, σίγουρα όμως ο μπασκετικός Παναθηναϊκός των νεώτερων χρόνων, είναι η ομάδα που… μας πήγε αλλού. Γι’ αυτό και τοποθετείται πιο ψηλά στον Όλυμπο.

Η επιτυχία έγκειται πρωτίστως στη διάρκεια. Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να φτάσει στην κορυφή, ξανά, και ξανά, και ξανά, σε διαφορετικές εποχές και συγκυρίες, χάρη σε πολύ συγκεκριμένα δεδομένα:

Πρώτον, έναν προπονητή, τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, που αποδείχτηκε «δολοφόνος» των γηπέδων, εξολοθρευτής των αντιπάλων, και συλλέκτης τίτλων. Ο επιθετικός χαρακτήρας του, που συνεπαγόταν ότι ο ίδιος ήταν ο μεγάλος αστέρας της ομάδας, και όχι οι αθλητές του, μπορεί να μην τον κάνει το ίδιο σεβαστό με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς. Τον καθιστά ωστόσο αυτονόητη επιλογή για όποια ομάδα θέλει να μπολιαστεί με dna πρωταθλητή. Ή μάλλον, τη μόνη επιλογή.

Δεύτερον, έναν αθλητή που άλλαξε τα δεδομένα στον ρόλο του playmaker, τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Τον σημαντικότερο Έλληνα αθλητή της τελευταίας δεκαετίας, σε όλα τα αθλήματα, και μάλλον τον μεγαλύτερο μπασκετμπολίστα μετά τον Νίκο Γκάλη. Με όλο τον σεβασμό προς τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Τον Διαμαντίδη, χαίρεσαι να τον βλέπεις. Είναι γεννημένος νικητής, και οι κινήσεις του πάνω στο παρκέ, αποτελούν μια ωδή στο μεγαλείο της απλότητας.

Τρίτον, τους ιδιοκτήτες της ΚΑΕ Παναθηναϊκός, τον Παύλο και τον Θανάση Γιαννακόπουλο. Που γνώρισαν τον χλευασμό, στα πρώτα, δύσκολα χρόνια πριν το 1996, άντεξαν, έκαναν τα χατίρια προπονητών, παικτών και φιλάθλων, έδωσαν το παρών και στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό, και, πάνω από όλα, τιθάσευσαν τον παρορμητικό χαρακτήρα τους, υλοποιώντας τις σκέψεις του Ομπράντοβιτς.

Αυτή είναι… η ιστορία της ζωής τους, για τον μπασκετικό Παναθηναϊκό: Ένας Σέρβος, ένας Έλληνας και δυο αδέλφια. Ξεκίνησαν από τους πρόποδες της γης, και έγιναν κατακτητές της κορυφής. Όταν τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους, και είναι τόσο εκκωφαντικά, δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς…

   

(Πηγή)