Η αρχή του τέλους για τη “δωρεάν παιδεία”

Τα κράτη επενδύουν στο μέλλον τους προσφέροντας υψηλού επιπέδου Παιδεία στη νέα γενιά. Όταν το μορφωτικό επίπεδο ενός λαού πληγεί λόγω περικοπών και έλλειψης σχεδιασμού, δεν μπορούμε να ευελπιστούμε ότι θα υπάρξει ανάπτυξη και κοινωνική ευημερία. Όταν κλείσει ένα σχολείο, ανοίγει μια φυλακή.

Η κοινωνία μας δεν θα αντέξει στη διαρκή υποβάθμιση της ...

δημόσιας Παιδείας. Οι ενεργοί πολίτες του αύριο θα υπολείπονται γνώσεων και δεξιοτήτων, αλλά κυρίως θα αδυνατούν να ανταγωνισθούν. Σε αρκετά δυτικά κράτη, παρατηρείται σταδιακή μείωση της συμμετοχής του κράτους στη Παιδεία. Ως εκ τούτου, αναζητείται στήριξη από ιδιωτικούς φορείς. Είναι σαφές ότι σχολεία που βρίσκονται σε υποβαθμισμένες περιοχές, δεν μπορούν να απολαμβάνουν τη δυνατότητα υποστήριξης και χρηματοδότησης από εταιρείες και οργανισμούς. Ως εκ τούτου, παρατηρείται η δημιουργία Παιδείας δυο ταχυτήτων. Αυτό ισχύει σε επίπεδο δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ενδεικτικό της αποστασιοποίησης του κράτους από τη χρηματοδότηση των Πανεπιστημίων ήταν πρόσφατα ο –σχεδόν- τριπλασιασμός των διδάκτρων στη Βρετανία. Οι οικονομικά ασθενέστεροι φοιτητές έχουν πλέον δυο επιλογές: είτε να καταφύγουν σε δανεισμό, επιλέγοντας μακροχρόνια δάνεια σπουδών, ή να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους.

Δυστυχώς, το μοντέλο αυτό δεν μπορεί να εξασφαλίσει ανάπτυξη και κοινωνική πρόοδο, αντιθέτως καταδικάζει μέρος της νεολαίας σε ένδεια και κοινωνική ανισότητα.

Ήδη στην Ελλάδα, η Παιδεία είναι μεταξύ των κοινωνικών αγαθών που έχουν επηρεασθεί από την οικονομική κρίση. Τα κονδύλια προς τα δημόσια σχολεία έχουν μειωθεί δραστικά, οι εκπαιδευτικοί έχουν απωλέσει οικονομικά και εργασιακά δικαιώματα και σε πολλές περιπτώσεις, το φιλότιμο είναι το μόνο κίνητρο για να φέρουν εις πέρας τα καθήκοντά τους.

Σε πρακτικά ζητήματα ακόμα, όπως η συντήρηση και η θέρμανση των σχολικών κτηρίων, η μείωση της κρατικής χρηματοδότησης, προκαλεί εμπόδια στην ομαλή λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος.

Είναι εύκολο κανείς να ασκεί κριτική στην κυβέρνηση, αλλά η διαρκής υποβάθμιση κυρίως της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι απαράδεκτη και δύναται να εξελιχθεί σε μείζον κοινωνικό πρόβλημα.

Οι αυριανοί πολίτες πρέπει να έχουν τα εφόδια να δημιουργήσουν αρτιότερη και δικαιότερη κοινωνία. Αυτό δεν θα συμβεί αν δεν είμαστε συνεπείς απέναντί τους.

ΡΟΜΠΕΡΤ ΠΕΦΑΝΗΣ

Ο Ρόμπερτ Πεφάνης είναι λέκτορας επικοινωνίας και ΜΜΕ

(Πηγή)