Γιατί η Ευρώπη, και γιατί τώρα;

Γράφει ο Εμμανουήλ Ζερβός

Από τις πρώτες απογευματινές ώρες, η διεθνής κοινότητα έχει προχωρήσει στην πολυαναμενόμενη στρατιωτική επέμβασή της στη Λιβύη, προκειμένου να «προστατεύσει» τους εξεγερμένους κατά του καθεστώτος Καντάφι, και εκ των πραγμάτων να επιταχύνει την πτώση του Συνταγματάρχη και επί πολλές... δεκαετίες ηγέτη της χώρας. 

Της στρατιωτικής επέμβασης ηγήθηκε αυτή τη φορά η Ευρώπη και όχι οι Ηνωμένες Πολιτείες. Την ώρα που ο Μπαράκ Ομπάμα έστελνε αυστηρά μηνύματα, με μορφή τελεσίγραφου προς τον Καντάφι, ο Νικολά Σαρκοζί και ο Ντέιβιντ Κάμερον ήταν εκείνοι που ανέλαβαν να σηκώσουν το βάρος της επίθεσης, συνεπικουρούμενοι από την Ιταλία του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. 

Τρεις ηγέτες της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς, επέλεξαν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, να «μπουν στα παπούτσια» του «διεθνή χωροφύλακα», ρόλο που μέχρι πρότινος διαδραμάτιζαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, με στρατιωτικές επεμβάσεις σε πλείστα σημεία του πλανήτη. 

Η Άνγκελα Μέρκελ αντίθετα, επίσης Κεντροδεξιά πολιτικός, επέλεξε να συμφωνήσει αλλά να μην συμμετάσχει στην στρατιωτική επιχείρηση. Με τους Γερμανούς εξάλλου, υπάρχει πάντα… ένα θέμα, από την εποχή του Ράιχ, αναφορικά με τη στρατιωτική παρουσία τους εκτός συνόρων, προκειμένου να μην ξυπνούν μνήμες από ένα παρελθόν το οποίο δεν τους τιμά. 

Το ερώτημα βέβαια που εύλογα προκύπτει είναι γιατί καθυστέρησε τόσο πολύ η διεθνής κοινότητα να επέμβει στη Λιβύη, τη στιγμή που εδώ και εβδομάδες, το καθεστώς Καντάφι ολοκληρώνει μια αιματηρή στρατιωτική αντεπίθεση, η οποία αφήνει στο πέρασμά της νεκρούς. Προφανώς ο Νικολά Σαρκοζί ήθελε πολύ να «ξεπλύνει» την άτσαλη στάση που κράτησε στην εξέγερση της Τυνησίας, και την ανατροπή του Μπεν Αλί, να δείξει ότι η Γαλλία μπορεί να ηγηθεί της στρατιωτικής παρεμβατικότητας της Ευρώπης (όπως ηγείται η Γερμανία οικονομικά), και να επιχειρήσει να φρεσκάρει το τσαλακωμένο προφίλ του, ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2012. 

Την ίδια ώρα, η Χίλαρι Κλίντον ξεκαθάριζε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν σκοπεύουν να αναπτύξουν χερσαίες δυνάμεις στη Λιβύη, αφήνοντας την Ευρώπη να κάνει τη «βρώμικη δουλειά». 

Άλλες εποχές, άλλες προτεραιότητες, άλλοι ηγέτες. Για θυμηθείτε όμως τη «συμμαχία των προθύμων» που συνέτρεξε τον Πρόεδρο Μπους στην επέμβαση στο Ιράκ… Ήταν ο Κεντροαριστερός Τόνι Μπλερ, που σήμερα οι Βρετανοί θέλουν να ξεχάσουν. Ο Κεντροδεξιός Χοσέ Μαρία Αθνάρ, που έχασε την πρωθυπουργία στην Ισπανία, και την ηγεσία του Λαϊκού Κόμματος. Και ο Κεντροδεξιός επίσης, Ζοζέ Μπαρόζο. Που, για όσους το έχουν ξεχάσει, έσπευσε να θέσει υποψηφιότητα για Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, μόλις διαπίστωσε ότι θα πλήρωνε τη συμμετοχή του στον πόλεμο του Ιράκ, με βαριά ήττα στις πορτογαλικές εκλογές, και απώλεια της εξουσίας. Όπως και έγινε. 

Στο Ιράκ φυσικά, δεν βρέθηκαν ποτέ τα όπλα μαζικής καταστροφής για τα οποία μας μιλούσαν οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους. Στη Λιβύη, η επέμβαση έχει ως στόχο να… δοθεί ένα χεράκι στην αλλαγή του καθεστώτος. Ένα «χεράκι» που δεν χρειάστηκε στην Τυνησία, δεν χρειάστηκε στην Αίγυπτο, εκεί όπου η λαϊκή βούληση μετατράπηκε σε χείμαρρο. Η ιστορία θα δείξει και θα καταγράψει…

(Πηγή)