Τότε που η Ελλάδα άνοιξε την Κερκόπορτα…

Γράφει η Μαρίκα Λυσιάνθη

Τέτοια μέρα πέρσι, προσπαθούσαμε να καταλάβουμε… τι εννοούσε ο Γιώργος, με όσα είχε πει στο Καστελόριζο, το μεσημέρι της Παρασκευής 23 Απριλίου 2010. Η Ελλάδα ζητούσε και επισήμως την ένταξή της στον μηχανισμό στήριξης, και παροχής οικονομικής βοήθειας από τρία...

συμβαλλόμενα μέρη: Την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Μόνο που κατά έναν, περίεργο λόγο, το Μνημόνιο υποταγής και απώλειας της εθνικής αυτοδιάθεσης και αξιοπρέπειας, πέρασε στην ιστορία ως το Μνημόνιο του ΔΝΤ. Όχι φυσικά επειδή η φιγούρα του Ντομινίκ Στρος-Καν είναι περισσότερο οικεία στους Έλληνες, στη βάση του «Ελλάς-Γαλλία-Συμμαχία». Αλλά για έναν πολύ απλούστερο, και θλιβερό συνάμα λόγο.

Η Ελλάδα έγινε η Κερκόπορτα μέσω της οποίας ένας Διεθνής Οργανισμός σαν το ΔΝΤ, τον οποίο ελέγχουν πλήρως οι Αμερικανοί, κατάφερε να «πατήσει πόδι» στην Ευρώπη. Δηλαδή, να επηρεάζει την οικονομία της Ευρωζώνης. Δηλαδή, να έχει επιπτώσεις στην κρίσιμη νομισματική ισορροπία ευρώ-δολαρίου, και όχι φυσικά… υπέρ του νομίσματος της Ενωμένης Ευρώπης.

Πέρα από όλα τα άλλα συμπεράσματα, στα οποία καταλήξαμε κατά τη διάρκεια αυτού του ενός έτους… αγκαζέ με το Μνημόνιο, το συγκεκριμένο είναι εκείνο που πιθανότατα θα καταγραφεί με θλιβερές μνήμες, στην ιστορία των εθνών. Η Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ και του Γιώργου Παπανδρέου, επέτρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες να έχουν λόγο και ρόλο στις οικονομικές υποθέσεις της Ευρώπης. Και η διαπίστωση αυτή δεν έχει ως βάση κάποιον λανθάνοντα αντι-αμερικανισμό. Συνιστά απτή πραγματικότητα.

Μια πραγματικότητα την οποία επιβεβαιώνει πλήρως ακόμη ένα δεδομένο: Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι εκείνες που, μέσω του ΔΝΤ, αντιστέκονται σθεναρά στην προοπτική να προχωρήσει η Ελλάδα σε «επώδυνη αναδιάρθρωση» του χρέους της, δηλαδή χρεοκοπία. Λογικό δεν είναι; Για πολλά μπορεί να κατηγορήσει κανείς τους Αμερικανούς, δεν είναι όμως… αχάριστοι.

(Πηγή)