Ο λογαριασμός του χρέους… στο ΠΑΣΟΚ

Γράφει ο Μάνος Οικονομίδης

Στα χρόνια της εθνικής ευημερίας, τότε που η Ελλάδα πίστευε ότι μπορούσε να επενδύει σε ένα μέλλον...δανεικό, αδιαφορώντας για τις συνέπειες μιας ελλειμματικής διαχείρισης των πραγματικών μεγεθών μας, ως οικονομία αλλά και ως πολιτικό και κοινωνικό προσωπικό, η έννοια της «δημιουργικής λογιστικής» μπήκε για...

τα καλά στη ζωή μας.

Ήταν η εποχή των… περίπου έτσι προϋπολογισμών, και των διαφορετικών αναγνώσεων των δημοσιονομικών μεγεθών της οικονομίας, που προηγήθηκαν της ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Επί Κώστα Σημίτη και… εκσυγχρονισμού.

Ήταν η εποχή που κάποιοι αισθάνονταν περήφανοι ότι μπορούσαν να κοροϊδεύουν τους πάντες, και να παραμένουν «ασύλληπτοι». Ατιμώρητοι. Χωρίς καμία επίπτωση. Η εποχή της «ψευδο-κουτοπονηριάς», μιας ενδογενούς παθογένειας της φυλής μας. Που πάντα νομίζει ότι «θα τη βγάλει καθαρή».

Η εκπνοή της άνοιξης του 2010, και η δραματική ένταξη της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου, ήρθε να επιβεβαιώσει το τέλος των παραισθήσεων. Με οδυνηρό ωστόσο τρόπο, για το σύνολο της κοινωνίας, ακόμη και εκείνους που διατηρούσαν την ψυχραιμία τους, όταν οι γύρω τους… χόρευαν. Με τα χρήματα και τις επιδοτήσεις των άλλων, κατά κύριο λόγο των Ευρωπαίων.

Με την φαρδιά-πλατιά υπογραφή του 3^ου Παπανδρέου που έγινε Πρωθυπουργός, η Ελλάδα κατέστη δέσμια των δυνάμεων του Μνημονίου. Των λεγόμενων ελεγκτών της τρόικας, που έκτοτε έγιναν οικείες φυσιογνωμίες για την καθημερινότητά μας. Μια καθημερινότητα γκρίζα, στα όρια του μαύρου. Και σίγουρα μελαγχολική. Στα όρια της κατάθλιψης.

Η Ελλάδα που μοιάζει παρατημένη στην τύχη της, είναι η Ελλάδα την οποία μεγάλωσε, γαλούχησε και… κακόμαθε το ΠΑΣΟΚ. Μάλλον λοιπόν η Ιστορία είχε κέφια, όταν οδήγησε τις εξελίξεις στο μη παρέκει, επί διακυβέρνησης του Κινήματος που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, χωρίς ποτέ να φέρει την πραγματική αλλαγή που ζητούσαν όσοι τον πίστεψαν.

Πέρασε ένας χρόνος από την εφαρμογή του Μνημονίου, ήρθε στη ζωή μας το Μεσοπρόθεσμο, η υλοποίηση των αποφάσεων της Συμφωνίας των Βρυξελλών της 21^ης Ιουλίου καθυστερεί δραματικά, και η ελληνική κοινωνία προσπαθεί να πιαστεί από κάπου. Να πιστέψει ότι «μπήκε πάτος στο βαρέλι», και ότι οι σημερινές, ακραίες και άδικες θυσίες θα ανοίξουν τον δρόμο για μια καλύτερη «επόμενη Ελλάδα».

Η έκθεση του νεοσύστατου γραφείου παρακολούθησης εκτέλεσης του κρατικού προϋπολογισμού, που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα, ήρθε να επιτείνει την αίσθηση του αδιεξόδου. Το χρέος, όχι μόνο δεν μειώνεται ή έστω τιθασεύεται, αλλά απέκτησε πλέον ανεξέλεγκτη δυναμική. Με προφανή κατάληξη τον τοίχο, ή την άκρη του γκρεμού.

Η αύξηση του χρέους και η ύφεση, εξηγούν, σύμφωνα με τη συγκεκριμένη έκθεση, τη δραματική επιβάρυνση των πραγματικών μεγεθών της ελληνικής οικονομίας. Και προκαλούν εύλογα ερωτηματικά για το αν αξίζει τον κόπο να συνεχίσουμε να υφιστάμεθα ακραίες περικοπές στο δικαίωμά μας να ονειρευόμαστε ένα καλύτερο μέλλον.

Με τη σημερινή Κυβέρνηση, φορολογήθηκαν… ακόμη και τα όνειρα. Και όμως, η κατάσταση δεν βελτιώνεται. Κάποιος λοιπόν δεν θα πρέπει να υποστεί τις συνέπειες για την πολιτική ανεπάρκεια του ΠΑΣΟΚ;

(Πηγή)