Η ώρα της… απόλυσης για το ΠΑΣΟΚ

Γράφει η Μαρίκα Λυσιάνθη

Οι νεώτεροι βλέπουμε εκείνη την ασπρόμαυρη φωτογραφία με τον Ανδρέα να κρατάει στα χέρια του τη διακήρυξη της «3^ης του Σεπτέμβρη» και να διαβάζει το πολιτικό περιεχόμενό της, με τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να κάθονται πίσω του σε στάση προσοχής, και δυσκολευόμαστε να…

συγκρατηθούμε.

Κάποιος θα έλεγε ότι τότε, την 3^η του Σεπτέμβρη του 1974, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα επακολουθούσε. Κάποιοι άλλοι, περισσότερο υποψιασμένοι ωστόσο, θα έβλεπαν λίγο πιο πίσω από την κουρτίνα. Και θα κατανοούσαν ότι το σενάριο ήταν άψογο. Σε κάθε λεπτομέρειά του. Και οδήγησε, αρχικά στην πολιτική, ιδεολογική και κοινωνική «λεηλασία» της Ελλάδας, και στο τελείωμα της διαδρομής, στην «εθνική χρεοκοπία» της χώρας.

Ένα κόμμα που αυτοαναγορεύτηκε σε Κίνημα. Ένας ιδρυτής που, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταννα «εκτελέσει» την πολιτική κληρονομιά του πατέρα του. Και δυο διάδοχοι, ο ένας κάποιος τον οποίο ο ίδιος δεν ήθελε να βλέπει μπροστά του, αλλά… τα συμφέροντα τον λάτρεψαν, και ο άλλος, ο γιος του, που δεν κατάφερε ποτέ να πείσει και για την πολιτική συγγένεια με τον πατέρα του.

Το ΠΑΣΟΚ παραμένει το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου. Ακόμη και στη λεγόμενη εκσυγχρονιστική περίοδο, υπό τον Κώστα Σημίτη, το ίδιο ΠΑΣΟΚ ήταν που κυβερνούσε την Ελλάδα. Απλώς, είχε προσαρμοστεί στις εξελίξεις. Και τις… απαιτήσεις των ισχυρών. Όσο για το σημερινό ΠΑΣΟΚ του Γιώργου, πρεσβεύει τον απόλυτο πολιτικό και ιδεολογικό ρεαλισμό. Υποστηρίζοντας ότι το κάνει… με το πιστόλι στον κρόταφο.

Η ύπαρξη μεγάλων και πολυσυλλεκτικών κομμάτων αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την ευημερία, την εξέλιξη και την πρόοδο κάθε κοινωνίας. Κάθε χώρας. Κάθε κράτους. Η… εθνική στρέβλωση με το ΠΑΣΟΚ ήταν πως το Κίνημα που, σαν σήμερα πριν από 37 χρόνια, ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ταυτίστηκε με το κράτος. Αφού πρώτα το άλωσε. Γι’ αυτό και είναι… διασκεδαστικό να προετοιμάζει το ΠΑΣΟΚ απολύσεις στο δημόσιο. Είναι σαν να… απολύει τον εαυτό του. Και την ιστορία του.

(Πηγή)