ΕΜΦΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

■ Ζωτική ανάγκη για μια νέα στρατηγική.

■ Τι δουλειά έχουμε με αυτούς που θέλουν να μας εξοντώσουν; Ή που, έστω, δεν έχουν ιδιαίτερο πρόβλημα αν αφανιστούμε; 

ΤΟΥ ΔΡ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΓΡΙΒΑ* 

Την προηγούμενη Κυριακή η ιστο­ρία έκανε, κατά τη συνήθειά της, ένα άλμα, αλλάζοντας τα δεδομέ­να στην εσωτερική πολιτική σκηνή αλλά και στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Οι συνέπειες από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος αλλά και των ζυμώσεων της εβδομάδας που προηγήθηκε αυτού τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της χώρας θα φανούν σε βάθος χρόνου. Αυτή τη στιγμή είναι πολύ νωρίς για να πούμε πολλά· θα πρέπει να περιμένουμε να κατακάτσει ο κουρνιαχτός που προκάλεσε η τεράστια ψυχική φόρτιση των τελευταίων ημερών σε όλους μας έτσι ώστε να μπορέ­σουμε να έχουμε τη στοιχειώδη ικανότητα να δούμε τα πράγματα ρεαλιστικά. Άλλω­στε, τίποτα δεν έχει τελειώσει. Ένας μηχα­νισμός επιτάχυνσης της ιστορικής διαδικασίας έχει τεθεί σε κίνηση, ο οποίος πλέον δύσκολα ελέγχεται και θα παραγάγει αυτό που είναι να παραγάγει, ανεξαρτήτως των επιθυμιών ή των φόβων μας. 

Από πλευράς του, ο γράφων είναι εξαιρε­τικά απαισιόδοξος για την πορεία των εξε­λίξεων, δεδομένου ότι σε... αυτές κυριαρχεί η Γερμανία με τις απύθμενες εμμονές της, με την παντελή αδυναμία ανάγνωσης των ευρύτερων γεωστρατηγικών συνεπειών που μπορεί να έχει η συμπεριφορά της και με τον ελάχιστα πια συγκεκαλυμμένο κοχλά­ζοντα ανθελληνισμό της. Αλλά αυτό είναι κάτι που θα το δούμε. Σε κάθε περίπτωση, ό,τι και να γίνει από δω και στο εξής, ακόμη κι αν προκύψει κάποια «έντιμη» συμφω­νία με τους «εταίρους», κάποια πράγματα πλέον δεν μπορούν να κρυφτούν κάτω από το χαλί και θα πρέπει να αντικρίσουμε την πραγματικότητα κατάφατσα. 

Κραυγή βοήθειας και απειλές εξόντωσης 

Το πρώτο αδυσώπητο δεδομένο που θα πρέπει να παραδεχτούμε είναι ότι ουδέ­ποτε στην ιστορία του δυτικού κόσμου, τουλάχιστον μετά τον Β' Παγκόσμιο Πό­λεμο, έχει ξαναγίνει οιαδήποτε εκλογική διαδικασία στην οποία οι ψηφοφόροι κα­λούνταν να αποφασίσουν υπό τέτοιες συν­θήκες απειλής. Πράγματι, ο ελληνικός λαός εκλήθη να συμμετάσχει σε ένα δημοψήφι­σμα για το οποίο την ίδια στιγμή και κατά σχιζοφρενικό τρόπο τα ίδια κέντρα του εξωτερικού τού έλεγαν ότι δεν έχει κανένα αντικείμενο και ταυτοχρόνως τον «προει­δοποιούσαν» ότι αν επιλέξει το «όχι» θα υποστεί καταστροφές επικών διαστάσεων. Στην πραγματικότητα, οι συνέπειες με τις οποίες απειλήθηκε και συνεχίζει να απει­λείται η Ελλάδα είναι πολύ μεγαλύτερες -με εξαίρεση τις άμεσες ανθρώπινες απώ­λειες και την απώλεια εδαφών- από οποιο­δήποτε πολεμικό σενάριο θα μπορούσε να προκύψει με την Τουρκία. 

Και προκύπτουν τα ανελέητα ερωτήμα­τα: Πώς φτάσαμε εδώ; Πώς εγκλωβιστή­καμε σε αυτή την κατάσταση; Και γιατί απειλούμαστε με τέτοιες συνέπειες; Τι ακριβώς κάναμε; Έχει άραγε απειληθεί ποτέ η Βόρειος Κορέα ή το Ιράν ή οιαδή­ποτε «χώρα-παρίας» με παρόμοια αντίποινα; Σε ποια ιστορική περίοδο μια χώρα κι ένας λαός έχουν απειληθεί και συνεχί­ζουν να απειλούνται με τέτοιες φρικαλέες συνέπειες όχι από εχθρούς ούτε καν από «συμμάχους», αλλά από «εταίρους»; Από χώρες, δηλαδή, και γραφειοκρατικούς μηχανισμούς μιας υποτιθέμενης ισότιμης ένωσης; 

Κι αυτό γιατί; Επειδή ζητήσαμε βοήθεια; Γιατί αυτό ακριβώς συνέβη. Η Ελλάδα εδώ και πέντε χρόνια έχει βρεθεί σε μια αδιέξοδη οικονομικά κατάσταση (για την οποία ευθύνεται και η ίδια, αλλά όχι απο­κλειστικά η ίδια) και ζήτησε βοήθεια. Και, αντί για βοήθεια, της επιβλήθηκαν οικονομικός στραγγαλισμός και συστηματική αποδόμηση του κοινωνικού της ιστού, όπως και των κρατικών της δομών. Κι όταν τα πράγματα έφτασαν σε αδιέξοδο και ζητήθηκε, με την άμεση στήριξη του ελληνικού λαού, μια συμφωνία που να έχει κάποια ελάχιστα ρεαλιστικά στοιχεία έτσι ώστε πραγματικά να στηρίζει την οικονομία και όχι να την αποδομεί, τότε απειλήθηκε και συνεχίζει να απειλείται με το οικονομικό ισοδύναμο του θερμοπυ­ρηνικού ολοκαυτώματος. 

Οι «εταίροι» δεν συμπεριφέρθηκαν όχι απλώς ως εταίροι, αλλά ούτε καν ως δανει­στές. Διότι με τους χειρισμούς τους οδη­γούν την Ελλάδα σε κατάρρευση, με άμεσο κίνδυνο να χάσουν και αυτοί τα χρήματά τους. Δεν συμπεριφέρθηκαν καν ως ορθο­λογικοί εχθροί. Γιατί αν η Ελλάδα οδηγηθεί σε οικονομική καταστροφή, θα υπάρξουν πιθανότατα γεωπολιτικές επιπτώσεις και γι' αυτούς σε βάθος χρόνου. Συμπεριφέρθηκαν, και τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές συνεχίζουν να συμπεριφέρονται, ως καθαροί σαδιστές. 

Μπορεί να έχει κανείς την όποια άποψη και να ασκεί την πιο σκληρή κριτική για τους χειρισμούς τόσο αυτής της κυβέρνη­σης όσο και των προηγούμενων. Μπορεί να πιστεύει το οτιδήποτε για τη σκοπιμό­τητα και τη λογική του πρόσφατου δημο­ψηφίσματος. Δεν μπορεί όμως να αγνοήσει αυτή την απλή πραγματικότητα: ότι η Ελλάδα ζήτησε βοήθεια και, αντ' αυτής, απειλήθηκε και συνεχίζει να απειλείται ότι «θα μετατραπεί σε Ζιμπάμπουε». 

Και αναρωτιέται κανείς: Θα συμπεριφέρονταν έτσι οι Ηνωμένες Πολιτείες σε οποιο­δήποτε κράτος-πελάτη τους αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα; Θα συμπεριφε­ρόταν με τον τρόπο αυτό η Σοβιετική Ένω­ση σε οποιοδήποτε κράτος-μέλος του Συμ­φώνου της Βαρσοβίας που το μόνο που θα ζητούσε θα ήταν οικονομική βοήθεια; Η απάντηση είναι ένα ξεκάθαρο και απόλυτο όχι. Και οι δύο αυτές χώρες, στα χρόνια του διπολικού κόσμου, από τη στιγμή που δεν ετίθετο θέμα γεωπολιτικού αναπροσανατο­λισμού, θα έσπευδαν να βοηθήσουν άμεσα και αποφασιστικά. Και η Ελλάδα δεν έθεσε θέμα γεωπολιτικών αλλαγών ούτε με αυτή την κυβέρνηση ούτε και με τις προηγούμε­νες. Αντιθέτως, αυτές οι αλλαγές μπορεί να προκύψουν ως φυσικό επακόλουθο μιας πιθανής κατάρρευσής της. Αλλά αυτό, απ' ό,τι φαίνεται, δεν απασχολεί ιδιαίτερα ούτε τους χαρτογιακάδες των Βρυξελλών ούτε το γερμανικό γκόλεμ με την ανεγκέφαλη, καταστρεπτική του μανία. 

Άραγε θα συμπεριφερόταν έτσι η Μεγά­λη Βρετανία σε οποιαδήποτε αποικία της που θα αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα; Δύσκολο να το πούμε. Θα συμπεριφερόταν έτσι ο σουλτάνος στα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας; Μάλλον όχι, γιατί τουλάχιστον η Οθωμανι­κή Αυτοκρατορία ήθελε τους χριστιανούς σκλάβους της ευημερούντες, έτσι ώστε να μην ζητούν ανεξαρτησία και να πληρώ­νουν φόρους. 

Η παγίδα 

Πώς φτάσαμε, λοιπόν, σε αυτή την κα­τάσταση μέσα στην «ενωμένη» Ευρώπη; Και τι δουλειά έχουμε με αυτούς που θέ­λουν να μας εξοντώσουν; Ή που, έστω, δεν έχουν ιδιαίτερο πρόβλημα αν αφανιστούμε; Όποιες κι αν είναι οι επιθυμίες μας, ό,τι κι αν πιστέψαμε στο παρελθόν για το κοι­νό ευρωπαϊκό όραμα, θα πρέπει πλέον να αντικρίσουμε αυτή την εξαιρετικά δυσάρε­στη πραγματικότητα: ότι έχουμε εγκλωβι­στεί σε μια τεράστια γεωπολιτική παγίδα, η οποία απειλεί την ίδια την ύπαρξη της χώ­ρας. Το γιατί και το πώς συνέβη αυτό είναι μια άλλη υπόθεση, η ανάλυση της οποίας δεν έχει νόημα αυτή τη στιγμή. Συνέβη. Και πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. 

Χρειάζεται, λοιπόν, επειγόντως μια νέα, μακρόπνοη, υψηλή εθνική στρατη­γική, που θα αντικαταστήσει τον στόχο του «ανήκομεν εις την Δύσιν» με αυτόν της ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας. Το πώς θα επιτύχουμε κάτι τέτοιο είναι προς συζήτηση. Και σίγουρα δεν θα είναι ούτε εύκολη ούτε γρήγορη υπόθεση. Θα κρατήσει χρόνια και θα απαιτήσει πολλά βήματα. Αλλά πρέπει να συμβεί. Αφο­ρά στην ίδια την επιβίωση της χώρας σε βάθος χρόνου, κι αυτό οφείλουμε να το συνειδητοποιήσουμε. 

* Διδάσκει το μάθημα της Γεωπολιτικής στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και Γεωγραφία της Ασφάλειας και των Αφοπλισμών στο Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. 

(ΕΠΙΚΑΙΡΑ 10/07-15/07/15)