Σικάγο γίναμε...

Του Δημήτρη Μυ

Μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι στην πόλη όπου μεγαλούργησε η μαφία του Αλ Καπόνε μπήκαν και τα θεμέλια του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού. Κοινός παρονομαστής της μαφιόζικης πρακτικής και της νεοφιλελεύθερης οικονομικής αντίληψης είναι η επικράτηση του νόμου της ζούγκλας: Ο ισχυρότερος επιβιώνει. Όπως και σημειολογικά αποτυπώθηκε χθες στην απευθείας τηλεοπτική (κυβερνητική...) εμφάνιση των εκπροσώπων της τρόικας, είναι προφανές η Ελλάδα πνέει τα λοίσθια παραδομένη στις ορέξεις των πιστωτών της.

Η διαδικασία στην οποία υποβάλλεται η οικονομική, κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας δεν είναι τυχαία. Αποτελεί επιστημονικά επεξεργασμένη ...και δοκιμασμένη στην πράξη συνταγή, η οποία αποσκοπεί στην εκθεμελίωση των δομών προκειμένου να οικοδομηθεί το νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα.

Η οικονομική σχολή του Σικάγο και το πρώτο της βιολί (ο μακαρίτης οικονομολόγος Milton Friedman) ήδη από τη δεκαετία του 1950 έχουν επεξεργαστεί μια μεθοδολογία «σοκ και δέους» προκειμένου να καταστεί δυνατή η πολιτική και κοινωνική αποδόμηση με την ταυτόχρονη απορύθμιση της οικονομίας. Στη θέση των ερειπίων του κοινωνικού κράτους πρόνοιας αναδύεται το Εldorado για την αχαλίνωτη δράση των πανίσχυρων πολυεθνικών ομίλων.

Το κράτος, στον νεοφιλελεύθερο κόσμο της σχολής του Σικάγο, δεν έχει καμία υποχρέωση έναντι των πολιτών. Ακόμη και η ασφάλεια (στρατός - αστυνομία) ιδιωτικοποιούνται εν μέρει. Όσο για τις υπόλοιπες κρατικές λειτουργίες που έχουν να κάνουν με την ασφάλιση, την περίθαλψη, την εκπαίδευση, τις μεταφορές, τις επικοινωνίες, τις παροχές κοινής ωφέλειας (ηλεκτρισμός, νερό) παραδίδονται τελικά σε παγκόσμια μονοπώλια.

Βιώνουμε εδώ και ένα χρόνο αυτήν ακριβώς τη διαδικασία, η οποία, όπως είπαμε, είναι επιστημονικά επεξεργασμένη ώστε να κάμψει τις κοινωνικές αντιστάσεις. Οι θεωρίες της σχολής του Σικάγο πρωτοεφαρμόστηκαν στην πράξη στο Ιράν (με την ενθρόνιση του Σάχη από την CIA), στη Χιλή του Πινοσέτ και στις λατινοαμερικανικές μπανανίες. Τελευταίο μεγάλο πρότζεκτ μιας τέτοιου είδους επιβολής είναι ο πόλεμος του Ιράκ. Ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας των κυβερνήσεων Μπους, ο Ντόναλντ Ράμσφελντ, συνόψισε ως εξής το πλάνο της ριζικής αναμόρφωσης του Ιράκ:

«Πρώτα στερήσαμε την ακοή του Ιράκ, χτυπώντας τα ραδιοτηλεοπτικά του μέσα και τις τηλεπικοινωνίες του, και στη συνέχεια στερήσαμε την όραση της χώρας με χειρουργικά χτυπήματα στο δίκτυο ηλεκτροδότησης, ώστε τα μόνα πράγματα που θα μπορούν να ακούν και να βλέπουν οι κάτοικοι να είναι τα φώτα και οι ήχοι από τις βόμβες μας».

Μετά το πολεμικό σοκ και δέος, η τρομοκρατημένη ιρακινή κοινωνία ήταν ευκολότερο να παραδοθεί (μαζί με τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας) στο αόρατο χέρι των πολυεθνικών.

Στην ελληνική περίπτωση δεν χρειάστηκε κάποιος πόλεμος προκειμένου να επέλθει ο φόβος και η κοινωνική παράλυση. Ήταν αρκετή η ενορχηστρωμένη εκστρατεία των media που βοήθησαν την κυβέρνηση να προβάλει την πολιτική του μνημονίου ως μονόδρομο μιας δήθεν εξόδου από την κρίση.

Αν και ζαλισμένη ακόμη από τα διαρκή εκφοβιστικά μηνύματα και την παραπληροφόρηση, η ελληνική κοινωνία αρχίζει να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Οι αριθμοί αποδεικνύουν ότι, παρά τα μέτρα, παρά τις θυσίες, παρά τις περικοπές, δεν υπάρχει διέξοδος. Μόνο το τελευταίο τρίμηνο το χρέος μεγάλωσε κατά 20 δισεκατομμύρια ευρώ...

Ο δράκος αρχίζει λοιπόν να εμφανίζεται πίσω από το παραμύθι του μνημονίου, που δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια δανειακή σύμβαση η οποία περιγράφει ρητά τις δεσμεύσεις της χώρας έναντι των πιστωτών της. Με πιο απλά λόγια περιγράφει τα κομμάτια της ελληνικής οικονομίας που βάλουν στο χέρι ως εγγυήσεις ή αποζημιώσεις για τα ληστρικά τοκοχρεολύσια που μας βαραίνουν...

Είναι μάλλον περιττό να σημειώσουμε ότι οι πιστωτές μας γνωρίζουν πως στο Σικάγο μεγαλούργησαν και ο Milton Friedman και ο Αλ Καπόνε. Το ίδιο καλά γνωρίζουν τις πρακτικές αμφοτέρων των... μεγάλων ανδρών. Και τις εφαρμόζουν πιστά, σε πλήρη συνεργασία με τους εν Ελλάδι συνεργάτες τους, οι οποίοι, με διάφορες ιδιότητες και μεθόδους, συμβάλλουν τα μέγιστα στην επιτυχία της μαφιόζικης επιχείρησης.

(ΠΗΓΗ)