Το διαδίκτυο ως “επόμενη εξουσία”

Γράφει ο Μάνος Οικονομίδης

Το 2008… και λίγο νωρίτερα, η Αμερική προετοιμαζόταν για μια σκληρή αναμέτρηση του Ρεπουμπλικανού Τζον ΜακΚέιν με τη Χίλαρι Κλίντον, την άλλοτε Πρώτη Κυρία, το πεπρωμένο της οποίας έμοιαζε να της δίνει σχεδόν…

κατ’ απονομή το προεδρικό χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος. 

Ο Γερουσιαστής του Ιλινόις Μπαράκ Ομπάμα ωστόσο, ένας προικισμένος Αφροαμερικανός ρήτορας, που θύμιζε τόσο πολύ τον σύζυγο της Χίλαρι, και τον Τζον Κένεντι, το ιστορικό απωθημένο των Αμερικανών, κατάφερε να ανατρέψει κάθε προγνωστικό. Πέταξε έξω από την κούρσα τη Χίλαρι, και απέναντι στον ΜακΚέιν, πέρασε ένα υγιεινό απόγευμα. 

Ο Πρόεδρος-πλέον- Ομπάμα είχε κατανοήσει το αυτονόητο: Ότι έπρεπε να παίξει σε ένα άλλο γήπεδο, λιγότερο συμβατικό και παρωχημένο, και σίγουρα περισσότερο κοντά στο δικό του προφίλ. Έτσι, επένδυσε στο χωρίς σύνορα κοινό του διαδικτύου. Και τα διαδοχικά… enter, τον έφεραν στον Λευκό Οίκο, χωρίς να καταλάβουν οι αντίπαλοί του τι ακριβώς γινόταν. 

Αν το διαδίκτυο μπορεί να βγάλει πλανητάρχη, προφανώς και είναι σε θέση να επηρεάσει τις ισορροπίες εξουσίας σε όλες τις σύγχρονες Δημοκρατίες. Και η επιλογή του Μπαράκ Ομπάμα να ανακοινώσει σήμερα επίσημα ότι θα διεκδικήσει την επανεκλογή του στον Λευκό Οίκο το 2012, με μήνυμα στην προσωπική ιστοσελίδα που διατηρεί, και όχι μέσω συνέντευξης Τύπου στα «παλαιά ΜΜΕ», δείχνει τη δύναμη του πιο διαδραστικού και εν πολλοίς ανόθευτου Μέσου διάχυσης των μηνυμάτων. Την ανακοίνωση μάλιστα ακολούθησε e-mail το οποίο έστειλε ο Μπαράκ Ομπάμα σε εκατομμύρια υποστηρικτές του, επενδύοντας και πάλι στη χρήση των νέων τεχνολογιών. 

Ανεξάρτητα από τα συναισθήματα που μπορεί να έχει κανείς για τις Ηνωμένες Πολιτείες, ιδίως ως προς το σκέλος της διαχείρισης των προνομιών τα οποία απολαμβάνει μια υπερδύναμη, ως… διεθνής χωροφύλακας, δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι οι πρώτες πινελιές του μέλλοντος, ξεκινούν πάντα από την άλλη όχθη του Ατλαντικού. Οι υπόλοιποι αποφασίζουμε να τις αντιγράψουμε, και απαιτούνται πολλά χρόνια προσπαθειών, για να μην καταλήξουμε με… μουτζούρες. 

Το διαδίκτυο, όσο αφήνεται ελεύθερο να φέρει πιο κοντά ανθρώπους, πολιτισμούς, ιδέες και παρορμήσεις, μπορεί να αποτελέσει το σημείο συνάντησης εκείνων που θέλουν να δουν την κοινωνία να προοδεύει. Και να γνωρίζει την πραγματική της δύναμη, μέσα από τα λάθη και τις αδυναμίες της. Φτάνει να τα κατανοεί, και να μην σφυρίζει αδιάφορα…

(Πηγή)