Παιχνίδια με τη Σημαία

■ Το εθνικό σύμβολο αντιμετωπίζεται ως «πανί» που διανέμεται με κλήρωση.
■ Για να κρατήσει κάποιος την Ελληνική Σημαία, πρέπει να ενστερνίζεται τα ιδανικά και τις αξίες που αυτή συμβολίζει.

Κάθε χρόνο, όταν πλησιάζει κάποια εθνική επέτειος, έρχεται στο προσκήνιο η Ελληνική Σημαία. Όχι ως Σύμβολο του Έθνους, αλλά ως διακοσμητικό στοιχείο ενός εφήμερου πανηγυριού που χάνει τη λάμψη του και περνάει ξανά περιθώριο μόλις θα σβήσουν τα φώτα της γιορτής.

Οι σκέψεις αυτές τροφοδοτούνται από τα διά­φορα παιχνίδια της κυβέρνησης με τη σημαία. Όλα ξεκινούν από την αντίληψη πολλών κυβερνώντων ότι η σημαία είναι ένα απλό πανί που δεν έχει καμιά αξία. Την αντίληψη αυτή εκφράζει προφανώς η κατάργηση της καθημερινής έπαρσης και υποστολής της στα σχο­λεία. Κρίθηκε ότι αυτό συνιστά άσκοπη και ανού­σια τελετουργία γύρω από ένα ύφασμα! Το «πανί» αυτό χρειάζεται μόνο δυο-τρεις φορές τον χρόνο. Όσα είναι και τα προγραμματισμένα πανηγύρια.

Για να αναδειχθεί δε αμερόληπτα ο τυχερός μαθητής, Έλληνας ή ξένος, που θα κάνει τη φι­γούρα του στην πασαρέλα με αυτό το «πανί», προτιμήθηκε η λύση της λοταρίας. Ο άξιος πρω­θυπουργός μας επινόησε τελευταία ένα άλλο πρωτότυπο παιχνίδι με την γαλανόλευκη: Την καθιέρωσε ως «σουβε­νίρ» και άρχισε να την δωρίζει ως αναμνηστικό κατά το δοκούν. Ότι ο αποδέκτης του δώ­ρου ενδέχεται να μη έχει καμιά σχέση με αυτά που συμβολίζει το συγκεκριμένο «πανί», δεν παίζει κανένα ρό­λο. Μήπως άλλωστε έχει σχέση ο δωρητής; Αιδώς Αργείοι! Το «πα­νί» που ευτελίζετε είναι ιερό, αφού είναι συνυ­φασμένες επάνω του η ταυτότητα, η ιστορία και η ψυχή του Έθνους.

Κάποιοι αγανακτούν με αυτά τα παιχνίδια. Άλλοι δακρύζουν σαν θυμούνται ότι, όπως όλοι οι στρατιώτες, έδωσαν κάποτε όρκο τιμής μπροστά στη σημαία ότι θα την υπερασπίζονται μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματός τους Δεν θα είχε βέβαια νόημα να υποβάλλονται σε ανάλογη ορκοδοσία όλοι οι μαθητές που φιλοδοξούν να γίνουν σημαιοφόροι στην παρέλαση. Θα ήταν όμως φρό­νιμο να δίνουμε την σημαία μόνο σε εκείνους που λογικά προσδοκούμε να την υπερασπιστούν;

Ποιος τιμά τη σημαία

Το πρόβλημα της σημαίας με τους αλλοδαπούς μαθητές εμφανίστηκε για πρώτη φορά πριν από είκοσι περίπου χρόνια, όταν ένας Αλβανός μαθητής αρίστευσε στο σχολείο του και έτσι του δόθη­κε, κατά τα ειωθότα, η σημαία στην παρέλαση. Ήταν τότε που ο αείμνηστος Πρόεδρος της Ελλη­νικής Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος σχολιάζοντας την επικαιρότητα της εποχής είχε πει ότι «η σημαία τιμάει τον φέροντα». Αν είχε φωνή η σημαία, θα μας έλεγε την άποψή της γι' αυτό. Ωστόσο το ζήτημα δεν είναι, αν η σημαία τιμά τον φέροντα, αλλά εάν ο φέρων τιμά την σημαία. Και δεν αποτελεί τεκμήριο τιμής προς την σημαία μόνον η προθυμία του φέροντος να γίνει σημαι­οφόρος. Χρειάζονται και κάποιες ενδείξεις για την σχέση του με αυτά που συμβολίζει η Ελληνική Σημαία. Εάν λείπουν αυτές οι ενδείξεις, τότε το γεγονός ότι ένας αλλοδαπός μαθητής κρατάει τη σημαία σε μια εθνική επέτειο μετατοπίζει το αξιακό κέντρο βάρους από τη σημαία στον σημαιο­φόρο που προβάλλεται ως τιμώμενο πρόσωπο!

Παιχνίδια με τη σημαία συνιστούν σε τε­λευταία ανάλυση και οι επιπολαιότητες της κυβέρνησης σε σχέση με την χορήγηση της ελληνικής υπηκοότητας σε αλλοδαπούς. Τις προάλλες δόθηκε η ελληνική υπηκοότητα σε κά­ποιους νεαρούς Αλβανούς, οι οποίοι στη συνέχεια εκλήθησαν να υπηρετήσουν την στρατιωτική τους θητεία. Αυτοί, αμέσως μετά την ορκωμοσία τους, έβγαλαν αναμνηστική φωτογραφία σχηματίζοντας με τα χέρια τους τον αετό της αλβανικής σημαίας! Εάν υποτεθεί ότι η Αλβανία μας κηρύξει κάποια στιγμή τον πόλεμο, έχει κανείς αμφιβολία, ποιά από τις δύο σημαίες, την ελληνική ή την αλβανι­κή, θα υπερασπιστούν οι συγκεκριμένοι και άλλοι πολλοί αλβανικής καταγωγής Έλληνες πολίτες;

Δυσκολεύομαι να φανταστώ αλλόθρησκο μα­θητή σχολείου στο Ισραήλ, στο Ιράν ή στη Σαου­δική Αραβία που θα του δίνανε οι Εβραίοι, οι Ιρα­νοί ή οι Σαουδάραβες σε κάποια δική τους επέτειο να κρατήσει την σημαία φορώντας μάλιστα κατά την σχετική τελετή τα θρησκευτικά του σύμβολα. Εδώ δεν επιτρέπουν σε κανένα ξένο να παραστεί σε οποιαδήποτε επίσημη τελετή ή εκδήλωσή, εάν δεν φορέσει τα θρησκευτικά τους σύμβολα. Είδα­με πολλές φορές Ελληνίδες υπουργούς ή άλλες εκπροσώπους του Ελληνικού Κράτους στο Ιράν κατά την συνάντησή τους με Ιρανούς αξιωματού­χους να φοράνε την μουσουλμανική μαντήλα.

Όπως είδαμε επίσης τον άθεο πρωθυπουργό μας στην τελευταία επίσκεψή του στο Ισραήλ να φο­ράει το εβραϊκό σκουφάκι, για να μπορέσει να καταθέσει στεφάνι στη μνήμη των Εβραίων θυ­μάτων του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν τον είδαμε όμως ποτέ να φοράει σταυρό, όταν πηγαίνει να πράξει το ίδιο, για να τιμήσει τους προπάτορές μας που έπεσαν υπέρ της πίστεως και της πατρίδος.

Νομίζω ότι οι Εβραίοι και οι Μουσουλμάνοι μας δείχνουν τον δρόμο του χρέους απέναντι σε αυτά που οφείλουμε να προστατεύουμε. Πρέπει λοιπόν να σοβαρευτούμε και να σταματήσουμε τα παιχνί­δια με το Εθνικό μας Σύμβολο. Για να κρατήσει κάποιος την Ελληνική Σημαία, πρέπει να ενστερ­νίζεται τα ιδανικά και τις αξίες που αυτή συμβο­λίζει. Η σημαία ανήκει στους Έλληνες και μόνον αυτοί έχουν δικαίωμα να την κρατούν στις παρε­λάσεις ή σε άλλες εκδηλώσεις, αφού αυτοί θα κληθούν να την υπερασπιστούν. Οι αλλοδαποί δεν έχουν αξιώσεις επάνω στην Ελληνική Σημαία, για να πει κάποιος ότι ο αποκλεισμός τους από αυτή, εκφράζει ρατσισμό απέναντί τους.

Του Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα. Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
(ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ-28/11/2017)