Κυβέρνηση κατώτερη των περιστάσεων

     Σήμερα ο Πρωθυπουργός συναντάται με τους αρχηγούς των κομμάτων της Αντιπολιτεύσεως. Όμως από τις συναντήσεις αυτές δεν αναμένεται να προκύψει κάτι ουσιαστικό. Ο κ. Παπανδρέου, ενόψει της κρισίμου συνόδου των ηγετών της Ευρωζώνης και υπό την σκιά της νέας τριπλής υποβαθμίσεως της πιστοληπτικής αξιολογήσεως της Ελλάδος από τον οίκο Moody's, θα ζητήσει και πάλι...

πολιτική συναίνεση. Σε απάντηση, το πιθανώτερο είναι ότι θα ακούση το γνωστό κατηγορητήριο για τις δικές του ευθύνες που φθάσαμε εδώ.

Τεράστιες ευθύνες 

Στην πραγματικότητα θα πρόκειται για επανάληψη του θεάτρου που παίζεται μεταξύ της εκάστοτε κυβερνήσεως και των κομμάτων της αντιπολιτεύσεως, το οποίο έχει οδηγήσει τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Οι πολιτικοί μας επιμένουν σε έναν ξύλινο λόγο, που στόχο έχει να κατηγορήσει ο ένας τον άλλον. Κανένας δεν είναι διατεθειμένος να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν. Και κανένας δεν τολμάει να πει στους πολίτες όλη την αλήθεια. Ότι δηλαδή, για το γεγονός ότι φθάσαμε εδώ δεν φταίει ο εκάστοτε πολιτικός αντίπαλος, αλλά φταίμε όλοι από κοινού. Και ότι αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία και αν δεν αποφασίσουμε να δουλέψουμε, δεν έχουμε ελπίδα σωτηρίας.

Ένα σχεδόν έτος μετά την προσφυγή μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο καταντήσαμε να έχουμε θέσει ως εθνικό στόχο την επιμήκυνση του δανείου που λάβαμε και τη βελτίωση των όρων του. Αντί να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να καταστούμε αξιόπιστοι έναντι των δανειστών μας και να τους πείσουμε ότι θα ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας, εμείς κάνουμε το αντίθετο. Ζητούμε να αναδιαπραγματευθούμε τους όρους της δανειοδοτήσεώς μας, δίδοντας έτσι την εντύπωση -αν μη και τη βεβαιότητα- ότι είμαστε απολύτως αναξιόχρεοι. Αντί δηλαδή να στείλουμε στους δανειστές μας το μήνυμα της αξιοπιστίας, εμείς κάνουμε τα πάντα για να δείξουμε ότι παραμένουμε αναξιόπιστοι. Και έτσι μοιραίως καθιστούμε την πιστοληπτική μας θέση ακόμα χειρότερη. 

Το απίστευτο είναι ότι ακολουθούμε τον εσφαλμένο αυτόν δρόμο επί ένα ολόκληρο έτος. Πέρυσι τέτοιες ημέρες ο Πρωθυπουργός εξέπεμπε λάθος μήνυμα στις αγορές, με αποτέλεσμα να εκτιναχθούν τα επιτόκια δανεισμού μας στα ύψη. Στην συνέχεια, και ενώ διαρρήγνυε τα ιμάτιά του ότι δεν θα προσφύγουμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο διότι αυτό θα ήταν καταστροφή για την οικονομία, τελικώς προσέφυγε σε αυτό. Και όταν υπέγραψε το μνημόνιο άρχισε να το εμφανίζει ως "αναγκαίο κακό" για να εξασφαλίσει η χώρα το δανεισμό της, με αποτέλεσμα αυτό να δαιμονοποιηθή ακόμα και από τα μέλη της Κυβερνήσεώς του. Κανένας υπουργός δεν φαίνεται να πιστεύη πραγματικά στην αναγκαιότητα του μνημονίου. Οπότε οι περισσότεροι υπονομεύουν την εφαρμογή του. 

Δυστυχώς το ίδιο συμβαίνει και με την Αντιπολίτευση, Ουσιαστικώς όλα τα κόμματα κατηγορούν σήμερα το μνημόνιο. Η Νέα Δημοκρατία επιμένει ότι δεν έχει αναπτυξιακή διάσταση, τα δε κόμματα της Αριστεράς το χαρακτηρίζουν ολέθριο. Ακόμη και ο ΛΑΟΣ που το υπερψήφισε, τώρα έχει αρχίσει να στρέφεται εναντίον του μνημονίου. Όμως κανένας δεν λέει ποια θα ήταν σήμερα η κατάστασις αν δεν υπήρχε το μνημόνιο. Και κανένας βεβαίως δεν λέει ότι τα πράγματα έχουν επιδεινωθεί από πέρυσι, όχι επειδή υπεγράφη το τρισκατάρατο μνημόνιο, αλλά διότι στην πραγματικότητα αυτό δεν εφαρμόσθηκε. Οι κυβερνώντες προσπαθούν να αποφύγουν το πολιτικό κόστος που συνεπάγεται η εφαρμογή του και οι αντιπολιτευόμενοι του το κατακεραυνώνουν. 

Καμία μεταρρύθμιση

Η αλήθεια είναι πως το μνημόνιο δεν έχει τελικά εφαρμοσθεί. Έχουν εφαρμοσθεί μόνο ψήγματα των πολιτικών που προβλέπει και αυτά, κατά τρόπο ήκιστα αποτελεσματικό. Η τρόικα ζητούσε ριζικές μεταρρυθμίσεις που θα μπορούσαν σχετικά σύντομα να αναστρέψουν την οικονομία, αλλά οι κυβερνώντες -υπό την πίεση και της αντιπολιτεύσεως- αντιδρούσαν. Έτσι δεν έγινε καμία σοβαρή αποκρατικοποίηση, δεν άνοιξε πραγματικά καμία κλειστή αγορά ή κλειστό επάγγελμα και δεν έγινε καμία ουσιαστική μεταρρύθμισις στα εργασιακά, ώστε να καταστήση την Ελλάδα ελκυστικό τόπο παραγωγής.

Αυτά βέβαια δεν τα λέει κανένας. Όλοι στρέφονται κατά του μνημονίου και παριστάνουν ότι υπάρχει κάποια άλλη -απροσδιόριστη- πολιτική που θα μπορούσε να βγάλει τον τόπο από το αδιέξοδο. Ενώ η αλήθεια είναι πως η ελληνική οικονομία θα είχε σωθεί αν είχε εφαρμοσθή κάποιο αντίστοιχο μνημόνιο όχι από το 2010, αλλά πολλά έτη νωρίτερα. Και ότι ακόμη και τώρα, αν είχαν εφαρμοσθεί κατά γράμμα αυτά που μας υπαγόρευσε η τρόικα, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα. Όμως αυτό φαίνεται ότι είναι εκ των πραγμάτων αδύνατον. Οι πολιτικοί μας αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων. 

Πηγή: Εστία

(Πηγή)