ΠΡΟΕΧΕΙ Η ΘΩΡΑΚΙΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Οι ελληνικές εκλογές και οι κρατικοποίησεις που επιβάλλει στη χώρα της η Κριστίνα Φερνάντεζ ντε Κίρχνερ. 

Εδώ και αρκετά χρόνια είναι σε εξέλιξη η αποδυνάμωση των εθνικών κρατών, κυρίως μέσω της αλλοτρίωσης των εθνών και της προσπάθειας εφαρμογής του λεγόμενου πολυπολιτισμικού μοντέλου (αυτό που προσπάθησε να εφαρμόσει στην Ελλά­δα ο Γιώργος Παπανδρέου, καθιστώ­ντας την ελκυστικό προορισμό για εκα­τομμύρια λαθρομετανάστες), με κυρί­αρχο ρόλο σ' αυτήν τη διαδικασία των γνωστών και μη εξαιρετέων...
ΜΚΟ αλλά και «προοδευτικών» κομμάτων, που εξ αντικειμένου λειτουργούν ως δεκανίκι στην υλοποίηση αυτών των πολιτικών. Και στην Ελλάδα, δόξα τω Θεώ, έχου­με πολλά απ' αυτά! 

Ένας άλλος τρόπος αποδυνάμω­σης των εθνικών κρατών και του ρό­λου τους στο διεθνές σύστημα είναι η υποδούλωση τους διά της δημιουργίας δυσβάστακτου εξωτερικού χρέους και του ξεπουλήματος κρατικών οργανι­σμών, τραπεζών και εταιριών στρα­τηγικής σημασίας, που ακολουθεί στη συνεχεία διά της επιβεβλημένης οδού των «ιδιωτικοποιήσεων». 

Τέλος, τη χαριστική βολή δίνει στα εθνικά κράτη και τη λεγόμενη εθνική κυριαρχία η συμμετοχή τους σε υπε­ρεθνικούς οργανισμούς, ιδιαίτερα μά­λιστα σε εκείνους όπου η συμμετοχή απαιτεί την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων. 

Οι «κακές γλώσσες» και οι συνωμοσιολόγοι θεωρούν πάντως ότι πίσω από αυτήν την ιστορία της αλλοτρί­ωσης των εθνών και της αποδυνάμω­σης των εθνικών κρατών κρύβονται πλανητικά οικονομικά -και όχι μόνο- συμφέροντα, που επιδιώκουν αυτό που λέγεται παγκοσμία διακυβέρνη­ση , ταπεινός δούλος της οποίας δήλω­σε ο Γιώργος Παπανδρέου ευθαρσώς και με κάθε επισημότητα ακόμα και μέσα στο πολύπαθο ελληνικό Κοινο­βούλιο. (Το τι έχουν ακούσει οι τοίχοι αυτού του κτιρίου δεν λέγεται, από το «ευχαριστώ» τους Αμερικανούς του κ. Σημίτη μέχρι την παγκόσμια διακυβέρνηση με δημοκρατικές διαδικα­σίες (!!!) του Γιώργου Παπανδρέου!) 

Αν θέλει κανείς να βάλει στο κά­δρο τις χώρες - μοντέλα, όπου εφαρ­μόστηκε το σχέδιο αυτό, αν υποθέ­σουμε ότι υπάρχει ένας τέτοιος σχεδι­ασμός, μπορούμε να πούμε αβίαστα ότι η Ελλάδα δικαιούται προνομιού­χο θέση, αφού το εξωτερικό της χρέ­ος είναι σε δυσθεώρητα ύψη, η χώρα παραμένει οικονομικά ζωντανή ού­σα υπό απόλυτη εξάρτηση από εξω­τερική βοήθεια, το ξεπούλημα οργα­νισμών και εταιριών στρατηγικής ση­μασίας, όπως του τομέα της ενέργει­ας, είναι σε πρώτη προτεραιότητα, ενώ ήδη έχουν εκχωρηθεί κυριαρχικά δι­καιώματα στην Ε.Ε., όπως ο έλεγχος των συνόρων, η ισχύς του ευρωπαϊκού έναντι του εθνικού δικαίου και το δι­καίωμα έκδοσης (εθνικού) νομίσμα­τος. Εκεί που «υστερεί» η χώρα μας είναι ο πολυπολιτισμός, αφού παρά τις προσπάθειες άλωσης των πανεπι­στημιακών εδρών Ιστορίας από «προ­οδευτικούς» ακαδημαϊκούς δασκά­λους που έχουν αλλεργία απέναντι σε έννοιες όπως πατρίδα, έθνος, εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, αντίσταση, παράδοση, ελληνική γλώσσα και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες ελληνικών «προοδευτικών» κομμάτων και της... φίλης Τουρκίας για δημιουργία πολυάριθμης μουσουλμανικής μειονότη­τας σ' ολόκληρη την ελληνική επικρά­τεια, η ελληνική κοινωνία συνεχίζει να επιμένει ελληνικά, μέχρι που σημαντι­κό μέρος της σκέπτεται να ψηφίσει το κόμμα της Χρυσής Αυγής, έτσι από αντίδραση και από πείσμα σε όλους αυτούς τους αρνησιπάτριδες και τους πάτρονές τους. 

Τη στιγμή λοιπόν που συμβαίνουν όλα αυτά, τη στιγμή που η Ελλάδα βρί­σκεται στο χείλος του γκρεμού, με τε­ράστιες ευθύνες διαχρονικά της πολι­τικής ηγεσίας αλλά και των ίδιων των πολιτών και τη στιγμή που η Ευρώπη, προς στιγμήν τουλάχιστον, δεν φαίνε­ται διατεθειμένη να κάνει τις κινήσεις εκείνες που θα αναστήσουν το ημιθανές -αν όχι ήδη νεκρό- ευρωπαϊκό όραμα, στη μακρινή Αργεντινή γίνο­νται κοσμογονικές αλλαγές, αλλαγές που κινούνται σε διαφορετική κατεύ­θυνση από τον συρμό της παγκόσμιας πραγματικότητας. 

Πριν όμως αναφερθούμε στις αλλα­γές αυτές, καλό είναι να θυμηθούμε ότι η Αργεντινή πριν οδηγηθεί στην πτώ­χευση επιχείρησε έναν ατυχή πόλεμο στις Νήσους Μαλβίνες (για τους Άγγλους Φόκλαντς) το 1982, έναν πόλεμο που οδήγησε στην πτώση της χούντας τον επόμενο χρόνο και στην αποκατάσταση της δημοκρατίας. Οι δημοκρα­τικά εκλεγμένες κυβερνήσεις επιχείρη­σαν να ανασυγκροτήσουν την οικονο­μία της Αργεντινής, κυρίως μέσω του εξωτερικού δανεισμού. Στη συνέχεια, για να αντιμετωπίσουν το φαινόμε­νο του υπερπληθωρισμού (ο πληθωρισμός στα τέλη της δεκαετίας του '80 είχε φθάσει το 5.000%), με την υπόδει­ξη του ΔΝΤ που ήταν εκεί (Από το 1991 για οικονομοτεχνική βοήθεια (sic), υιο­θέτησαν και πάλι το πέσο, τη φορά αυ­τή όμως με ισοτιμία ένα προς ένα με το δολάριο. Έπειτα από μια περίοδο στα­θερότητας και ευημερίας και αφού το σκληρό νόμισμα ευνοούσε τις εισαγω­γές και εξαφάνιζε την παραγωγική βά­ση (σας θυμίζει τίποτα;), το εξωτερικό χρέος της Αργεντινής εκτινάχτηκε στα ύψη, με αποτέλεσμα η χώρα να οδηγηθεί σε στάση πληρωμών και πτώχευ­ση το 2002. 

Έκτοτε έγιναν πολλά, που δεν χω­ρούν και εκφεύγουν ίσως της υπό­θεσης που θέλουμε να αναπτύξουμε στο άρθρο μας. Όμως, ενδιαφέρον πα­ρουσιάζουν αυτά που γίνονται τους τελευταίους μήνες στην Αργεντινή, που προσπαθεί να αποτινάξει από πάνω της τα βαρίδια και τα κακά που της επισώρευσε η πτώχευση. 

Πρώτα απ' όλα η πρόεδρος της Αρ­γεντινής, Κριστίνα Φερνάντεζ ντε Κίρ­χνερ, αμέσως μετά την εγχείρηση καρ­κίνου του θυρεοειδούς, τον προηγού­μενο Φεβρουάριο, κατήγγειλε διεθνώς την αποστολή ενός αγγλικού αντιτορ­πιλικού και ενός πυρηνικού υποβρυχί­ου στις Μαλβίνες, θέλοντας να δείξει ότι το θέμα των νησιών αυτών δεν θεωρείται λήξαν για την Αργεντινή. Το καλό όμως για τη Δύση και για την παγκόσμια κοινότητα η αναρρωνύουσα πρόεδρος της λατινοαμερι­κανικής αυτής χώρας το φύλαγε για το Πάσχα, αφού τότε ανακοίνωσε ότι εθνικοποιείται η άλλοτε κρατική εται­ρία πετρελαίων YPF, που είχε ιδιωτι­κοποιηθεί, με την ισπανική πετρελα­ϊκή εταιρία Repsol να είναι κάτοχος του 57% των μετοχών της. Συγκεκρι­μένα η επίσημη ανακοίνωση έχει ως εξής: «Η YPF θα περάσει σε ποσοστό 51 % στον έλεγχο του κράτους της Αρ­γεντινής. Στις μετοχές της εταιρίας που θα εθνικοποιηθούν, το 51 % θα ανήκει στο εξής στο κράτος της Αργεντινής και το 49% θα κατανέμεται στις πετρε­λαιοπαραγωγούς επαρχίες». 

Οι αντιδράσεις της Ισπανίας και της Ε.Ε ήταν σκληρές, όμως αυτό δεν φαί­νεται να πτοεί την κυβέρνηση της Αργεντινής, που υποστηρίζεται από έναν κεντροαριστερό συνασπισμό* και φέ­ρεται αποφασισμένη να επιχειρήσει να περάσει από το Κογκρέσο σχετικό νό­μο με τον οποίο το κράτος θα αποσπά­σει ποσοστό 51 % από τη Repsol, επι­καλούμενο τον στρατηγικό ρόλο που έχει η ενέργεια για την επιβίωση και την ασφάλεια της χώρας. Να σημειωθεί ότι είχε προηγηθεί η εθνικοποίηση της αεροπορικής εταιρίας Aerolineas Argentinas και του ιδιωτικού ασφαλιστικού οργανισμού ANSES από την ίδια κυβέρνηση το 2008. 

Το γεγονός αυτό δεν απασχόλησε και πολύ την ελληνική κοινή γνώμη ούτε τα κόμματα, που παραμένουν εγκλω­βισμένα σε ένα στείρο μνημονιακό ή αντιμνημονιακό παραλήρημα, τη στιγ­μή που η πατρίδα μας ετοιμάζεται να κατοχυρώσει την πιο προνομιακή θε­ση στο κάδρο των διαλυμένων εθνι­κών κρατών. Κατά την άποψη μας, τις δύο εβδομάδες που απομένουν για τις εκλογές, αυτό που θα πρέπει να είναι στο επίκεντρο των προεκλογικών συ­ζητήσεων, μαζί με την προστασία των συμφερόντων και των δικαιωμάτων των εργαζομένων και των συνταξιού­χων, είναι η θωράκιση και η προστασία του εθνικού κράτους που λέγεται, Ελ­λάδα, για να μη φθάσουμε στο σημείο ύστερα από μερικές δεκαετίες, όπως γί­νεται στην Αργεντινή, να εθνικοποιού­με κρατικές εταιρίες, όπως τα Ελληνικά Πετρέλαια που ήδη ξεπουλήθηκαν και τη ΔΕΠΑ που ετοιμάζεται να ξεπουληθεί, τη στιγμή μάλιστα που η Ελ­λάδα ετοιμάζεται να μπει στη «λέσχη» των πετρελαιοπαραγωγών χωρών, χωρίς να διαθέτει κρατικές εταιρίες στον χώρο της ενέργειας. Γίνεται; 

* Κυρίως στη Λατινική Αμερική τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται η ιδε­ολογία του αριστερού εθνικισμού, που εκδηλώνεται σε ζητήματα εθνικής κυ­ριαρχίας, εθνικού πατριωτισμού και εθνικοποιήσεων ζωτικής σημασίας ορ­γανισμών. Στην Ελλάδα τα αντίστοι­χα κόμματα συναγωνίζονται το ένα το άλλο στο ξήλωμα της ελληνικής παι­δείας, του ελληνικού έθνους και της πατρίδας. 

ΣΑΒΒΑΣ ΚΑΛΕΝΤΕΡΙΔΗΣ

(ΕΦ. ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-22/4/2012)