ΑΜΥΝΤΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΣΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ

■ Με την περικοπή, λόγω τρόικας των αμυντικών δαπανών κατά τα 2/3 μέσα σε τρία μόλις χρόνια, αυτοί που μας ήθελαν χωρίς άμυνα πέτυχαν κατά μείζονα λόγο το σκοπό τους... 

TΟΥ ΜΑΝΟΥ ΗΛΙΑΔΗ 

Αν υπάρχει ένας τομέας που αναδεικνύει στο έπακρον την ανικανότητα της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, αυτός είναι σίγουρα ο τομέας της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας ο οποίος, ενώ προ τριάντα περίπου ετών αποτελούσε έναν πολλά υποσχόμενο κλάδο με σημαντικές δυνατότητες αναπτύξεως και συνεισφοράς τόσο στην άμυνα όσο και στην εθνική οικονομία κατέληξε μέσα στα τελευταία δέκα και πλέον χρόνια να οδηγηθεί στα πρόθυρα της διαλύσεως. 

Κύρια αιτία για το θλιβερό αυτό φαινόμενο ήταν... η πλήρης απουσία συγκεκριμένης πολιτικής στον τομέα της αμυντικής βιομηχανίας -ή, έστω, ενός στοιχειώδους σχεδιασμού-, η οποία τα τελευταία έτη έφτασε στα όρια της εγκληματικής αμέλειας. Θυμίζουμε τη γνωστή περίπτωση του προ ετών ΥΕΘΑ κ. Ευ. Μεϊμαράκη προς τους εργαζομένους των ΕΑΣ, που πιεζόμενος από αυτούς να επιταχυνθεί η ανάθεση υλοποιήσεως κάποιας από τις αρκετές παραγγελίες που προβλέπονταν στο ΕΜΠΑΕ. τους απάντησε με το αμίμητο: «Αφού πληρώνεστε, γιατί διαμαρτύρεσθε;». 

Ακολούθησε η ακόμη πιο θλιβερή πε­ρίοδος της υπουργίας των κ.κ. Βενιζέλου και Μπεγλίτη, οι οποίοι, αφού διακήρυξαν επανειλημμένως το ενδιαφέρον και τα μεγαλόπνοα σχέδια τους για μια αυτάρκη, εξωστρεφή και ανταγωνιστική -και πολλά άλλα- αμυντική βιομηχανία όχι μόνο δεν έλαβαν στοιχειώδη έστω μέριμνα για το ζω­τικό αυτό κλάδο της οικονομίας της χώρας αλλά τον έβαλαν με την πλήρη αδράνειά τους σε μια σταθερή πορεία προς τη σημε­ρινή πλήρη απαξίωση και διάλυση. 

Με το πρόβλημα δεν ασχολήθηκε, φυσι­κά, ούτε και ο επί ένα έτος αντικαταστάτης τους κ. Δ. Αβραμόπουλος ούτε, βέβαια και ο προσφάτως απελθών ΥΕΘΑ κ. Π. Παναγιωτόπουλος ο οποίος αμφιβάλλουμε αν κατάλαβε ποτέ τι ήταν η αμυντική βιομηχανία και τι έδει γενέσθαι. Στο ερώτημα ως προς τις προοπτικές επιλύσεως του προβλήματος αν όχι και τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται η αμυντική βιομηχανία και κατ' επέκταση η άμυνα της χώρας, η απάντηση προκύπτει από το γεγονός ότι το τεράστιο αυτό θέμα ανετέθη προσφάτως σύμφωνα με πληροφορίες από τον φρονίμως (δι΄ εαυτόν) ποιούντα κ. Αβραμόπουλο στην παντελώς άσχετη με την άμυνα αλλά και τη βιομηχανία πρώτη γυναίκα αναπληρωτή υπουργό Εθνικής Άμυνας κυρία Φώφη Γεννηματά! 

«Στο στόχαστρο» 

Εν τω μεταξύ, εν όψει των ανωτέρω, αναφέ­ρεται ότι από τους κύριους υποψήφιους τομείς για μειώσεις προσωπικού είναι ο τομέας της κρατικής αμυντικής βιομηχανίας (ΕΑΣ, ΕΑΒ και ΕΛΒΟ), ο οποίος αριθμεί πλέον περί τα 2.600 άτομα. Δημοσιογραφικές πληροφο­ρίες αναφέρουν ότι ο αριθμός των υποψηφίων για έξοδο ανέρχεται σε πρώτη φάση σε 900 περίπου διοικητικούς υπαλλήλους και ότι θα ακολουθήσουν άλλοι 550 περίπου από το τεχνικό προσωπικό. Αυτό που προκαλεί εντύπωση, παρά τον εθισμό μας σε τέτοιες… εμπνευσμένες ενέργειες είναι το γεγονός ότι οι απολύσεις αυτές προγραμματίζονται χω­ρίς να υπάρχει κανένα απολύτως σχέδιο για την κρατική αμυντική βιομηχανία! 

Με άλλα λόγια πρώτα αποφασίζουμε πόσους απολύουμε από την αμυντική βιoμηχανία -γιατί με την ΕΡΤ… δεν μας παίρ­νει- για να καλύψουμε τις υποχρεώσεις μας έναντι της τρόικας και μετά βλέπουμε αν και τι μπορούμε να κάνουμε με τους υπόλοι­πους για να λειτουργήσουμε τρεις κρατικές βιομηχανίες αυτού του μεγέθους. Τούτο δε χωρίς, φυσικά, κανέναν προβληματισμό αν με την όποια λύση θα είναι σε θέση αυτό που θα απομείνει να εξυπηρετήσει τις ανά­γκες των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και χωρίς σκέψη ότι με τέτοιες αποφάσεις ενδε­χομένως χάνεται εκπαιδευμένο προσωπικό, τεχνογνωσία και κόστος μεταβιβάσεως τε­χνολογίας -στο πλαίσιο των Αντισταθμιστι­κών Ωφελημάτων- που μας κόστισαν εκα­τοντάδες εκατομμύρια ευρώ! 

Την όλη εικόνα του αλαλούμ που επικρατεί στο χώρο περιέγραψε με μία απελπισμένη θα λέγαμε, ανακοίνωση (27 Ιουνίου) ο πρόε­δρος του Συλλόγου Ελλήνων Κατασκευα­στών Πολεμικού Υλικού (ΣΕΚΠΥ), Τάσος Ροζολής, ο οποίος έφτασε στο σημείο να παρακαλεί (!) για μια απόφαση σχετικά με την κρατική αμυντική βιομηχανία, επισημαίνοντας ότι «Το τελευταίο διάστημα οι πληρο­φορίες γιο την τύχη της Κρατικής Αμυντικής Βιομηχανίας της χώρας είναι καθημερινά αντιφατικές και αλλοπρόσαλλες Εταιρείες με κρίσιμο ρόλο στην άμυνα της χώρας που απασχολούν χιλιάδες συνανθρώπους μας τη μια μέρα φέρονται να κλείνουν, την άλλη να υπάγονται σε έναν ενιαίο φορέα και την τρίτη να πορεύονται ως έχουν προς εξυγίαν­ση. (…) Οι αποφάσεις αυτές αφορούν αφενός στην άμυνα της χώρας και αφετέρου στη ζωή χιλιάδων ανθρώπων και είναι απάνθρω­πο να τους κρατά κανείς σε μια συνεχή κα­τάσταση ρώσικης ρουλέτας. Οι όποιες απο­φάσεις που είναι να παρθούν επιτέλους να παρθούν!!! [Σ.Σ: τα θαυμαστικά δικά μας]. 

Στη συνέχεια ο πρόεδρος του ΣΕΚΠΥ αναφέρει ότι «ως Σύνδεσμος δεν θα κινηθούμε στην εύκολη συντεχνιακή λογική του να μην πειραχθεί κανένα κεκτημένο, να μην απολυ­θεί κανείς κ.λ.π. Δεν δικαιούμαστε, άλλωστε, να το πούμε αυτό, όταν ο« ιδιωτικές εταιρείες του (Σ.Σ.: ίδιου) χώρου έχουν ήδη πληγεί, πολλές δε ανεπανόρθωτα. Απαιτούμε όμως να υπάρξει επιτέλους μια λύση, η οποία θα προέλθει μέσα από τεχνοκρατική και εθνική οπτική, η οποία θα εφαρμοσθεί και θα εξα­σφαλίζει ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να έχει αμυντική βιομηχανία που θα καλύπτει με τον καλύτερο τρόπο ουσιώδεις ανάγκες των Ε.Δ της. Δεν υπάρχει στοιχειωδώς σοβαρή χώρα η οποία να μην έχει αμυντική βιομη­χανία προς κάλυψη τουλάχιστον κρίσιμων αναγκών των Ε.Δ Είμαστε σε θέση να γνω­ρίζουμε ότι, κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες οι παραγωγικές δυνατότητες της κρατικής αμυντικής βιομηχανίας είναι βιώσιμες και μάλιστα με αισιόδοξες προβλέψεις. 

Όμως πρέπει να παρθούν άμεσα μέτρα και οι όποιες κινήσεις να γίνουν με τις εταιρείες εν λειτουργία. Η λογική της απαξίωσης των εταιρειών, ώστε να γίνει ευκολότερα αποδε­κτή τυχόν λύση "ξαφνικού θανάτου" τους, είναι εγκληματική τόσο από εθνική όσο και από οικονομική σκοπιά. 

«Άμυνα χωρίς κόστος δεν έχει εφευρεθεί ακόμη. Δεν μπορεί να κρίνεται η αμυντική βιομηχανία με τα συνήθη μέτρα που αφο­ρούν στην υπόλοιπη παραγωγική διαδικα­σία. Η εξαφάνισή της θα οδηγήσει σε κατα­στάσεις όπου τα κόστη θα είναι πολλαπλάσια και ας ελπίσουμε ότι οι όποιες απώλειες θα αφορούν μόνο σε χρήματα». 

Πέτυχαν το στόχο τους... 

Πριν από κάποιο καιρό είχαμε αναφέρει ότι υπάρχουν τρεις τρόποι να διαλύσει κανείς τις Ένοπλες Δυνάμεις μιας χώρας: Πρώτον, να σταματήσει τους εξοπλισμούς, δεύτερον, να εξαθλιώσει το προσωπικό με ταπεινωτικές μειώσεις των αποδοχών τους και, τρίτον, με τον κάθετο περιορισμό των λειτουργικών δαπανών, με αποτέλεσμα να παγώσουν τα πάντα από εκπαίδευση και ασκήσεις μέχρι την ακινησία και του τελευταίου πλοίου, αεροσκάφους και οχήματος. 

Με την περικοπή, λόγω τρόικας των αμυντικών δαπανών κατά τα 2/3 (!) μέσα σε τρία μόλις χρόνια αυτοί που μας ήθελαν χωρίς άμυνα πέτυχαν κατά μείζονα λόγο το σκοπό τους. Με τη διάλυση και της αμυντικής βιομηχανίας -γιατί εκεί πάμε-, ο σκοπός τους ολοκληρώνεται. Άλλωστε, τι να την κάνεις την αμυντική βιομηχανία όταν δεν έχεις άμυνα; 

Κι όλα αυτά με τη σύμφωνη γνώμη όσων δεν διάβασαν και -ακόμη χειρότερα- όσων διάβασαν τα περίφημα Μνημόνια πριν τα υπογράψουν. 

Στην κυρία Γεννηματά, εκτός από τις ευ­χές μας για επιτυχία -με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό-, εισηγούμεθα ως μια πρώτη καλή ενημέρωση για την αμυντική βιομηχανία να διαβάσει τις σχετικές με το θέμα σελίδες 78-87 του βιβλίου του Αχμέτ Νταβούτογλου. Το στρατηγικό βάθος και η διεθνής θέση της Τουρκίας. Μια και κανείς δεν ακούει τους ουκ ολίγους Έλληνες που έχουν ασχοληθεί με το θέμα -όπως όλοι οι προκάτοχοι της. άλλωστε-, ίσως να ακούσει τι λέει ένας Τούρκος συνάδελφος (υπουργός). Ελπίζουμε μόνο να μην παρασυρθεί από αυτά που γράφει ο παμπόνηρος Τούρκος και θελήσει να τον συναντήσει, γιατί υπάρχει περίπτωση να την πείσει ότι θα είναι συμφερότερο να αγοράζουμε τα άπλα μας από την Τουρκία 

Συμπέρασμα για να σοβαρευτούμε; Πλήρης έλλειψη όχι μόνο πολιτικής και σχεδιασμού, αλλά και γενικότερη έλλειψη επο­πτείας του τομέα της άμυνας. 

(ΕΠΙΚΑΙΡΑ-04/07-10/07/2013)