Γιατί μας χτύπησε η (πιο) βαριά κατάρα!

►O Αχιλλεύς θρηνεί τον Πάτροκλο. Έργο τον Gavin Hamilton (1723-1798).

►Δεκαετίες ολόκληρες το αίμα των αδελφών μας είναι αδικαίωτο και οι ένοχοι χαμογελαστοί ανταλλάσσουν χειραψίες. 

Ο νεκρός Πάτροκλος εμφανί­ζεται σε όνειρο στον Αχι­λλέα και του ζητάει ταφή: « Θάπτε με όττι τάχιστα, πύλας Αίδαο περήσω· τηλέ με είργουσι ψυχαί είδωλα καμόντων, ουδέ με πω μίσγεσθαι υπέρ ποταμοίο εώσιν, αλλ' αύτως αλάλημαι αν' ευρυπυλές Αϊδος δω». 

«Θάψε με όσο πιο γρήγορα μπο­ρείς, για να περάσω τις πύλες τον Αδη. Μακριά με κρατούν οι ψυχές, οι ίσκιοι των νεκρών. Ακόμα δεν με αφήνουν να περάσω το ποτάμι και να ενωθώ μαζί τους. Μόνο έτσι τριγυρνώ πάνω κάτω μπροστά στο παλάτι τον Αδη με τις πλατιές τις πύλες» 

Ομήρου Ιλιάδα, Ραψωδία Ψ, στ. 71-74. 

Διανύουμε τον μήνα Ιούλιο. Σε έναν χρόνο θα συμπληρωθούν 40 χρόνια από το άγος της προδοσίας της Κύ­πρου. Θα σαραντίσει η εισβολή των Τούρκων στο ελληνικό νησί και η κα­τοχή περίπου του ημίσεως του εδάφους του. Δεκαετίες ολόκληρες, το αίμα των αδελφών μας αδικαίωτο. Οι ένοχοι, χαμογελαστοί, ανταλλάσ­σουν χειραψίες με εκλεγμένους ή μη ομολόγους τους. Χιλιάδες ημέρες, τα οστά των Ελλήνων τα ιερά βρίσκο­νται στα αζήτητα. 

Ούτε μια ταφή δεν προνόησε η πατρίδα για πολλούς... από τους «αγνοουμένους». Δεν είναι υψη­λά στις προτεραιότητες το ιερό κα­θήκον. Για καμία κυβέρνηση. Προέχουν άλλα... Πρακτικά ζητήματα. Να εκλεγούμε. Να κλέψουμε. Να δανειστούμε. Ταυτόσημη η κρατι­κή διάθεση ιεροσυλίας και στην περίπτωση των πεσόντων στα βουνά της Βορείου Ηπείρου. Το «ΟΧΙ» το γιορτάζουμε. Δεν το τιμούμε, φυσι­κά. Από καιρού εις καιρόν αναλαμ­βάνει νέος υπουργός Άμυνας και εκτοξεύει παρόλες για τους άταφους νεκρούς του Ελληνοϊταλικού Πολέ­μου, ο οποίος έγινε το 1940-41. Τώρα έχουμε 2013. 

Η ελληνική κοινωνία ανέχεται να βρίσκονται τα κόκαλα των παπ­πούδων της στα σκυλιά, στις χαρά­δρες, σπαρμένα στους αγρούς επί 72 χρόνια! Αγνοούμενοι υπάρχουν ακόμα και από το 1922. Η φιλοτιμία των μαχητών μας έχει αποδείξει την ύπαρξη της. Τεκμήρια είναι τα απομεινάρια των προγόνων μας, που ξασπρίζουν στον ήλιο σε τόπους μακρι­νούς. 

Το ζήτημα είναι εμείς τι κάνουμε. Μας αρέσει να εισπράττουμε το χρυσίον των ξένων επιδεικνύοντας τους τα μαρμάρινα υπολείμματα ενός αδαμάντινου τρόπου ζωής. Μια αι­ωνιότητα θα τα επιδεικνύουμε, διό­τι δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους και να αφήσου­με εμείς κάποια κτήματα ες αεί. Στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε μεγαλύτερη συλλογική ντροπή και ύβρις προς τους θεούς να αφήσει μια πόλη άταφους τους νεκρούς της. 

Η τραγωδία 

Οι Αθηναίοι στον Μαραθώνα έβα­ψαν τα πτώματα των Μήδων μόνοι τους, επειδή ο Δάτις και ο Αρταφέρνης άφησαν πίσω τούς νεκρούς συμπολεμιστές τους. Οι «Ικέτιδες» του Ευριπίδου είναι μια σπουδαία τρα­γωδία, που εξιστορεί τον πόνο των μανάδων των «Επτά επί Θήβας», οι οποίες ήθελαν να ικετεύσουν τους Αθηναίους να πείσουν τους Θηβαίους να ταφούν τα παιδιά τους, που έπεσαν στην πολιορκία της Θήβας. Οι Θηβαίοι αρνούνταν το αυτονό­ητο και υπέστησαν πολλή εξαιτίας αυτού. 

Η «Αντιγόνη» του Σοφοκλέους, για τον ίδιο λόγο, περιφρονεί τον γρα­πτό νόμο της πόλεως. Το γραπτό δί­καιο στην τραγωδία εκφράζεται από τον Κρέοντα, που διέταξε να μείνει άταφος ο Πολυνείκης, ο αδελφός της Αντιγόνης, που αποπειράθηκε να καταλάβει με τη βία την εξουσία στη Θήβα. 

Η Αντιγόνη υπακούει στο θείο, πανελλήνιο νόμο του σεβασμού προς τους νεκρούς. Θυσιάζει τη ζωή της για να μη συνεχιστεί η φρι­κτή αμαρτία. Στην ηθική των Ελλή­νων της αρχαιότητας φάνταζε αδι­ανόητο να αδιαφορήσει μια πόλη για τους νεκρούς της. Προτιμού­σαν να ηττηθούν σε πόλεμο -με ό,τι συνεπάγεται το τελευταίο- παρά να προκαλέσουν έτσι την μήνιν των θε­ών. Στις «Ικέτιδες» (στ. 526) αυτή η αντίληψη χαρακτηρίζεται «Πανελλήνων Νόμος». 

Χρόνος 

Κι εδώ, οι αρλεκίνοι που πιθηκίζουν «πατριωτικές» λεξιπλασίες στις επετείους υπερψηφίζονται από πολίτες (στον τύπο, αλλά υπηκόους στην ουσία), οι οποίοι καλά γνωρίζουν τα ανοσιουργήματα που διαπράττονται κάθε ημέρα. Κι όλοι μαζί, με ένα στόμα, μηρυκάζουν γκρίνιες και οιμωγές για τη συμφορά που μας έχει χτυπήσει. Με τόσα και τέτοια ανομήματα, πάλι καλά που δεν έχουμε βιώσει τη μοίρα των Ατλάντων. 

Να καταποντιστούμε μαζί με τα τσιμεντένια τα κουτιά που τα λένε σπίτια, τα τσίγκινα δοχεία που λέ­νε αυτοκίνητα και τις γυάλινες οθό­νες όπου ακούμε ελληνίδα φωνή να κοάζει βάρβαρα προστάγματα. Πολυτέλεια φαντάζει το εθνικώς επιβεβλημένο. 

Θα πάψει να δείχνει έτσι όταν οι δείκτες τον χρόνου φτάσουν στο σημείο του επανελληνισμού. Μπο­ρεί να μη γίνει στις μέρες μας, αλλά μικρό το κακό -αν ζούμε κάθε μας στιγμή για να το προκαλέσουμε. 

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Λιάκος

(ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-07/07/2013)