Η περιφερόμενη γλάστρα

Αν έχει κάτι αποδείξει ο Πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας, είναι ότι πρόκειται για πολιτικό αλη­θινά σκληρόπετσο. Δεν είχε κανένα πρόβλημα να κάνει κωλοτούμπα μετά το δημοψήφισμα και δεν ίδρωσε όταν είδε τα μισά ιστορικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να αποχωρούν. Δεν απολογήθηκε ποτέ του για τη «σύσκεψη - παρωδία» τη βραδιά που δεκάδες άνθρω­ποι έχασαν τη ζωή τους στο Μάτι. Άφησε πανεύκολα στην άκρη συνεργάτες που τον στήριξαν με προσωπικό κόστος, όπως ο κ. Πάνος Καμμένος και ο κ. Νίκος Κοτζιάς: ίσως οι ασταμάτητοι καβγάδες τους τον διασκε­δάζουν. Δεν είχε επίσης πρόβλημα να αναγνωρίσει το κρατίδιο των Σκοπίων με το όνομα Μακεδονία και την ίδια στιγμή να αποκαλέσει «Μίκρα» το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης. Δεν τον ενοχλεί να του θυμίζουν όλες τις τρελές του διακηρύξεις πριν γίνει πρωθυπουργός και μπορεί να αγκαλιάζει ταυτόχρονα τον Πούτιν, τον Πολάκη, τον Τραμπ, τη Μέρκελ και τον Πέτρο Κόκκαλη. Γιατί λοιπόν έναν άνθρωπο με τέτοιες αντοχές τον πείραξε η αναφορά στις δουλειές του πατέρα του επί χούντας, αλλά και η διαρροή των φωτογραφιών του στο γνωστό κότερο; Νομίζω για έναν απλό λόγο: για­τί αυτά αφορούν περισσότερο τον άνθρωπο και λιγό­τερο τον πολιτικό.

Νομίζω ότι ο Τσίπρας είναι η περίπτωση του ανθρώπου που θεωρεί την πολιτική κάτι σαν πρώτη ξαδέρφη της υποκριτικής - ενίοτε και της υποκρισίας. Μοιάζει να πιστεύει ότι στην πολιτική είναι βασικό να μην ξέρει ο ψηφοφόρος ποιος αληθινά είσαι, ώστε να μπορείς να του πουλήσεις μια επίπλα­στη εικόνα, και ότι τελικά ο πολιτικός δεν είναι τίπο­τα άλλο από έναν πωλητή που κατεβαίνει στον πολι­τικό στίβο για να ζητήσει από τον κόσμο να «αγορά­σει» αυτό που του πουλάει. Τι «πουλάει» ο Τσίπρας; Πρώτα από όλα τον φτιασιδωμένο εαυτό του: την ει­κόνα ενός πολιτικού που δηλώνει αριστερός, που κό­πτεται ότι ανησυχεί για τον κοσμάκη, που δεν γεννή­θηκε «με δαμόκλειο σπάθη να γίνει Πρωθυπουργός», που είναι «διάτρητος στον έλεγχο» - για να θυμηθού­με και τις γνωστές ακαταλαβίστικες φράσεις, που έχει χρησιμοποιήσει ο ίδιος για να περιγράψει τον εαυτό του. Τον Τσίπρα αποδείχτηκε πως δεν τον ενοχλεί τί­ποτα που δεν χαλάει την εικόνα του λαϊκού παιδιού της διπλανής πόρτας: οι επισημάνσεις για τα απερί­γραπτα αγγλικά του δεν τον πείραξαν ποτέ - οι λαϊ­κοί αγωνιστές μπορεί να μην μιλούν ξένες γλώσσες. Ποτέ του δεν τον ενόχλησε όποιος τονίζει ότι δεν έχει να επιδείξει κάποιο σοβαρό βιογραφικό ή κάποιου είδους επαγγελματική ενασχόληση που να μην έχει σχέση με την πολιτική: ποτέ του δεν ψηφίστηκε για την επαγγελματική του εμπειρία. Όμως οι φωτογρα­φίες από το κότερο της κ. Παναγοπούλου και οι ανα­φορές στην ιστορία του πατέρα του τον έκαναν έξαλλο γιατί χαλάνε το προφίλ του: αυτό στο οποίο επεν­δύει χρόνια τώρα.

Μόνο που το προφίλ στηρίζεται σε εντυπώ­σεις - ο Τσίπρας έχει κάνει καταλήψεις π.χ. αλλά οι καταλήψεις δεν είναι λαϊκοί αγώνες. Όταν μάλιστα γίνονται και από τον γιο ενός εργολάβου που μια χαρά δουλίτσες έκανε επί χούντας, όπως ισχυ­ρίζονται οι αντίπαλοί του, θυμίζουν τον στίχο του Νί­κου Πορτοκάλογλου που περιέγραφε κάποτε «αντάρ­τες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά». Από την άλ­λη οι βόλτες με το κότερο μαρτυρούν απλά ότι η εξου­σία έδωσε στον Πρωθυπουργό μας τη δυνατότητα να εκπληρώσει μια σειρά από ματαιόδοξα όνειρα, που θυ­μίζουν μικροαστούλη. Η εικόνα του κάποτε αντάρτη με τα λεφτά του μπαμπά, που μεγαλώνοντας βιοπορίζεται ως φίλος εφοπλιστών, δεν νομίζω ότι συγκινεί τα λαϊκά στρώματα. Κι αυτό, ο Πρωθυπουργός που επέν­δυσε στα οργισμένα ένστικτα του πλήθους όσο κανείς άλλος το κατάλαβε κι έχασε την ψυχραιμία του, απο­καλώντας τον κ. Στέλιο Κυμπουρόπουλο «περιφερόμε­νη γλάστρα». Όχι τυχαία. Πιστεύω ότι τον τρώει η αγω­νία μήπως κάπως έτσι τον βλέπουν όσοι τον υποδέχο­νται στα κότερα...

Του Αντώνη Καρπετόπουλου

(ΤΑ ΝΕΑ-13/05/2019)