Αυτοκτονίες στη ... σκοπιά

■ Δεκάδες στρατιώτες και στελέχη των ΕΔ έδωσαν τέλος στη ζωή τους. 

Η αύξηση, το τελευταίο διάστημα, των αυτοκτονιών στον στρατό στρατεύσιμων οπλιτών και μόνιμων στελεχών και κυρίως η θεαματική αύξηση εκείνων των στρατιωτικών που αποπειρώνται, ευτυχώς ανεπιτυχώς, να τελειώσουν τη ζωή τους, θα πρέπει να απασχολήσει πο­λύ σοβαρά, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, τη στρατιωτική ηγεσία. 

Αναφερόμαστε σκοπίμως μόνο στη στρατιωτική ηγεσία, όχι διότι η πολιτική ηγεσία δεν έχει ευαισθη­σίες, αλλά... διότι τώρα και οι τρεις πολιτικοί (ο ΥΠΕΘΑ, Π. Καμμένος, ο ΑΝΥΠΕΘΑ, Δ. Βίτσας, και ο ΥΦΕΘΑ, ο γνωστός μας «στρατηγός»), ασχολούνται με τις εκλογές και με το μείζον προσωπικό θέμα της επανεκλογής τους στο Κοινοβούλιο, άρα δεν έχουν χρόνο για «χάσιμο». 

Όμως, όταν ένας στρατιώτης ή ένας υπαξιωματικός ή αξιωματικός προβαίνουν ή επιχειρούν να προβούν στο έσχατο, στο απονενοημένο διάβημα ενώ υπηρετούν στις Ένοπλες Δυνάμεις, αυτό καθαυτό το γεγονός αποτε­λεί οδυνηρό και επονείδιστο κόλαφο για τη στρατιωτική ηγεσία, για την κυβέρνηση, για την κοινωνία. Οι αυτο­κτονίες στον στρατό είναι κοινωνικό στίγμα που δημι­ουργεί αυτονόητα αισθήματα ενοχής στις ηγεσίες. Είναι πιθανό να «συγκροτούν» δύο διμοιρίες οι στρατιώτες και οι στρατιωτικοί που αυτοβούλως έθεσαν τέρμα στη ζωή τους από το 2006. Είναι αδιανόητο, είναι απάν­θρωπο, είναι εγκληματικό, είναι ασυγχώρητο, να στέλνουν οι οικογένειες τα παιδιά τους να υπηρετήσουν την υποχρεωτική στρατιωτική τους θητεία και η Πολιτεία να ολιγωρεί και να μη μεριμνά, ώστε να επιστρέφουν στα σπίτια τους και στην κοινωνία οι στρατεύσιμοι υγιείς και «φορτωμένοι» με τις εμπειρίες της στρατιωτικής ζωής, που υπό προϋποθέσεις, ίσως και να είναι χρήσιμες στη μετέπειτα ζωή τους, ως ενεργοί πολίτες. 

Τα αίτια 

Σύμφωνα με διάφορες μελέτες ειδικών επιστημονι­κών φορέων που έχουν γίνει στο στράτευμα, με εξαίρε­ση τις ψυχοπαθολογικές προσωπικότητες, τα αίτια που οδηγούν κάποιους να σκέπτονται ή ακόμη χειρότερα να υλοποιούν την απόφασή τους να αυτοκτονήσουν είναι τα εξής: Άγχος και απογοήτευση από τη στρατιωτική ζωή, σκαιότατη συμπεριφορά από κάποιους προϊσταμέ­νους τους (προσωπικές προσβολές, έντονη ψυχολογική πίεση, απαξίωσή τους ως προσωπικότητες), εξοντωτική και σε κάποιες περιπτώσεις άσκοπη σωματική καταπόνηση, σε συνδυασμό με την ύπαρξη οικονομικών και οικογενειακών προβλημάτων ή και προσωπικών (αισθη­ματικών -ερωτικών) αδιεξόδων. Όλα αυτά μαζί δημιουρ­γούν τις προϋποθέσεις για σκέψεις «απόδρασης» από τη βασανιστική και ενίοτε ανυπόφορη καθημερινότητα. Και ακόμα μία πρόταση. Επιτέλους, ας αποφασιστεί η πρώτη τουλάχιστον από τις σφαίρες του γεμιστήρα που δίνεται στους στρατιώτες-σκοπούς να είναι αβολίδοτη... 

Χρήστος Α. Καπούτσης

(ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ-29/08/2015)