Η ανανδρία της μετάθεσης ευθυνών

Είθισται οι πολιτικοί σχηματισμοί που αποσάθρωσαν το ελληνικό οικοδόμημα να επιδιώκουν να ξεφορτωθούν την «καυτή πατάτα».

Κυρίες και κύριοι, σήμερα είναι μια ιστορική στιγμή για τη χώρα. Η αίτηση ένταξης στην ΟΝΕ σηματοδοτεί έναν νέο ιστορικό κύκλο για την πατρίδα μας. Ανοίγει μια νέα εποχή ασφάλειας και σταθερότητας, ανάπτυξης και ευημερίας. Σήμερα τελειώνει οριστικά η εικόνα μιας Ελλάδας μικρής και ανασφαλούς. Μιας χώρας που βρισκόταν στο περιθώριο των μεγάλων διεθνών εξελίξεων.

Σήμερα η Ελλάδα είναι ισχυρή. Μπαίνουμε στην ΟΝΕ με το σπαθί μας. Οι κόποι, οι προσπάθειες και οι θυσίες του... ελληνικού λαού "πιάσαν τόπο". [...] Η Ελλάδα προάγει μέσα στην ΟΝΕ τα ζωτικά οικονομικά, κοινωνικά και εθνικά της συμφέροντα. Κάθε Ελληνας πολίτης κερδίζει από την ένταξη. Κερδίζει σε ασφάλεια και σιγουριά για τον ίδιον, σε καλύτερες ευκαιρίες και δυνατότητες για τα παιδιά του».

Κώστας Σημίτης, ομιλία στην εκδήλωση για την αίτηση ένταξης της Ελλάδας στο ευρώ, που πραγματοποιήθηκε στο Ζάππειο Μέγαρο. Αθήνα, 9 Μαρτίου 2000

Σχεδόν όλα τα ανθρώπινα πεπραγμένα φαντάζουν από μάταια έως γελοία, όταν εξετάζονται κατόπιν του περάσματός τους από τις μυλόπετρες του χρόνου. Ακόμα πιο καταγέλαστα (και κατά περιπτώσεις αξιοθρήνητα) ηχούν και φαίνονται όσα πραγματοποιήθηκαν από πρόσωπα που δεν φάνηκαν αντάξια ούτε καν της φθισικής φήμης τους. Μία από αυτές τις περιπτώσεις είναι και η κυβέρνηση των Ιμίων, που στελεχώθηκε άριστα (για την αποστολή που εξετέλεσε) από προσωπικότητες όπως ο Κώστας Σημίτης, ο Ακης Τσοχατζόπουλος, ο Τάσος Μαντέλης, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Θεόδωρος Τσουκάτος, ο Θεόδωρος Πάγκαλος και άλλοι παρόμοιοι. Οι πιο ψύχραιμοι των πολιτών δεν μπορούν παρά να υπομειδιάσουν ακούγοντας τα προαναφερθέντα ονόματα. Οι υπόλοιποι είναι γνωστό πώς αντιδρούν...

Οι προαναφερθέντες επιφανείς της εκσυγχρονιστικής πανίδας δεν μπορούσαν να πράξουν καλύτερα απ' όσο... νογούσαν, διότι τούτο θα αποτελούσε ευθεία παραβίαση των φυσικών νόμων, κάτι πιο απίθανο κι από τη μεταστοιχείωση του μολύβδου σε χρυσό, όπως υποσχόταν η φήμη που συνόδευε τις ιδιότητες των αλχημιστών. Η σύναξη, όμως, που παρήγαγε ολυμπιακά έργα, υπόθεση Οτσαλάν, σκάνδαλο Χρηματιστηρίου και είσοδο σε ευρώ με το σπαθί μας (το οποίο ακόνισε η Goldman Sachs) ήταν βαριά όπως ο μόλυβδος και συμπαρέσυρε τη χώρα στον σημερινό πάτο.

Ευρωπαία μητριά

Οι υποσχέσεις του καθεστώτος της περιόδου 1996-2004 σάπισαν ταχύτερα από τις εγκαταστάσεις των ολυμπιακών έργων που αποσκελετώθηκαν κάτω από τον άκαρδο και απαστράπτοντα αθηναϊκό ήλιο.

Η πολιτική τάξη των ολίγιστων δεν μπόρεσε να φέρει σε πέρας κάποια εθνική αποστολή εντός της ΟΝΕ επειδή δεν κατόρθωσε να σκεφτεί κάποια καλύτερη από τις γνωστές παθογένειες που τους ανέδειξαν στην εξουσία και μας κατέβασαν πολλά χιλιόμετρα κάτω στου κακού τη σκάλα.

Ωστόσο, παρά τη θεαματική και σχεδόν άμεση διάψευση απάντων των λεχθέντων υπό του ανελλήνιστου πρωθυπουργού του... μακέτου, αξίζει να σημειωθεί η συναισθηματική εκφόρτωση ενός ιστορικού άγχους που ερείδεται επί του ρυπαρού τάφου της Τουρκοκρατίας. Εκεί ακριβώς που εγκλείστηκε το εθνικό σώμα μας και κατόρθωσε να αποδράσει με πολυαίμακτο αγώνα και ασύλληπτης έκτασης θυσίες - οι οποίες προσφέρονται στο βδέλυγμα της ξενοκρατικής ερημώσεως, ακόμα και τώρα!

Ο Σημίτης πόνταρε στην παβλοφική αντίδραση των Ελλήνων: Ο εντοιχισμός της οικονομίας μας στο ευρώ θα μας κρύψει, θα μας σώσει «οριστικά» (πόσο βλάσφημος όρος για την ιστοριογραφία) από τα νύχια των Τούρκων.

Η φράση του για τη μικρή και ανασφαλή Ελλάδα που θα πάει να κρυφτεί στην ποδιά της ροδομάγουλης πλην στρυφνής και υστερικής Ευρωπαίας μητριάς φέρει πάνω της τη σφραγίδα της παραδοχής ανικανότητας σχεδιασμού και επίτευξης (ή έστω διεκπεραίωσης) στοιχειωδώς ανεξάρτητου βίου.

Είθισται οι πολιτικοί σχηματισμοί σαν αυτούς που αποσάθρωσαν το ελληνικό εποικοδόμημα να επιδιώκουν -όσο πιο γρήγορα γίνεται- να ξεφορτωθούν την «καυτή πατάτα» της εθνικής επιβίωσης και να την πασάρουν σε χέρια που θεωρούν ισχυρότερα. Κάθε φορά που αισθάνονται ότι το ειδικό ιστορικό βάρος των τιτανικών απαιτήσεων συντρίβει τις προσπάθειές τους, μιλούν για τα σύνορά μας «που είναι ευρωπαϊκά» και την εθνική ασφάλεια «που οφείλει να εγγυηθεί η Δύση».

Λες και δεν είναι αυτονόητο ότι ουδείς θα εγγυηθεί οτιδήποτε για λογαριασμό σου δίχως να απαιτήσει εντόκως την αξία της εγγυήσεώς του. Το χειρότερο όλων είναι ότι κάνουν ό,τι μπορούν για να πείσουν και τον λαό ότι δεν είναι κακό να σκέφτεται με την αχρειότητα που διέπει κάθε άνανδρο που δεν επιδιώκει να μεριμνά για τις δικές του υποθέσεις.

Παναγιώτης Λιάκος

(Εφ. Δημοκρατία-23/08/2015)