Ο ΕΠΙΤΗΔΕΙΟΣ ΟΥΔΕΤΕΡΟΣ κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ. Αμίλητος και απαθής παρακολουθεί τις εξελίξεις-Οι διασυνδέσεις του με τον ΣΥΡΙΖΑ

• Ο πραγματικός στόχος πίσω από την αφωνία του Κώστα Καραμανλή. 

• Στα όσα απίθανα συμβαίνουν στην ελληνική πολιτική σκηνή, αναμφίβολα, ξεχωριστή θέση κατέχει ένα πραγματικό «μετέωρο». Άκαμπτο. Ακούνητο. Αμίλητο. Μια ασώματος κεφαλή. Ένα δικό μας Ράσμορ. Αυτό το «μετέωρο» έχει ονοματεπώνυμο: λέγεται Κωνσταντίνος Καραμανλής του Αλεξάνδρου, είναι 62 ετών και έχει διατελέσει πρωθυπουργός της χώρας για πέντε χρονιά, έξι μήνες και είκοσι επτά ημέρες. 

ΣΤΑ ΟΣΑ ΑΠΙΘΑΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ στην ελληνική πολιτική σκη­νή, αναμφίβολα, ξεχωριστή θέση κατέχει ένα πραγματικό «μετέω­ρο», που όμοιό του δύσκολα μπορεί να εντοπίσει κανείς, όσο κι αν το αναζητήσει στο βάθος των δεκαετιών της σύγχρονης πολιτικής μας ιστορίας. Άκαμπτο. Ακούνητο. Αμίλητο. Μια ασώματος κεφαλή. Ένα δικό μας Ράσμορ. Αυτό το «μετέωρο» έχει ονοματεπώνυμο: λέ­γεται Κωνσταντίνος Καραμανλής του Αλεξάνδρου, είναι 62 ετών και έχει διατελέσει πρωθυπουργός της χώρας για πέντε χρόνια, έξι μή­νες και είκοσι επτά ημέρες. Περίοδο, ίσως, από τις δυστυχέστερες της χώρας στους περίπου δυο αιώνες της ύπαρξής της, αν κρίνει κα­νείς εκ του αποτελέσματος. Μια αντικειμενική αποτίμηση, απαλλαγ­μένη από τη μυθολογία με την οποία έχουν περιβάλει οι οπαδοί του αυτά τα πεντέμισι χρόνια διακυβέρνησης, θα καταλήξει στο ότι κα­τά τη διάρκεια αυτής της σχετικά βραχύβιας θητείας ο θαυμαστός κύριος Καραμανλής ως πρωθυπουργός επέτυχε: 

• να οδηγήσει τη χώρα στα βράχια της χρεοκοπίας και να δραπε­τεύσει επιτηδείως, λίγο πριν από το ναυάγιο 

• να αναγορεύσει το «ρουσφέτι» ως το απόλυτο μέσο προσέγγισης και εκμαυλισμού των ψηφοφόρων 

• να καταργήσει κάθε είδους αξιοκρατία στον δημόσιο βίο 

• να καταστήσει κολλητούς, κουμπάρους, συγγενείς και φίλους ως παράγοντες του δημόσιου βίου 

• να ενταθεί και να διευρυνθεί η δράση της διαπλοκής σε τέτοιο βαθ­μό, ώστε αυτή να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στη χώρα 

• να απαξιωθεί η πολιτική ως έννοια και οι πολιτικοί ως πρόσωπα 

• να πληγούν καίρια οι θεσμοί της πολιτείας και ιδίως εκείνος της Δικαιοσύνης 

• να υπονομευθεί η λειτουργία του Κοινοβουλίου και να καταστεί αυτό μέσο εξυπηρέτησης των κυβερνητικών και κομματικών επιδι­ώξεων, και εν τέλει 

• να καταστήσει τη «ραστώνη», από τρόπο ζωής, επάγγελμα! 

ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, και κυρίως για το πρώτο εξ αυτών απέφυγε πεισμα­τικά να δώσει την παραμικρή εξήγηση. 

Δεν είπε λέξη όταν εξαιτίας του, λόγω του υπέρογκου δανεισμού, της αλόγιστης σπατάλης, της δράσης της διαπλοκής και των εκατοντάδων χιλιάδων διορισμών, η χώρα τέθηκε υπό τον έλεγχο των δανει­στών και του διεθνούς παράγοντα. 

Δεν αισθάνθηκε την ανάγκη για μια απο­λογιστικού χαρακτήρα συγγνώμη, βλέπο­ντας και διαπιστώνοντας την καταστρο­φή της μεσαίας τάξης λόγω των Μνημο­νίων. Δεν αντέκρουσε, έστω με ένα αντε­πιχείρημα, καμία από τις βαριές κατηγο­ρίες που διατυπώθηκαν για τα όσα συνέβησαν επί των ημερών του και τα οποία είχαν τα γνωστά αποτελέσματα. 

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΑΠΑΘΗΣ επί εννέα χρό­νια τώρα αυτό που συμβαίνει και συμπεριφέρεται ωσάν να μην τον αφορά τίποτα εξ όσων μεσολάβησαν. Οχυρωμένος πίσω από την ιδιότυπη ασυλία που δημιούργη­σαν γι΄ αυτόν τόσο η κυβέρνηση Σαμαρά όσο και η κυβέρνηση Τσίπρα, απολαμβά­νει όσα προνόμια του παρέχει η ιδιότητα του πρώην πρωθυπουργού και εκ παραλλή­λου αυτάρεσκα υποδέχεται όσα κάνουν οι άνθρωποί του εις βάρος του κόμματος του οποίου ηγήθηκε και εξακολουθεί να απο­τελεί μέλος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. 

Ως επικεφαλής φύσει και θέσει ενός ρεύ­ματος με θολά ιδεολογικοπολιτικά χαρα­κτηριστικά, εντός της Νέας Δημοκρατίας, αποδέχεται συμπεριφορές και πρακτικές ανθρώπων που ομνύουν στο όνομά του, αλλά αποφεύγει συστηματικά να τις απο­θαρρύνει ή να τις αποτρέψει. Ακούει τον υπουργό Άμυνας της κυβέρνησης Τσίπρα να επιτίθεται κάθε τόσο (ακόμη και χθες στη ΔΕΘ) στη ΝΔ και τον πρόεδρό της δη­λώνοντας ταυτόχρονα «καραμανλικός», αλλά σιωπά, αντί να τον αποδοκιμάσει. Παρακολουθεί τη βουλευτή κυρία Παπακώστα να εισέρχε­ται στην κυβέρνηση ως «καραμανλική», αλλά δεν κάνει το αυτονόη­το - να διαχωρίσει τη θέση του. Βλέπει τον άλλοτε εκπρόσωπο Τύπου του Βαγγέλη Αντώναρο να συνδιαλέγεται με την κυβέρνηση και να πλαγιοκοπεί τη ΝΔ ως «καραμανλικός», αλλά το ελάχιστο που οφείλει να κάνει, να τον αποκηρύξει επωνύμως και ευθαρσώς, δεν το κάνει. 

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΚΟΥΣΑΜΕ να μιλάει ήταν τη νύχτα της 4ης Οκτωβρίου 2009 στο Ζάππειο, όταν ως ηττημένος των εκλο­γών δήλωνε, μεταξύ άλλων: 

«Θα παραμείνω στην πρώτη γραμμή, θα στηρίξω τις αποφάσεις που θα ληφθούν, αλλά δεν θα είμαι υποψήφιος (για πρόεδρος του κόμματος). Θα παραμείνω στην πρώτη γραμμή των αγώνων για το εθνικό συμφέρον». 

Αλλά εννέα χρόνια έκτοτε, η μόνη πρώτη γραμμή που επιλέγει είναι αυτή στο τέλος της αίθουσας όπου συνεδριάζει το Κοινοβούλιο - κι αυτό, όποτε παρίσταται. Και η μόνη του συμμετοχή στις εργασίες της Βουλής, όλα αυτά τα χρόνια, είναι χαιρετούρες με βουλευτές και κα­λαμπούρια με διάφορους «χιουμορίστες» που, όπως και τότε που κυ­βερνούσε, έτσι και τώρα, έχουν αναλάβει τον ρόλο του γελωτοποιού του βασιλιά. Στα ουσιαστικά, τα σοβαρά, τα πραγματικά εθνικά προβλήματα, είναι εντυπωσιακά, και σταθερά, απών. 

Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ, προνομιακό πεδίο γι' αυτόν ώστε - επιτέλους! - να μιλήσει και να επικρίνει έστω για μία φορά την κυ­βέρνηση Τσίπρα, σχολιάστηκε από το γραφείο του, με τα χίλια ζό­ρια, με ένα κείμενο τόσο αλληγορικό και μπερδεμένο, ώστε να μην καταλαβαίνει κανείς τι θέλει να πει ο ποιητής: 

«Η ομιλία της κυρίας Μπακογιάννη αποτυπώνει με ακρίβεια το πλαίσιο της πολιτικής της τότε κυβέρνησης για το θέμα των Σκοπι­ών, με κατάληξη το Βουκουρέστι, όπως και τις ουσιώδεις διαφορές της από την πολιτική και την τακτική της σημερινής κυβέρνησης». 

Αφού υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές, γιατί δεν πήρε τον λόγο να τις επισημάνει, κατά τις τόσες συζητήσεις που έγιναν στη Βουλή; Δύο εκδοχές υπάρχουν: ή δεν ήθελε να τα «σπάσει» με τον Πρω­θυπουργό Τσίπρα, με τον οποίο γύρευε τι συμφωνίες ασυλίας έχει συνάψει, ή ούτε ο ίδιος πίστεψε ποτέ στην «επιτυχία» τού Βουκουρεστίου, την οποία επικαλούνται με τό­ση ένταση οι οπαδοί του. Άλλη εξήγηση δεν υπάρχει. 

Ο ΜΥΘΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΠΕΡΙΒΑΛΛΕΙ είναι ότι «παρακολουθεί, αποτιμά και κρίνει». Τι παρακολουθεί; Και για ποιον αποτιμά; Και σε ποιον μεταδίδει αυτές τις σαφείς απο­τιμήσεις του; Άγνωστο. Η ουσία είναι ότι εξαιτίας αυτής της πραγματικά απίθανης στάσης επιβιώνουν πολιτικά διάφοροι που αυτοαναγορεύονται σε κήρυκες της αλή­θειας του: ο βουλευτής Υπολοίπου Αττικής Βλάχος, ας πούμε. Μιλάει ο Βλάχος, και τα μέσα ενημέρωσης σπεύδουν να διευκρινί­σουν ότι «εκφράζει τις απόψεις Καραμαν­λή». Ποιες απόψεις; Αυτές που καθαγιά­ζουν τον Καραμανλή και τα πεντέμισι καταστροφικά χρόνια της διακυβέρνησής του. 

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΦΩΝΙΑΣ ΤΟΥ, όλοι εκτιμούσαν ότι αυτό είναι αποτέλε­σμα της αδυναμίας του να αρθρώσει έστω και μία σοβαρή εξήγηση για το πώς οδηγή­θηκε επί των ημερών του η χώρα στη χρε­οκοπία. Τώρα, όμως, είναι προφανές ότι ο «άφωνος» Καραμανλής στοχεύει στον καθολικό εξαγνισμό του μέσα από την προε­δρική εκλογή του 2020. Με δεδομένο τον ΣΥΡΙΖΑ, που όχι μόνο δεν αντιπολιτεύεται αλλά συνεργάζεται εμμέσως μαζί του, και με πιο δεδομένο τον Κυριάκο Μητσοτάκη που έχει δεμένα τα χέρια, λογικό είναι να πιστεύει ότι διά περιπάτου θα είναι ο επό­μενος πρόεδρος της Δημοκρατίας. 

Γιατί όχι άλλωστε; Στην Ελλάδα όλα μπο­ρεί να συμβούν. Ακόμη και αυτό. Θα είναι ένα απτό δείγμα της επιτυχίας του να κα­ταστήσει την αναξιοκρατία και την τεμπε­λιά ως το απόλυτο προσόν για οτιδήποτε... 

Του Γιώργου Χρ. Παπαχρήστου (Στίγμα) 

(ΤΑ ΝΕΑ-12/09/2018)