ΠΕΡΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑΣ

Οι στρατιωτικές σχολές, η επιλογή των καθηγητών και η παρακμή. 

Από τον 

Ευθύμιο Π. Πέτρου 

Από τα πρώτα πράγμα­τα που διδάσκεται ένας υποψήφιος αξιωμα­τικός είναι η υπευθυνότητα. Η αρετή του να αναλαμβάνει τις ευθύνες του κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Γι΄ αυτό και όσοι εισάγονται στις στρατιω­τικές σχολές μαθαίνουν από την πρώτη στιγμή να μη δικαιολογούνται. Η δικαιολογία θεωρεί­ται τρόπος αποσείσεως της ευθύνης. 

Αυτό είναι ένα μικρό δείγμα της διαφο­ράς του αξιωματικού από έναν άλλο πτυχιού­χο. Στρατιωτικές αρετές... όπως η υπευθυνότητα και η πειθαρχία δεν διδάσκονται στα πα­νεπιστήμια. 

Ούτε αποτελούν προνομιακά πεδία για την ακαδημαϊκή κοινότητα. Γίνονται όμως τρόπος ζωής σε όσους φοιτούν στα Ανώτατα Στρατι­ωτικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (ΑΣΕΙ). 

Κι αυτό δείχνει πολύ χαρακτηριστικά τις ιδιαίτερες απαιτήσεις που πρέπει να υπάρχουν για τους διδάσκοντες στα Ανώτατα Στρατι­ωτικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Δεν μπορεί καθηγητές της «σχολής Ρεπούση» να γαλουχούν τους αυριανούς ηγήτορες του ένοπλου τμήματος του έθνους. 

Και δεν μπορεί ακαδη­μαϊκοί άνδρες που υπο­στηρίζουν ότι το Σύνταγμα των Ευελπίδων εί­ναι το στρατιωτικό αντίστοιχο φοιτητικής λέ­σχης να μετέχουν στη διοίκηση μιας στρατιω­τικής σχολής. 

Η σχολή πρέπει να διοικείται από τον διοι­κητή της και από το προϊστάμενο γενικό επι­τελείο. Εκεί βρίσκονται οι ευθύνες, όχι σε ευ­καιριακά μέλη ακαδημαϊκών συμβουλίων και εκλεκτορικών σωμάτων, τα οποία πιστεύουν ότι έχουν το δικαίωμα να στιγματίσουν με τις επιλογές τους τις Ένοπλες Δυνάμεις. 

Η περίπτωση της εκλογής καθηγητού Στρατιωτικής Ιστορίας στη Σχολή Ευ­ελπίδων και αυτών που επελέγησαν για να τον εκλέξουν μας δείχνει χαρακτηρι­στικά πόσο πολύ πρέπει να ανησυχούμε. Αλλά περισσότερο από όλους θα πρέπει να ανησυχούν η διοίκηση της σχολής και η στρατιωτική ηγεσία, που έχουν διδαχθεί την υπευθυνότητα. 

Και πρέπει να την ασκήσουν. Πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους, εφόσον μάλιστα ο νόμος τούς δίνει αυτό το περιθώριο. Ψελλίσματα του τύπου «είναι ζήτημα των καθηγη­τών» αποτελούν φτηνές δικαιολογίες, ανάρ­μοστες για Έλληνες αξιωματικούς. 

Αν συμφωνούν με αυτές τις επιλογές, ας το δηλώσουν χωρίς να κρύβονται. Αλλά τότε, αν υπάρχουν ανώτατοι αξιωματικοί που είτε αποδέχονται τη «σχολή Ρεπούση» είτε δεν τολμούν να ορθώσουν ανά­στημα, θα πρέπει να ανησυχήσουμε πολύ περισσότερο εμείς οι πολίτες αυτής της χώρας. Διότι κάτι τέτοιο θα ήταν ένδειξη παρακμής πολύ βαθύτερης από αυτή που φοβόμαστε. 

(ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-31/05/2014)