ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΓΟΜΑΡΙ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

Τα στελέχη των Ε.Δ μπορεί να μην απεργούν και να μην οχλαγωγούν στους δρόμους αλλά ψηφίζουν.
  
Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Θα ξεκινήσω με μια αναγκαία επανάληψη μιας παρατήρησης. Κόψτε άπαντες το «ένστολοι». Ενστολοι είναι κι οι σεκιουριτάδες ή ο θυρωρός της «Μεγάλης Βρετανίας». Αξιοι άνθρωποι και τίμιοι εργαζόμενοι, αλλά δεν είναι αξιωματικοί ή υπαξιωματικοί. Αυτός που είναι ταγμένος, αν χρειαστεί, να πεθάνει κι ενίοτε πεθαίνει, αξίζει κάτι παραπάνω από το τσουβάλιασμα της λέξης «ένστολος». Ξοδέψτε λίγο παραπάνω οξυγόνο, ώστε με σεβασμό και τιμή να αναφέρεστε πάντοτε σε στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας. Αυτοί είναι ο σκληρός πυρήνας του κράτους και στο κέντρο αυτού του πυρήνα, θεμέλιο της εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειάς μας, θεματοφύλακας της ελευθερίας του όλου έθνους, από τη Χειμάρρα έως τα ελεύθερα χωριά της επαρχίας Αμμοχώστου, τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων.

Τους υποσχεθήκαμε προεκλογικά ότι δεν θα τους πειράξουμε και τους κάναμε διπλή, περιποιημένη μείωση...
αποδοχών. Είχαν δε προηγηθεί κάτι προσβολές περί «αυτιστικών» κ.λπ. Είναι από τις εξυπνάδες που αμολάνε συνήθως οι «Γιωτάδες», που συχνά πυκνά καβαλικεύουν την εξουσία και την καμπούρα του λαού, γιατί περάσαμε από το 1974 στο αντίθετο άκρο και κανείς δεν θα τους πετάξει το πηλήκιο στα μούτρα.

Είναι βολικό γομάρι τα στελέχη. Πειθαρχημένοι, δεν απεργούν, δεν καταλαμβάνουν το υπουργείο ή τις μονάδες τους, δεν κλείνουν την Πανεπιστημίου και δεν ουρλιάζουν συνθήματα με ντουντούκες. Κάθονται προσοχή ακόμη και μπροστά στους υβριστές τους, όταν έχουν θεσμική θέση. Και με δυο καπάκια πίτουρα να πληρωνόντουσαν, την κρίσιμη ώρα, από φιλότιμο και περηφάνια θα την κάνουν τη δουλειά στην αναχαίτιση, θα ξαγρυπνούν στην προκάλυψη, στα readiness και στις γέφυρες, θα τη φάνε τη σφαίρα, θα εξακολουθήσουν να περιπολούν με βουνό τα κύματα, να πηδάνε νύχτα από αεροπλάνα κι ελικόπτερα, να συντηρούν με κόπους, θυσίες και πατέντες το υλικό, να ματώνουν στην εκπαίδευση, να σκοτώνονται υπερασπιζόμενοι τον εναέριο χώρο μας και τα χωρικά μας ύδατα, τη γη των Ελλήνων και τους Έλληνες.

Είμαι ένας από αυτούς. Ανήκω στο Σώμα των Αξιωματικών, ως ταπεινός έφεδρος υπολοχαγός. Εχω μοιραστεί για 23 μήνες τις ευθύνες τους και τον τρόπο της «νομαδικής» ζωής τους. Εχω κουβαλήσει στα χέρια τον οικογενειάρχη λοχαγό μου με συντριπτικό κάταγμα σπονδύλου ύστερα από άλμα στην Πάχη. Κι όπως ωραία μας έλεγε ένας εξαίρετος αξιωματικός, τότε υπολοχαγός στην ηρωική ΣΕΑΠ και νυν διοικητής της, ο ταξίαρχος Μπουζάκης Γεώργιος, οι έφεδροι αξιωματικοί είμαστε ο σύνδεσμος των μόνιμων στελεχών με την κοινωνία. Είναι, λοιπόν, τώρα πάλι ώρα εμείς που μοιραστήκαμε τις ευθύνες τους κι είμαστε μέσα στην κοινωνία να συνηγορήσουμε υπέρ τους. Να χτυπήσουμε το χέρι μας στο τραπέζι. Ένα πράγμα είμαστε στην εκπαίδευση κι ακόμη περισσότερο στον πόλεμο. Στα κοιμητήρια των πεσόντων δίπλα δίπλα.

Λοιπόν, τα στελέχη δεν είναι το γομάρι του έθνους που υπομένει σιωπηλά τα πάντα. Εχουν πειθαρχία αλλά κι αντοχές. Ακόμη κι αυτοί που στα 18 τους διάλεξαν να φορέσουν το «ράσο» της στολής κι έχουν αποδεδειγμένα ψυχικές και σωματικές αντοχές πέρα από τα όρια των πολλών, έχουν όμως κι αυτοί όρια.

Είμαι κατά του συνδικαλισμού στις Ενοπλες Δυνάμεις και στα Σώματα Ασφαλείας. Κάθετα. Ομως αυτή η αντίθεσή μου έχει μια προϋπόθεση. Το κράτος να φροντίζει τα στελέχη του και τα μέσα που τους διαθέτει για την αποστολή, ως κόρη οφθαλμού. Να μη χρειάζεται να συνδικαλιστούν. Οταν, όμως, αντιμετωπίζεις τους προκινδυνεύοντές σου ως αποπαίδια, όταν η λογική είναι «σκάσε και κολύμπα» ή «τι θα κάνεις, θα κάτσεις κλαρίνο και θα πεις κι ένα τραγούδι» ενώ η αξιοπρέπειά σου θα είναι καταγής, τότε η ανάγκη γεννά τη δράση. Και θυμίζω κάτι μπανάλ, αλλά εξόχως πρακτικό, για όσους δεν χαμπαριάζουν περί αξιοπρέπειας, σκληρού πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας και λοιπών ακατανόητων στην κολωνακιώτικη ελίτ. Τα στελέχη δεν απεργούν, δεν οχλαγωγούν στους δρόμους, αλλά ψηφίζουν. Εχετε πάρει ήδη μια γεύση, σοφολογιότατοι «επιτελικοί» της παράταξης, από τη σιωπηρή οργή τους.

Πάντως η ομάδα των στελεχών που ανέλαβε την πρωτοβουλία, συλλέγοντας, μαθαίνω, με έρανο τα 12.500 ευρώ που χρειάστηκαν για τον νικηφόρο δικαστικό αγώνα, προσέφερε καλή υπηρεσία στους συναδέλφους της αλλά και στην πατρίδα. Η δικαστική απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου Επικρατείας δεν είναι ένα «πρόβλημα». Η συμμόρφωση με αυτή είναι η λύση. Καμία τρόικα δεν μπορεί να απαιτήσει να παραβιάσουμε τις αποφάσεις των δικαστηρίων μας.

Η πολιτική ηγεσία τούς αδίκησε κατάφωρα κι οφείλει να επανορθώσει. Κι επειδή η όποια τρόικα θα γκρινιάξει, απλά θα της δείξουμε την απόφαση. Εχουν νόμους και δικαστήρια και στα τευτονικά, γαλατικά και γιάνκικα χωριά τους. Ξέρουν.

Θα πουν, βέβαια, οι ιθύνοντες και τα καθεστωτικά montblanc των υπουργείων και των αντηχείων τους, «μα πού θα βρούμε τα λεφτά»; Ξαναλέω, αρχίστε απολύοντας τους γιους, τις κόρες, τους γαμπρούς, τις νύφες, τα ανίψια, τις γκόμενες και τους λοιπούς συγγενείς σας από τη Βουλή και τα υπουργεία, μετά περιορίστε τους υπαλλήλους της Βουλής στους μισούς της Βουλής της Γερμανίας, που έχει οκταπλάσιο πληθυσμό, κόψτε κάνα χιλιάρικο από τον μισθό των πατέρων του έθνους και άμα δεν φτάσουν, φίλτατοι, θα δούμε για τα υπόλοιπα...

(Εφ. Κυρ. Δημοκρατία-29/06/2014)