Η «ωραία κοιμωμένη» προσέλκυσε την Τουρκία

Από το 1955 και πέρα, η Αθήνα υπήρξε παντελώς ανίκανη να σχεδιά­σει και να εφαρμόσει μία ισχυρή πολιτική

Οι συστηματικοί παρατηρητές, Έλληνες και ξένοι, των ελληνοτουρκικών σχέσεων από τα χρόνια του '50 έως σήμερα για ένα πράγμα είναι πεπει­σμένοι: πως η Τουρκία έχει σχηματισμένη εντύπωση, από εκείνη τη δεκαετία, ότι η Ελλάδα δεν έχει την πολιτική βούληση να διακινδυνεύει μια σύγκρουση για να αποκρούσει την τουρκική πολιτική στο Αιγαίο, στη Θράκη και για να υπερασπιστεί την Κύπρο. Και η εμπέδωση αυτής της διαπίστωσης κατέστησε την Τουρκία έναν ολοένα και πιο επιθε­τικό παίκτη απέναντι στην Ελλάδα.

Από το 1955 και από τις εμπειρίες         της επόμενης δεκαετίας, η Άγκυρα διαπιστώνει μια εντυπωσιακή αδυναμία της χώρας μας να αναταχθεί δυναμικά στις τουρκικές πιέσεις και να οργανώσει αποτρεπτικές δυ­νάμεις, πολιτικές και στρατιωτικές, απέναντι στην Τουρκία. Η Αθήνα δεν αντιδρά τον Σεπτέμβριο 1955, όταν φανατισμένος όχλος, με επι­κεφαλής παρακρατικές ομάδες και οδηγίες από τον τότε πρωθυπουργό, Μεντερές, προβαίνει σε οργανωμένες λεηλασίες χιλιάδων επιχειρήσεων, κατοικιών, σχολείων και ορθόδοξων εκκλησιών της ελ­ληνικής μειονότητας στην Πόλη. Σε αυτήν τη χιτλερικού τύπου «Νύχτα των Κρυστάλλων», ελληνική κυβέρ­νηση όχι μόνο δεν απαντά, αλλά δέχεται αδιαμαρτύρητα και την ιταμή «οδηγία» της Ουάσινγκτον για «αυτοσυγκράτηση»... αμφοτέρων των πλευρών! Εθνικό στραπάτσο και τα­πείνωση...

Τα ίδια όταν, το 1964, η Άγκυρα απο­τελειώνει με χιλιάδες απελάσεις τη μειονότητα και ολοκληρώνει το σχέ­διο εξόντωσης του ελληνισμού στα τουρκικά εδάφη. Η Αθήνα δεν αντι­δρά! Δεν «ανταποδίδει». Επιδεικνύ­οντας μια εντυπωσιακή πολιτική δειλία, «καταπίνει» το κτύπημα. Η Τουρκία είναι πλέον βέβαιη ότι μπο­ρεί να «παίζει κομπολόι» την Ελλάδα κατά τις επιθυμίες της. κι ας διατη­ρείται η ελληνική στρατιωτική υπεροχή απέναντί της.

Τρία χρόνια αργότερα, το 1967, η άκρως «εθνικόφρων» στρατιωτική χούντα της Αθήνας θα αποσύρει την ελληνική μεραρχία από την Κύπρο. Από τότε, η Τουρκία ασκεί στρατιω­τική πίεση διαρκώς στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Ξέρει καλά πού πατά­ει ο Ερντογάν σήμερα. Πέντε μήνες μετά την τουρκική εισβολή στην Κύ­προ, τον Ιανουάριο του 1975, ο Μελίχ Εσεμπέλ, υπουργός Εξωτερικών, είχε δηλώσει στην τουρκική Εθνο­συνέλευση:

«Οι συνθήκες σήμερα είναι διαφορετικές από εκείνες του 1923... Η Κύπρος αποτελεί το πρώτο βήμα προς το Αιγαίο».

  

Είναι σαφές ότι, πέρα από ειδικές επιμέρους συνθήκες διαφόρων πε­ριόδων μεταπολεμικά, είναι πρώτι­στα η στάση της ίδιας της Ελλάδας που προσέλκυσε την τουρκική επι­θετικότητα. Από το 1955 και πέρα. η Αθήνα σε ρόλο «ωραίας κοιμωμένης» υπήρξε παντελώς ανίκα­νη να σχεδιάσει και να εφαρμόσει μία ισχυρή πολιτική, που θα ακύρω­νε και, πάντως, θα αποθάρρυνε την τουρκική επιθετικότητα.

Σήμερα, ο Ερντογάν αξιοποιεί την παντουρκική άποψη του "50 και τον κεμαλικό εθνικισμό που έχει ενσω­ματώσει στον πολιτικό ισλαμισμό του, ο οποίος τώρα στηρίζεται στην πολιτική παρακαταθήκη της Οθω­μανικής Αυτοκρατορίας. Απένα­ντι στην Ελλάδα, το «μείγμα» απλό και σταθερό: Η Κύπρος, η Θράκη, τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα είναι ή πρέπει να γίνουν «τουρκικά». Αυτά είναι ση­μεία σταθερά στην εξωτερική πολι­τική του νεο-οθωμανισμού σήμερα. Γι' αυτό και φρόντισαν να τα «υπεν­θυμίσουν» στην Αθήνα με ιδιαίτε­ρη έμφαση σήμερα, αρχή καλοκαι­ριού, και το τουρκικό Γ. Επιτελείο και ο πρωθυπουργός της Τουρκίας - οι οποίοι ανέπτυξαν, βεβαίως, τα «επιχειρήματά» τους με «ερμηνείες» της Συνθήκης τη Λωζάννης και χω­ρίς καμία αναφορά σε κανόνες του Διεθνούς Δικαίου της θάλασσας, το οποίο, ως γνωστόν, απλώς... δεν αρέσει στην Άγκυρα.

Η τουρκική ηγεσία πολιτεύεται τόσο επιθετικά σήμερα, καθώς η Ελλάδα αποκτά γεωπολιτική υπεραξία, λόγω του υποθαλάσσιου ενεργει­ακού πλούτου σε Αιγαίο, Ιόνιο και Ανατολική Μεσόγειο, και ενισχύει το ναυτικό της πρόσωπο.

Αν, όμως, δεν συνοδευτεί η νέα πραγματικότητα με εξωτερική πολι­τική υψηλής απόδοσης και με ενί­σχυση της στρατιωτικής τεχνολογί­ας στις Ε.Δ.. τότε η Ελλάδα, αντί να γίνει σοβαρός «παίκτης» στην περι­οχή, θα περιοριστεί σε ρόλο αγωγού ενεργειακών κερδών με στρατηγικό βάρος υπέρ τρίτων δυνάμεων.

ΑΡΘΡΟ του Κ.Ι. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ

 (ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ-25/05/2018)