Με αφορμή τον τραγικό θάνατο του Σμηναγού Κων/νου Ηλιάκη στη θαλάσσια περιοχή της Καρπάθου, τον Μάιο του 2006, σε άρθρο μας στη Καθημερινή της Κυριακής, γράφαμε μεταξύ άλλων και τα εξής:
«Έπρεπε να συμβεί το τραγικό δυστύχημα της Καρπάθου, το οποίο στοίχισε τη ζωή του ηρωικού Σμηναγού Κώστα Ηλιάκη για να πληροφορηθεί το πανελλήνιο πόσο αποτιμάται το καθημερινό κρυφτούλι με το θάνατο των πιλότων της Πολεμικής μας Αεροπορίας, στον θυελλώδη ουρανό του Αιγαίου».
« Έπρεπε να βουίξουν όλοι οι ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί της χώρας για την ελεημοσύνη των 765 ευρώ μηνιαίως- τόσος είναι ο βασικός μισθός του Ανθυποσμηναγού- για να σπεύσουν όλοι συλλήβδην οι πολιτειακοί και πολιτικοί παράγοντες, κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι, ο Αρχηγός του Κράτους και το μισό υπουργικό συμβούλιο, στην κηδεία του άτυχου Σμηναγού στα Χανιά».
« Έπρεπε να προστεθεί ένας ακόμη αεροπόρος στο πάνθεον των ηρώων του έθνους και να μαυροφορεθεί μια ακόμη μάνα, για να φρεσκάρουν στη μνήμη τους οι αρμόδιοι πολιτικοί παράγοντες τις αραχνιασμένες υποσχέσεις που δίνουν απλόχερα πριν τις εκλογές, για να υφαρπάξουν τις ψήφους των 500.000 αποστράτων και εν ενεργεία στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων και Σωμάτων Ασφαλείας και των οικογενειών τους και τις οποίες ξεχνούν πάραυτα μόλις βρεθούν στο τιμόνι της εξουσίας».
Με αυτά, τα μεστά από οργή και αγανάκτηση λόγια, περιέγραφα τη διαχρονική αντιμετώπιση του κλάδου των στρατιωτικών απ’ όλα τα πολιτικά κόμματα που άσκησαν την εξουσία από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Και επειδή όλες τις προσεχείς ημέρες και μέχρι τις επικείμενες εκλογές θα ακούσουμε πάλι τα ίδια και τα ίδια, καλό θα είναι να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας με τα εξής: Πριν 50 περίπου χρόνια, όταν το εκ γενετής διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα δεν είχε ξεχαρβαλώσει τελείως τη δημόσια διοίκηση, ο Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων ήταν μισθολογικά ισότιμος με τους Προέδρους των τριών Ανωτάτων Δικαστηρίων της χώρας. Προφανώς μέχρι τότε είμαστε και μείς οι Στρατιωτικοί «δημόσιοι λειτουργοί». Όταν «ο Γέρος της Δημοκρατίας» διπλασίασε εν μια νυκτί τις αποδοχές των δικαστικών μεταπέσαμε αυτομάτως στους «δημοσίους υπαλλήλους».
Έκτοτε, ιδίως μετά τη μεταπολίτευση, οπότε μας συνόδευε το προπατορικό αμάρτημα των Συνταγματαρχών, οι μισθοί και οι συντάξεις μας κατρακύλησαν στην τιμητική τελευταία μισθολογική θέση του δημοσίου τομέα, πίσω από τους συμπαθείς εκπαιδευτικούς, οι οποίοι κυριολεκτικά «σκοτώνονται», διδάσκοντας δύο πλήρη οκτάωρα, ή 16 ώρες την εβδομάδα και τους επίσης συμπαθείς μουσικούς του δημοσίου. Αναμφιβόλως η διαχρονική αυτή πολιτική όλων των κυβερνήσεων ήταν απολύτως ταυτισμένη με το δόγμα με το οποίο μας γαλουχούσαν στις Στρατιωτικές Σχολές ήτοι, «ο Αξιωματικός δεν ασκεί επάγγελμα, αλλά φέρει αξίωμα». Αυτό σε ελεύθερη μετάφραση εσήμαινε, ότι ο Αξιωματικός προσφέρει αδιαμαρτύρητα, χωρίς να απαιτεί το παραμικρό, κι ακόμη ότι το αξίωμα είναι υπέρτερο των χρημάτων. Ας παρακολουθήσουμε όμως τη διαχρονική αντιμετώπιση του κλάδου από τη μεταπολίτευση μέχρι τη σημερινή κατάντια του, ήτοι τη μισθολογική εξομοίωση του Αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων με 40 χρόνια σκληρής, υπεύθυνης, επίπονης και επικίνδυνης εργασίας, με τον πρωτοδιόριστο Πρωτόδικη.
1. Η Επταετία του Κων/νου Καραμανλή 1974-1980
Ο Κων/νος Καραμανλής, κατά κοινή ομολογία, ουδέποτε είχε σε ιδιαίτερη υπόληψη τους στρατιωτικούς. Η συμπεριφορά του όμως μετά την επιστροφή του από την αυτοεξορία του στο Παρίσι, στις 24 Ιουλίου του 1974, έλαβε μορφή «ξεκαθαρίσματος λογαριασμών». Θεωρώντας τα στελέχη των Ε.Δ. υπεύθυνα για την επταετή δικτατορία, αλλά και ευνοημένα μισθολογικά από τη στρατιωτική κυβέρνηση, θέμα εντελώς αναληθές, όχι μόνο δεν αύξησε ούτε κατά μια δραχμή τις αποδοχές τους, αλλά στην προσπάθεια του να αποβάλει τη λεοντή του «αντικομμουνιστή», την οποία είχε περιβληθεί κατά την προηγουμένη πρωθυπουργική θητεία του(1955-1963), πέραν της άνευ όρων νομιμοποίησης του ΚΚΕ, εξαπέλυσε ένα πρωτοφανές πογκρόμ εναντίον του κλάδου, αποστρατεύοντας 2500 χιλιάδες αξιωματικούς των τριών Όπλων, κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του, όταν στην Ισπανία και την Πορτογαλία με σαραντάχρονες δικτατορίες δεν αποστρατεύτηκε ούτε ένας. Όσοι διερωτώνται γιατί άφησε ανυπεράσπιστη την Κύπρο με το προδοτικό σλόγκαν «Η Κύπρος είναι μακράν», ιδού η απάντηση.
2. Η Εικοσαετία του ΠΑΣΟΚ 1981-1989 και 1993- 2003
Η περίοδος αυτή και κυρίως η οποία συμπίπτει με την διακυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου σημαδεύτηκε από την πλήρη κομματικοποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων. Ενδεικτικό του μεγέθους της κομματικής διάβρωσης είναι και το εξής. Για να παραδοθεί η σκυτάλη της ηγεσίας της Πολεμικής Αεροπορίας από τον πτέραρχο Νικόλαο Κουρή (τάξεως 1952) στον επόμενο κομματικό φίλο, πτέραρχο Δημήτριο Αποστολάκη( τάξεως 1957) αποστρατεύτηκαν άπαντες οι αξιωματικοί όλων των ενδιαμέσων τάξεων. Όσο για οικονομική αναβάθμιση, ας μη γίνεται λόγος. Δυστυχώς για τον κλάδο μας, αλλά και για τη χώρα γενικότερα, ο πακτωλός των χρημάτων που εισέρρευσε την εποχή εκείνη στα δημόσια ταμεία, τόσο από τα πακέτα Ντελόρ, όσο και από τον εξωτερικό δανεισμό, κατασπαταλήθηκε σε μίζες, σε εξαγορά ψήφων, σε έργα βιτρίνας εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων, ή πήγε στις τσέπες ορισμένων ημετέρων και μερίδος πολιτικών, όπως απέδειξαν οι περιπτώσεις Τσοχατζόπουλου, Παπαντωνίου κ.α.
3. Η Διακυβέρνηση Κων/νου Μητσοτάκη 2000-2003
Η Κυβέρνηση του Κων/νου Μητσοτάκη είχε δεσμευθεί δημοσίως ότι θα καταρτίσει ένα δίκαιο μισθολόγιο για τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων. Δυστυχώς η υπόσχεση αυτή έμεινε στα χαρτιά, ή μάλλον στο συρτάρι του γραφείου του τότε Υπουργού Εθνικής Αμύνης κ. Ιωάννου Βαρβιτσιώτη, ο οποίος δικαιολογούμενος αστόχως μετά την πτώση της κυβερνήσεως από τον κ. Σαμαρά δήλωσε ότι« δεν πρόκανε».
4. Η Θητεία του Κώστα Καραμανλή 2004-2009
Το καλοκαίρι του 2003 ο τότε Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως Κώστας Καραμανλής σε συνάντησή του με τους θεσμικούς εκπροσώπους των Αποστράτων Αξιωματικών, τους διαβεβαίωσε, ότι εφ’ όσον η Ν.Δ. γίνει κυβέρνηση, θα ψηφίσει νέο μισθολόγιο στρατιωτικών, στο οποίο ο Βασικός Μισθός Ανθυποσμηναγού θα είναι 860 ευρώ (από 765 που ήταν τότε), η σχέση μισθού Ανθυποσμηναγού- Αντιπτεράρχου 1:3 και το ποσοστό αυξήσεως ανά βαθμό 0.25%.
Τι έγινε με όλα αυτά κατά τα πεντέμισι χρόνια της πρωθυπουργίας του; Απολύτως τίποτε. Όσο μάλιστα Υπουργός Εθνικής Αμύνης ήταν ο συνάδελφος Σπήλιος Σπηλιωτόπουλος οι αιρετοί εκπρόσωποί των αποστράτων έπιναν και κανένα καφέ στο γραφείο του και ανανέωναν τις κυβερνητικές υποσχέσεις για το θρυλούμενο μισθολόγιο. Όταν το Υπουργείο ανέλαβε ο μετέπειτα και μεταβατικός Αρχηγός της Ν.Δ κ. Μεϊμαράκης, όχι μόνο εξέλιπε οριστικά κάθε ελπίδα, αλλά συνέβη κάτι πολύ χειρότερο. Κατά τους 43 μήνες της Υπουργίας του δεν πάτησε αιρετός εκπρόσωπος των αποστράτων στο γραφείο του, παρά τις συνεχείς οχλήσεις των Ενώσεων Αποστράτων Αξιωματικών των τριών Κλάδων και του Συντονιστικού τους Συμβουλίου. Ακόμη και η προσφυγή των Ενώσεών στον Πρωθυπουργό κ. Καραμανλή δεν έκαμψε την άρνηση του κ. Μεϊμαράκη να δεχθεί τους εκπροσώπους των αποστράτων. Σήμερα η Ν.Δ. ζητεί την ψήφο μας, χωρίς ποτέ να έχει ζητήσει συγγνώμη για την απαράδεκτη, ανάρμοστη, απρεπή και αλαζονική συμπεριφορά του Μεϊμαράκη.
5. Η Μοιραία Κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου 2009- 2012
Κατά την περίοδο της διακυβερνήσεως του πρωθυπουργού του ιστορικού πλέον ανεκδότου «λευτά υπάρχουν» όχι μόνο δεν υπήρχαν περιθώρια οικονομικών παροχών ,αλλά άρχισαν οι διαδοχικές μειώσεις των μισθών και των συντάξεων δια των νόμων 3865/2010, 3986/2011, 4024/2011, 4051/2012 και 4093/2012, με αποτέλεσμα οι μειώσεις των συντάξεων των αποστράτων να υπερβούν τις αντίστοιχες όλων των άλλων κλάδων του δημοσίου, φθάνοντας ακόμη και σε ποσοστό 60%!!!
6. Η Συγκυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου
Στις αρχές του 2014 ο τότε πρωθυπουργός κ. Αντ. Σαμαράς δέχτηκε στο γραφείο του τους εκπροσώπους των Αποστράτων των Ε.Δ. Κατά την εν λόγω συνάντηση παραδέχτηκε ότι οι περικοπές των μισθών και συντάξεων των στρατιωτικών ήταν υπερβολικές και άδικες και δεσμεύτηκε ότι ένα μεγάλο μέρος του πρωτογενούς πλεονάσματος θα διατεθεί για τη μερική αποκατάστασή τους. Οι αφελείς εκπρόσωποί μας πανηγύριζαν τότε, τόσο για την επιφυλαχθείσα τιμή να ακούσει τα αιτήματά μας ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας, όσο και για τη διαβεβαίωσή του να αποκαταστήσει, μερικώς έστω, την αδικία.
Το αποτέλεσμα; Μια από τα ίδια. Όχι μόνο δεν διετέθη ούτε ένα ευρώ από το πλεόνασμα για την αποκατάσταση της αδικίας, αλλά και όταν η απόφαση του Συμβουλίου της Επικράτειας να χαρακτηρίσει τις περικοπές του νόμου 4093/12 αντισυνταγματικές, του έλυνε τα χέρια, ώστε να επανορθώσει την αδικία, ο κ. Σαμαράς, εν γνώσει του ότι παρανομεί, εφήρμοσε την απόφαση του ΣτΕ στο ακέραιο μεν για τους δικαστικούς, κατά το ήμισυ δε για τους... υψηλόμισθους «ένστολους», όπως απαξιωτικά μας αποκαλούσε. *Αυτό θα πει πολιτική εντιμότητα, συνέπεια, νομιμότητα, δικαιοσύνη, ίση μεταχείριση και παράδειγμα υπεύθυνου ηγέτη της χώρας.
7. Η Διακυβέρνηση Τσίπρα- Καμμένου
Προφανώς κανείς από τα στελέχη των Ε.Δ. δεν έτρεφε ελπίδες για τη φροντίδα της «πρώτη φορά αριστερής κυβέρνησης» του κ. Τσίπρα στους στρατιωτικούς. Αυτό όμως δεν εμπόδιζε τον κ. Τσίπρα να ακολουθήσει την πεπατημένη , γνωστού όντος ότι « το τάξιμο δεν χαλάει σπίτια» και να υποσχεθεί την πλήρη εφαρμογή της αποφάσεως του ΣτΕ. Δυστυχώς και όταν, σε μια κίνηση ματ εν όψει εκλογών την εφήρμοσε, δίνοντας μάλιστα τα αναδρομικό εφ΄άπαξ, έγινε το «έλα να δεις». Κανείς δεν πήρε τα αναδρομικά που εδικαιούτο. Άλλοι πήραν ελάχιστα, άλλοι καθόλου και άλλοι πολλαπλάσια εκείνων που τους οφείλοντο. Τρεις μήνες αργότερα και τα λάθη δεν έχουν ακόμη διορθωθεί, κι ούτε έχει ξεκαθαριστεί τι κρατήσεις θα γίνουν και πως θα φορολογηθεί το ληφθέν ποσό των αναδρομικών.
Κλείνοντας θα θέλαμε να διαβεβαιώσουμε τους αναγνώστες αυτού του σημειώματος, ότι στόχος του δεν είναι να δώσει «κατευθυντήριο γραμμή ψήφου» για τις επικείμενες εκλογές. Μοναδικός και άδολος στόχος είναι να καταδείξει ότι όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα, ακόμη και τα μικρότερα, τα οποία υπό τις σημερινές συνθήκες κατακερματισμού των πολιτικών δυνάμεων, είναι εν δυνάμει κόμματα εξουσίας, υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια, ποντάροντας στην ανίατη αφέλεια και την ευπιστία του λαού μας και ιδίως ημών των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας.
Και το ερώτημα που προκύπτει αβιάστως είναι το εξής. Δεν αποτελεί παιδική αφέλεια να πιστεύει κανείς όλους εκείνους που επί μισό αιώνα τον κοροϊδεύουν; Κι ακόμη. Μπορεί να τείνει ευήκοον ους σε όλα αυτά που θα ακούσει μέχρι τις επικείμενες εκλογές, όταν κατά τη ρήση του Βίσμαρκ «τα μεγαλύτερα ψέματα λέγονται μετά το κυνήγι, κατά τη διάρκεια του πολέμου και πριν τις εκλογές»; Προφανώς όχι. Αλλά τότε τι κάνουμε; Θα ρωτήσει κάποιος. Απλούστατα επιλέγουμε το μη χείρον βέλτιστον. Άλλωστε όποιο κόμμα κι αν εκλεγεί πρώτο, κι όποια κυβέρνηση κι αν σχηματισθεί, είτε με κορμό τη Ν.Δ., είτε με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, από οικονομικής απόψεως το πρόγραμμα των δανειστών θα εφαρμόσει. Το μόνο όφελος από την εκθρόνιση του ΣΥΡΙΖΑ από την Κυβέρνηση είναι η επανεύρεση ενός μέρους του χαμένου πατριωτισμού της χώρας. Αναμφιβόλως η χώρα έχει υποδουλωθεί, όχι δια των όπλων, αλλά δια του χρέους. Και το χειρότερο; Ότι το άθλιο πολιτικό σύστημα που κυβερνά τη χώρα τα τελευταία σαράντα χρόνια, ούτε διαφοροποίηση στην αντιμετώπιση των στελεχών των Ε.Δ. και Σ.Α. προβλέπεται, κι ούτε ελπίδα ανάκαμψης της οικονομικής καταστάσεως της χώρας διαφαίνεται. Αυτή δυστυχώς είναι η πικρή αλήθεια, είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε μας αρέσει είτε όχι.
Του Γεωργίου. Β. Κασσαβέτη Επισμηναγού (I) ε.α. - τ. Κυβερνήτου Ο.Α.
(ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ-02/04/2019)
