Ή σημαία, σύμβολο του «όχι» στην συμφωνία

Όλο καί περισσότερες ση­μαίες εμφανίζονται στά μπαλ­κόνια τών έλληνικών κατοι­κιών τά τελευταία χρόνια. Ιδιαίτερα δέ έφέτος ή αύξηση τής παρουσίας τών σημαιών στά σπίτια ήταν έκρηκτική!

Θυμάμαι, παλιότερα, ότι στίς έθνικές έορτές ή Ελλάδα γέμιζε γαλανόλευκες σημαίες. Καί μάλιστα τότε, πού δέν είχε άκόμη καθιερωθεί ή «θα­λασσινή» σημαία ώς έπίσημη, έμφανιζόταν ή γαλάζια σημαία μέ τόν λευκό σταυ­ρό. Καί μόνο στά σπίτια τών ναυτικών -πού τότε ήταν πολλοί- έκανε τήν έμφάνισή της ή σημερινή έπίσημη ση­μαία του κράτους.

Ήταν τότε ύψηλό τό πα­τριωτικό φρόνημα. Δέν είχα­με άκόμη είσέλθει στήν περί­οδο τής «ευημερίας» καί τής ραστώνης. Δέν μάς είχε άκόμη καταλάβει ό Ιός τής (δήθεν) εύδαιμονίας, ριγούσαμε στό άκουσμα του Έθνικού Ύμνου, δέν μάς άπωθούσαν τά πα­τριωτικά έμβατήρια, δέν έκφράζαμε (κανείς) λόγο κα­τά τών παρελάσεων.

Δέν ύπήρχε, λοιπόν, πε­ρίπτωση τήν 28η Οκτωβρί­ου, τήν 25η Μαρτίου άλλά καί στήν μεγάλη έορτή τής Λαμπρής νά μήν θυμηθούμε τήν σημαία καί νά μήν τήν άναρτήσουμε στόν έξώστη ή (έπειδή τά σπίτια τότε ήταν χαμηλά) στό πλάι τής έξώπορτας, σέ έκείνη τήν είδική θήκη, πού φρόντιζε νά τοπο­θετήσει ό κάθε νοικοκύρης.

Δέν είχαμε έπίσης κομμα­τικά λάβαρα. Ελληνικές ση­μαίες κρατούσαν οί όπαδοί τών κομμάτων στίς συγκε­ντρώσεις. θυμάμαι έντονα κά­ποια συλλαλητήρια γιά τήν Κύπρο, πού τά παρακολουθούσα -παιδάκι- άπό τόν έξώστη των γραφείων του Πανελ­ληνίου Ιατρικού Συλλόγου, μέλος της διοικήσεως του όποίου ήταν ό πατέρας μου (πρόεδρος ό άείμνηστος Ήλιάκης).

Θάλασσα στήν λεωφόρο οΐ σημαίες, άνέμιζαν υπό τήν φο­βερή βοή του ένός καί μοναδικού συνθήματος «Έ-ε-ενωσις»! Υπήρχε έθνικός παλμός, έθνικό φρόνημα, σεβασμός στό Ιε­ρό σύμβολο.

Έπειτα, ήλθε ή δικτατορία καί άκολούθησε ή Μεταπολί­τευση. Εκεί άρχισαν οί ρωγμές, καθώς άπαξιώθηκε ή «στο­λή», καθώς ή έπτάχρονη στρατιωτική δικτατορία είχε δημι­ουργήσει συναισθήματα οργής καί δέν ήθελε πολύ μεγάλο μέ­ρος του κόσμου νά παρασυρθεί. Είναι μεγάλη, πολύ μεγάλη, ή ζημιά πού προκάλεσε ή έπταετία στίς σχέσεις των πολιτών μέ τίς ένοπλες δυνάμεις καί τά σώματα άσφαλείας. Ρήγματα, τά όποια άντί νά μικρύνουν μεγάλωναν μέ τόν καιρό.

Ύστερα άρχισε τό «τροπάριο» κατά των παρελάσεων, είχαμε καί τό κάψιμο τής σημαίας άπό άναρχικές όμάδες, είχα­με καί κάποιες άτυχείς καί έπικίνδυνες δηλώσεις πολιτικών έπί του συγκεκριμένου θέματος.

ΟΙ «προοδευτικές» δυνάμεις, πού έπέβαλαν τά κομματικά λάβαρα στίς συγκεντρώσεις καί άγνόησαν τήν έλληνική ση­μαία, κήρυξαν παράλληλα μιά κούφια άπό περιεχόμενο «άντι- μιλιταριστική» έκστρατεία καί οΐ σημαίες στά μπαλκόνια σχεδόν χάθηκαν. Χρειάστηκε έκείνη ή μεγάλη νίκη τής έθνικής όμάδας μπάσκετ τό 1987 καί ή μεγαλειώδης κατάκτηση του «Euro 2004» άπό τήν έθνική όμάδα ποδοσφαίρου, γιά νά ξαναδούμε θάλασσα έλληνικών σημαιών στούς δρόμους!

Καί τώρα, τί έγινε τελευταία καί αυξήθηκαν οί σημαίες στούς έξώστες τών σπιτιών, όπως άναφέρει έρευνα του πα­νεπιστημίου τής Φλωρεντίας; Τώρα έχει θιγεί τό πατριωτικό αίσθημα, έχει θιγεί τό έλληνικό έθνικό φιλότιμο, μέ τήν άφρο­να συνθήκη τών Ψαράδων. Αύτήν τήν φορά δέν τά είχαμε μέ «τόν Γερμανό μας». Αυτήν τήν φορά λέμε «Όχι» μέ τόν δικό μας τρόπο!

του Δημήτρη  Καπράνου

 (ΠΗΓΗ: ΕΣΤΙΑ-15/04/2019)