Η ιστορία, η φάρσα και ο «από μηχανής θεός»

Του ΠΕΤΡΟΥ ΤΡΟΥΠΙΩΤΗ 

ptroupiotis@yahoo.gr

Δυστυχώς, όπως όλα δείχνουν οδηγούμαστε και πάλι σε λογικές και καταστάσεις που ζήσαμε την περασμένη Άνοιξη. Σε καταστάσεις ατέρμονων συζητήσεων χωρίς στόχο και κοινά σημεία, σε καταστάσεις που γίνονται κυρίως για λόγους ε­σωτερικής πολιτικής κατάστασης και επικοινωνίας. Σε καταστάσεις που είναι πο­λύ πιθανόν να μας οδηγήσουν σε νέα, πολύ επικίνδυνα αυτή την φορά, αδιέξοδα για τη χώρα. 

Τα μηνύματα, που εκπέμπουν το τελευ­ταίο διάστημα, υπουρ­γοί αλλά και άλλα “κυ­βερνητικά ....κανάλια'' παραπέμπουν σε μια επανάληψη, έστω και με διαφορές, της περ­σινής καταστροφικής διαδικασίας και συμπεριφοράς της κυ­βέρνησης. Μιας συ­μπεριφοράς που οδήγησε τη χώ­ρα προ του γκρεμού και την υπο­χρέωσε όχι μόνον να υπογράψει νέο μνημόνιο, που δεν προβλεπόταν πριν λίγους μήνες, αλλά και αυτό το μνημόνιο να είναι το σκληρότερο από όλα. Και το πόσο σκληρό είναι, φαίνεται ανάγλυφα τώρα, που η κυβέρνηση είναι υ­ποχρεωμένη, αν θέλει να τηρήσει την υπογραφή της, να φέρει "εξο­ντωτικά μέτρα". 

Πιο χαρακτηριστικό από όλα και πιο πρόσφατο, είναι και το μήνυμα που έδωσε ο υ­πουργός Οικονομικών, ο κ. Ε. Τσακαλώτος, το απόγευμα της περα­σμένης Παρασκευής δήλωσε χαρα­κτηριστικά: "Καταγράψαμε σημεία σύγκλισης και αυτά στα οποία χρειάζεται περισσότερη πρόοδος σε τεχνικό ή πολιτικό επίπεδο”. 

Ο κ. Τσακαλώτος δηλαδή, επί της ουσίας λέει περίπου ότι έλεγε και ο κ. Βαρουφάκης αλλά και ο κ. Τσίπρας πριν 8 με 10 μήνες. Δεν γί­νεται να πάρουμε μέτρα, δεν έχου­με σχέδιο και στόχο. Αποφασίστε πολιτικά να χαλαρώσετε το πρό­γραμμα. 

Μόνον που αυτό, σήμερα, ένα χρόνο μετά την τραγωδία της "διαπραγμάτευσης" του 2015, έχει μια σειρά από άλλα χαρακτηριστικά και σηματοδοτεί εντελώς διαφορε­τικά πράγματα. 

Πρώτο και κύριο, η άλλη πλευ­ρά, έχει ήδη την κακή προηγούμενη εμπειρία. Γνωρίζει δηλαδή πως η όποια πολιτική συμφωνία είναι πο­λύ πιθανόν να μην τηρηθεί, ως προς την υπόσχεση της άλλης πλευράς. 

Το δεύτερο έχει να κάνει με το ότι η χώρα, βρίσκεται πια πέρα α­πό τα όρια, σε σχέση με το ζήτημα των επενδύσεων. Και μια τέτοια ρύθμιση της αξιολόγησης, δεν εμ­φανίζει μια σταθερή (με οικονομικά δεδομένα) οικονομία, αλλά μια οικο­νομία που στέκεται με πολιτικά δε­κανίκια. Δηλαδή, εμφα­νίζει ακριβώς το αντίθε­το από αυτό που θέλει ο κάθε επενδυτής για να επιλέξει μια χώρα ως επενδυτικό του περι­βάλλον. 

Το τρίτο, έχει να κάνει με το ότι ον προχωρήσουμε σε τέτοια, πολιτική δη­λαδή λύση, είναι σα­φές ότι θα προβλέπει ανταλλάγματα, πολιτικής ας πούμε φύσεως. Και τα ανταλλάγ­ματα αυτή την περίοδο είναι συγκεκριμένα. Συμφωνία για πα­ραμονή στην χώρα μεγάλου αριθ­μού προσφύγων (π.χ 300 χιλιά­δες), αλλά και σε επίπεδο διε­θνών σχέσεων, λύση σε Κυπρια­κό (ίσως και σε Σκοπιανό) εδώ και τώρα. Και χωρίς δυνατότητα μεγάλων διαπραγματεύσεων α­πό την πλευρά μας, με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό... 

Η κυβέρνηση , δυστυχώς, δεν δείχνει να έχει αντιληφτεί το αδιέ­ξοδο στο οποίο οδηγεί η εκ νέου λανθασμένη τακτική της και ε­γκλωβισμένη στις υποσχέσεις αλλά και τις ιδεοληψίες της, αφήνει και πάλι τον χρόνο να κυλά, ελπίζο­ντας ίσως στον... από μηχανής θεό. 

Και αυτό, δυστυχώς, είναι το καλό σενάριο. Γιατί υπάρχουν και άλλα πολύ χειρότερα, όπως αυτό που διακινείται τα τελευταία εικο­σιτετράωρα, σύμφωνα με το ο­ποίο, η κυβέρνηση θα προχωρή­σει σε συμφωνία με τους δανει­στές, έστω και με σκληρούς όρους και μετά θα την φέρει για έγκριση , μέσω δημοψηφίσματος, από τον ελληνικό λαό. 

Δηλαδή, κάποιοι δεν έβαλαν μυαλό και μας οδηγούν πάλι σε τρελές "λύσεις". Μόνον που, αν η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, σκεφτείτε τι είναι η επανάληψη μιας φάρσας ..... 

(ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ-08/02/2016)