Το Προσφυγικό και οι «παραφυάδες» του μας απειλούν με αφανισμό!

Του ΘΑΝΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΥ 

Βρόχος για ολόκληρη την Ευρώπη το Προσφυγικό. Αλλά η... καρωτίδα, είμαστε εμείς εδώ στην Ελλάδα! Και θα υποστούμε (υφιστάμεθα ήδη, δη­λαδή...) τους επιθανάτιους σπασμούς της ασφυξίας... 

Η απειλή της αποπομπής μας από τη Ζώνη Σένγκεν, στην ουσία δεν έχει νόημα. Τα σύνορά μας, είναι... ήδη κλειστά. Στην πράξη. Μας νοιάζει το... επίσημο πιστοποιητικό δηλαδή που θα πιστοποιεί τον θάνατό μας; Δεν βλέπουμε ti γίνεται στην Ειδομένη; Δεν καταλαβαίνουμε τι σημαί­νει μια «κουτσουλιά» νησί, το Καστελόριζο, να έχει τούτη την ώρα πάνω του αριθμό κατατρεγμένων ψυχών τουλάχιστον τετραπλά­σιο από τους μόνιμους κατοίκους του; Δεν πανικοβαλλόμαστε από την κατάσταση που επικρατεί στα άλλα νησιά; Σχεδόν σε κάθε γωνιά της ελληνικής γης; 

Σύμφωνοι, ως χώρα, με τη δεδομένη κυβέρνηση, ολιγωρήσαμε να αντιδράσουμε όσο καλύτερα μπο­ρούσαμε και έπρεπε. Με ιδεοληψίες και «εθνικές πε­ρηφάνιες» δεν σπεύσαμε να εκμεταλλευθούμε τη βοήθεια που (υποτίθεται ότι...) μας προσέφερε η πα­νικόβλητη από τις ανεξέλεγκτες ροές προσφυγών Ευ­ρώπη. Κι έτσι, τους προσφέραμε το πρόσχημα να... μας φορτώσουν με ευθύνες που βεβαίως και δεν μας αναλογούν για ένα τέτοιο πρόβλημα, μία από τις με­γαλύτερες βίαιες μετακινήσεις πληθυσμών τα τελευ­ταία 100 χρόνια. Αλλά αυτό είναι το υποκριτικό επιφαινόμενο μόνο. Και τα πάντα... όλα να είχαμε κάνει εγκαίρως και σύμφωνα... προς τας υποδείξεις, το πρόβλημα και πάλι αξεπέραστο θα ήταν. Κανείς μόνος του δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το εν εξελίξει δράμα. Και η Ευρώπη (των... λαών και της αλληλεγ­γύης, τρομάρα της!) δεν ψάχνει για λύσεις. Να βρει το εύκολο εξιλαστήριο θύμα πασχίζει, να το κάνει... Νταχάου προσφύγων, για να κρατήσει αυτούς τους δύστυχους μακριά από τη δική της αυλή... 

Τα νέα δεν είναι καλά. Η Τουρκία, που εκβίασε μέσω Γερμανίας την παρουσία του ΝΑΤΟ στην πε­ριοχή με πρόσχημα το Προσφυγικό, αλλά στην ουσία για να διευκολύνει τις απελπισμένες πολιτικές της σε σχέση με τον κουρδικό εφιάλτη της, με το που το πέ­τυχε, άρχισε... τα γνωστά της παιγνίδια. Ήδη, εκπρό­σωπός της στη δύναμη της νατοϊκής δυνάμεως δήλωσε ότι η Άγκυρα ποτέ δεν συμφώνησε στην αναγκαστική επιστροφή των λαθρομεταναστών, που ξεκινούν από τα παράλιά της, σε τουρκικό έδαφος! Και ο Γερμανός υπουργός Εσωτερικών, δεν... περίμενε και πολύ: απερίφραστα δήλωσε χθες ότι αν η νατοϊκή δύναμη «αποτροπής» αποδειχθεί, μέσα το πολύ σε τρεις εβδομάδες, ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην αποστολή, τότε η Ευ­ρώπη θα πρέπει να βρει «άλλους, απο­τελεσματικότερους τρόπους να διασφαλίσει τα σύνορά της...»! 

Και στο μεταξύ, κλείσιμο των συνό­ρων έχουν επιβάλλει στην πράξη τα Σκόπια και η Βουλγαρία, η Αυστρία «έκλεισε» και τα δικά της ανακοινώνον­τας ότι θα δέχεται μόνο... 80 πρόσφυγες ημερησίας (όταν στην Ελλάδα συρρέ­ουν σε 24 ώρες χιλιάδες!), ο ημέτερος κ. Μουζάλας ομολογεί ότι «φοβάται πάρα πολύ ένα... κλείσιμο (των κλειστών!) συνόρων» και όλοι μαζί παριστάμεθα μάρτυρες της απόλυτης τρέλας, χώρες-μέλη της Ε.Ε., όχι μόνο να ανέχονται «εχθρικές» πράξεις χωρών (που τις παρακαλούν να τις δεχθούν στη «με­γάλη ευρωπαϊκή οικογένεια) εναντίον της Ελλάδας, από δεκαετίες μέλος της Ε.Ε., αλλά... να τις συνδρά­μουν κιόλας! 

Όσο η εκρηκτική κατάσταση στην περιοχή μας συ­νεχίζεται κλιμακούμενη και η διαφαινόμενη «λύση» είναι ο κίνδυνος ενός, περιορισμένου έστω, Γ’ Παγ­κόσμιου Πολέμου, πολύ φοβάμαι ότι δεν έχουμε πε­ριθώρια (πλέον...) ούτε να κρίνουμε και να σχολιάζουμε αν καλώς ή κακώς, υπό πίεση η αυθορμήτως, δεχθήκαμε την «επιδιαιτησία» του ΝΑΤΟ, ούτε να το παίζουμε «κοκοράκια» στις περίπλοκες σχέσεις μας με ασυγκρίτως μεγαλύτερες και «αυθάδεις» δυνάμεις. Πόσο μάλλον, όταν αυτές έχουν απο­δείξει έμπρακτα ότι δεν ορρωδούν προ ουδενός... Δεν αντιλέγει κανείς, ότι είναι μια αναγκαστική «συμ­μόρφωσή» μας, που δεν περιποιεί τιμή σε κανέναν Έλληνα, σ’ όποιον χώρο κι αν ανήκει. Αλλά αυτή είναι, δυστυχώς, η θλιβερή πραγματικότητα... 

Μια πραγματικότητα πολύ πιεστική και απειλητική. Επειδή διακυβεύονται πολύ περισσότερα από... μια (ακόμη) μείωση συντάξεων, περικοπή «κεκτημένων», ή παιγνίδια διατήρησης η κατάκτησης της εξουσίας. Εδώ πρόκειται για τον άμεσο κίνδυνο εκ των πραγ­μάτων εμπλοκής μας σε μια παγκόσμια πολεμική παλαβομάρα και για την εφιαλτική προοπτική η χώρα να μετατραπεί «ανεπαισθήτως» σε ένα απέραντο προ­σφυγικό καταυλισμό, την ώρα που αδυνατεί να ταΐσει τους δικούς της πολίτες... 

Αν τώρα δεν είναι η ώρα για εθνική ομοψυχία, σύμ­πλευση και συνεργασία, αναρωτιέμαι πότε θα είναι... 

(ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ-23/02/2016)