Ο φράχτης και ο… Ασεμπίγιο

Γράφει ο Μάνος Οικονομίδης

Τον Οκτώβριο του 2009, ο Γιώργος Παπανδρέου μετρούσε τις πρώτες μέρες του στο Μέγαρο Μαξίμου, διαδεχόμενος τον Κώστα Καραμανλή. Με ένα ποσοστό κοντά στο 45%, την Αξιωματική Αντιπολίτευση 11%… μακριά, και μια σειρά από «πρόθυμους» όλων των κομμάτων και των κοινωνικών στρωμάτων, να…

πείσουν τον εαυτό τους ότι ο γιος του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν «η λύση».

Εκείνες τις ημέρες, η Νέα Αλλαγή «χόρευε» σε επίπεδο συμβολισμών και επικοινωνιακών μηνυμάτων. Ο Γιώργος Παπανδρέου επισκέφτηκε την Αρχαία Ολυμπία, εκεί που το 2007 κόντεψε να καεί η εθνική περηφάνια ενός ολόκληρου λαού, και είχε μαζί του διάφορα νέα και άγνωστα πρόσωπα.

Ο Πρωθυπουργός έδειχνε απελευθερωμένος από το άγχος της εκλογικής μάχης, που τον είχε υποχρεώσει να βγάζει αναμνηστικές φωτογραφίες αγκαλιά με το «βαθύ ΠΑΣΟΚ», τη ραχοκοκαλιά δηλαδή του Κινήματος που ίδρυσε ο πατέρας του, ανθρώπους με τους οποίους σπανίως… αντάλλασε καλημέρα. Αν και μάλλον σε εκείνους οφείλει το γεγονός ότι μυήθηκε νωρίς και με ενθουσιασμό στις νέες τεχνολογίες, μιας και κάθε φορά που εμφανιζόταν σε κομματική εκδήλωση, και χανόταν στην οθόνη του laptop το οποίο κουβαλούσε μαζί του, οι κομματικοί έπαιρναν το μήνυμα, και απέφευγαν να τον πλησιάσουν. Mind the… GAP, που λένε και οι επιγραφές στις πλατφόρμες επιβίβασης των σταθμών του μετρό.

Κάπως έτσι, η ελληνική κοινωνία γνώρισε, με καθυστέρηση περίπου πέντε ετών, τους φίλους του Γιώργου. Εκείνους δηλαδή που από το 2004 είχε φέρει μαζί του ο διάδοχος του Κώστα Σημίτη, η συγκυρία ωστόσο δεν επέτρεπε να τους… εμφανίσει σε κοινή θέα: Τον Παύλο (Γερουλάνο), την Τίνα (Μπιρμπίλη), τον Δημήτρη (Δρούτσα), τον Γιάννη (Πανάρετο). Και άλλους, πίσω από την κουρτίνα. Όλοι τους εξωθεσμικοί. Χωρίς δηλαδή την έγκριση της λαϊκής ετυμηγορίας. Χρήσιμοι ενδεχομένως, και αξιόλογοι. Μόνο που γι’ αυτό δεν είχε αποφανθεί η ψήφος των πολιτών, αλλά η ψυχοσύνθεση του Γιώργου.

Εκείνες τις μέρες, ο Γιώργος Παπανδρέου μας σύστησε και σε ακόμη μια φυσιογνωμία, άγνωστη στο ευρύ κοινό και στους μη μυημένους. Τον Ισπανό αρχιτέκτονα Ασεμπίγιο, τον άνθρωπο που μετέτρεψε σε ανθρώπινη πόλη τη Βαρκελώνη, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2002. Το στοίχημα ξεκάθαρο: Βιώσιμη ανάπτυξη και «μια Ελλάδα για να ζεις». Και εμείς, οι ιθαγενείς το πιστέψαμε…

Φυσικά, η πραγματικότητα ήταν οδυνηρά διαφορετική. Ο Ασεμπίγιο δεν ξαναπέρασε από τα μέρη μας, υποψιασμένος για την έκβαση του εγχειρήματος. Τότε βλέπετε, το fast track βρισκόταν μονάχα στο μυαλό του Χάρη Παμπούκη, και εκείνος… φοβόταν την αντίδραση του Πάγκαλου, για να το πει παραπέρα (δηλαδή, στον Γιώργο Παπανδρέου).

Με τον Ισπανό… εκτός μάχης, ο Πρωθυπουργός έφτασε μέχρι… την αρχαία Αθήνα, για να βρει τον επόμενο «εκλεκτό» της, εικαστικής έστω, αναμόρφωσης της Ελλάδας. Που να το φανταζόταν ο Καλλικράτης ότι θα συνδεόταν το όνομά του με την κακοποίηση και κατεδάφιση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, του πιο ανθρωποκεντρικού θεσμού της πολιτείας μας. Πόσο μάλλον, αν σκεφτεί κανείς ότι το όνομά του προτιμήθηκε από εκείνο του Ικτίνου, λόγω… πιθανών αρνητικών συνειρμών και λογοπαίγνιων.

Σε αυτή τη διαδρομή απελπισίας, και νωρίτερα από τον ανασχηματισμό που ανακοίνωσε ο Γιώργος Πεταλωτής… μαύρα μεσάνυχτα, σε πολίτες-τηλεθεατές οι οποίοι τσιμπιούνταν με ένταση για να παραμείνουν ξύπνιοι, είχαμε φυσικά και το κορυφαίο γεγονός του Καστελόριζου.

Τότε που το ΔΝΤ, ένας Οργανισμός που ελέγχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, είδε… φως και μπήκε στην ευρωζώνη, και μαζί τη δυνατότητα επηρεασμού της ισοτιμίας του ευρώ με το δολάριο. Σε μια εποχή κατά την οποία η FED είχε κουραστεί να τυπώνει πληθωριστικό χρήμα, και καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα (έστω σε οικονομικό αδιέξοδο) δεν δεχόταν να παίξει τον ρόλο της Κερκόπορτας. Το κάναμε εμείς, ή μάλλον η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Ο Γιώργος.

Σήμερα, οι «πρόθυμοι» εκείνων των ημερών, έχουν κρυφτεί τόσο καλά, ώστε ακόμη και το… amber alert θα δυσκολευόταν να τους εντοπίσει. Η απογοήτευσή τους από τον Γιώργο είναι τόσο μεγάλη, ώστε αγγίζει τα όρια της μελαγχολίας. Και φανταστείτε ότι οι περισσότεροι από αυτούς, δεν έχουν δει πιθανότατα ούτε μισό επεισόδιο από το «Νησί», μιας και είναι ξένο προς την «υπεράνω» κουλτούρα ζωής με την οποία μεγάλωσαν από μικροί.

Σήμερα, ο Γιώργος Παπανδρέου είναι αυταπόδεικτα, όχι φυσικά «η λύση», αλλά «το πρόβλημα». Γιατί, στη δυσκολότερη συγκυρία για τη χώρα, πιέστηκε σε σημείο που… έβγαλε έρπη, και αυτοπαγιδεύτηκε στη μοιραία πολιτική αλήθεια, την οποία ψιθυρίζουν πλέον όλο και περισσότεροι: Το «παιδί», που δεν έκανε.

Αν ο πρόλογος της Νέας Αλλαγής είχε… Ασεμπίγιο, ο επίλογος, όπως τουλάχιστον διαμορφώνεται σε αυτό το ξεκίνημα του 2011, έχει… φράχτες. Η Ελλάδα θα γίνει περίκλειστο φρούριο, με φράχτες σαν και εκείνους που υπάρχουν στα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό. Και την εξαγγελία την έκανε εκείνος που άλλοτε κρατούσε τη (ματωμένη) σημαία του Πολυτεχνείου, ο Χρήστος Παπουτσής.

Το ιδανικό… end of story, για μια χώρα που αρέσκεται στους συμβολισμούς. Το ερώτημα είναι αν το ΠΑΣΟΚ θα μείνει… μέσα ή έξω από τον φράχτη.

(ΠΗΓΗ)