Remembering… Ίμια

Γράφει η Μαρίκα Λυσιάνθη

Η δική μας κοινωνία έχει ορισμένες δομικές παθογένειες. Για παράδειγμα, προοδευτικός είναι μόνο ο Αριστερός. Η Εκκλησία, δεν δικαιούται δια να ομιλεί. Και φυσικά, η οποιαδήποτε αναφορά σε εθνικό θέμα, σε καθιστά περίπου εκ των προτέρων ένοχο ως…

ακραίο.

Όπως καταλαβαίνουν και… μωρά, μια τέτοια κοινωνία δεν θα μπορούσε παρά να περιπέσει σε βαθιά κρίση. Και ακόμη και μέσα στην κρίση, θα σφύριζε σχεδόν αδιάφορα, ποντάροντας στον Θεό της Ελλάδας, που θα παρέμβει για να μας σώσει.

Όλα τα παραπάνω, και πολλά περισσότερα, είναι η σημερινή Ελλάδα. Με την ελπίδα το «εθνικό ντοκιμαντέρ» της τηλεόρασης του ΣΚΑΪ να μας εξηγήσει επιτέλους… που πήραμε τη ζωή μας λάθος, ας γυρίσουμε τον χρόνο πίσω. Μέχρι το 1996. Και την 26^η Ιανουαρίου εκείνου του έτους.

Ήταν οι πρώτες ημέρες της πρωθυπουργίας του Κώστα Σημίτη. Που ξεκίνησε ως «απαλλαγή» από την αυλή της Εκάλης, εξελίχτηκε σε «ωδή» σε έναν εκσυγχρονισμό που… πέρασε και ακούμπησε ελάχιστα, για να καταλήξει σε μαζικές παραπομπές για το μεγαλύτερο σκάνδαλο της μεταπολεμικής Ελλάδας. Αυτό της Siemens.

Σαν σήμερα, το 1996, ο τότε δήμαρχος Καλύμνου Δημήτρης Διακομιχάλης ύψωσε την ελληνική σημαία στη μια από τις βραχονησίδες των Ιμίων. Και ακολούθησε… χαμός. Οι Τούρκοι την υπέστειλαν και ανέβασαν τη δική τους, ο στόλος έβγαινε από το ναύσταθμο, η σύρραξη έφτασε πιο κοντά από ποτέ, η Ελλάδα θρήνησε ήρωες, και ο Κώστας Σημίτης ευχαριστούσε από βήματος Βουλής τους Αμερικανούς.

Η «προοδευτική» Ελλάδα όμως, συγχώρεσε και αυτή τη μαύρη σελίδα. Ο Σημίτης ξαναέγινε πρωθυπουργός, το ΠΑΣΟΚ επέστρεψε στην εξουσία, με αρχηγό τον Γιώργο. Και μας έριξε στο βαρέλι, στον πάτο του οποίου υπήρχε το ΔΝΤ.

Είναι βέβαιο ότι από το βαρέλι θα βγούμε. Όπως είναι βέβαιο και ότι θα απαλλαγούμε από το ΠΑΣΟΚ. Τα δύσκολα αρχίζουν, όταν σκέφτεσαι το τίμημα που θα έχει πληρώσει η χώρα για όλα αυτά. Σαν τη σημαία των Ιμίων, που… φύσηξε και την πέταξε ο άνεμος στη θάλασσα

(Πηγή)