Οι πολιτικοί έχουν να αποδείξουν στον λαό…

Όπως έχω πει και σε παλιότερη ανάρτησή μου, ήμουν και είμαι ακόμα πεπεισμένος ότι η κυρίαρχη ελίτ των πολυεθνικών ή αν θέλετε τα “ παιδιά του Σικάγου” όπως τους αποκαλεί στο “ Δόγμα του Σοκ” η Ναόμι Κλάιν, “ πάτησε” στην Ελλάδα για να μπει στην ΕΕ βασιζόμενη σ’ ένα σχέδιο που είχε σκοπό τον πλήρη εγκλωβισμό των πολιτών. Το σχέδιο αυτό είναι αυτό, που πολύ ειρωνικά αλλά όχι μακράν της πραγματικότητας κάποιοι το ονόμασαν...

“ Δούρειος Ίππος και Δούρεια Φοράδα”, κατέληγε στο ότι και τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα θα έπρεπε να έχουν αρχηγούς πειθήνια όργανα της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Αφού “ καθάρισαν¨ με την μἰα πλευρά και παρά τις αμφισβητήσεις και τις δυσκολίες ανέλαβε και κράτησε το τιμόνι του ΠΑΣΟΚ ο Γιώργος Παπανδρέου, μετά την πτώση ή καλύτερα την εθελουσία έξοδο Καραμανλή απ’την εξουσία, έπρεπε να επιβάλλουν την επιλογή τους και στον έτερο διεκδικητή της εξουσίας την ΝΔ. Και δεν θα μπορούσαν να έχουν άλλη επιλογή από την Ντόρα Μπακογιάννη. Δεν έκρυψε άλλωστε ποτέ ότι οι θέσεις τις είναι πολύ κοντά με του ΓΑΠ. Έτσι αφού είχαν προ καιρού λάβει την απόφαση βάλουν την χώρα στον “ γύψο” του ΔΝΤ, (βλ δηλώσεις Σαχινίδη ότι από τις 5 Οκτωβρίου 2009 ήξεραν ότι η χώρα θα πήγαινε στο ΔΝΤ) δήθεν για να την εξυγιάνουν, ακόμη και να έπεφτε η μία κυβέρνηση, θα αναλάμβανε η άλλη με ακριβώς την ίδια πολιτική. 

Η υπερβολική σιγουριά όμως της Ντόρας την οδήγησε σε μια οδυνηρή ήττα από την οποία δεν φαίνεται να μπορεί να ανακάμψει, αν δεν μπει σε μια “ κυβέρνηση προσωπικοτήτων”. Αυτό ήταν και μια πολύ σημαντική απώλεια για τους επιβολείς της Νέας Τάξης στην χώρα μας, γιατί αντί να ελέγχουν και τους δύο πόλους του πολιτικού μας συστήματος, ελέγχουν μόνο τον ένα με αποτέλεσμα ο άλλος να αποτελεί συνεχή κίνδυνο και αστάθμητο παράγοντα.

Αυτήν όμως την ευκαιρία που δόθηκε, δεν φαίνεται να την εκμεταλλεύεται κανείς εκεί στην Νέα Δημοκρατία και είναι απορίας άξιον, αφού βλέπουν ότι ο κόσμος αγωνιά και περιμένει να δει κάτι να κινείται, γιατί τελικά δεν κινείται; Δυστυχώς το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα σήμερα δεν έχει άλλες διεξόδους. Η αριστερά είναι διαιρεμένη και εγκλωβισμένη σε νοοτροπίες άλλων δεκαετιών, ενώ ότι υπάρχει δεξιά κοντά στην Νέα Δημοκρατία (ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ) έχει ταυτιστεί με το ΠΑΣΟΚ. Η μόνο πολιτική δύναμη που έχει την δυναμική να ξεσηκώσει τον κόσμο είναι η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση, όμως αντί να αγωνιστεί, αλλάζει λογότυπο και πορταλ λες κι αυτό θα κάνει την διαφορά… Καλά κι αυτά αλλά λύσεις στον κόσμο δεν δίνουν! Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά.

Πέρα από ιδεολογικές τοποθετήσεις του καθενός, πάνω απ’όλα είναι η Ελλάδα και το μέλλον των παιδιών μας. Χρειάζεται κινητοποίηση και αγώνας όχι από τους καναπέδες αλλά στους δρόμους. Και ο κόσμος δεν μπορεί έτσι να βγει στον δρόμο να φωνάξει, γιατί αν φτάσουμε σε αυτό το σημείο θα έχουμε νεκρούς και απρόβλεπτες συνέπειες. Πρέπει να οργανωθεί να ξέρει πού πηγαίνει και τί κάνει.

Αν θέλει ο Αντώνης Σαμαράς να βγει η Ελλάδα από την σημερινή ομηρία, πρέπει να κινητοποιήσει κόσμο, να φωνάξει και να συνεργαστεί με άλλες δυνάμεις που οι θέσεις τους εναντίον του μνημονίου ταυτίζονται, όπως με την ΣΠΙΘΑ του Μίκη Θοδωράκη, τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών και τόσους άλλους, αλλιώς ο αντιμνημονιακός λόγος είναι τελείως κενός. Το μνημόνιο έχει άμεση επίδραση στην ζωή μας και χρειάζεται πρακτική αντίσταση.

Ο κόσμος μπορεί να αυτο-οργανώνεται και καλά κάνει, έτσι πρέπει, αλλά προσωπικά νομίζω ότι δεν θα είναι αρκετό σε λίγο καιρό. Χρειάζεται μεγαλύτερη δύναμη για να απεμπλακούμε και θα οδηγηθούμε σε ανεξέλεγκτη λαϊκή εξέγερση. Δεν ανήκω ούτε ψήφισα ποτέ Νέα Δημοκρατία, αλλά πιστεύω ότι σήμερα βρίσκεται προ μιας ιστορικής ευκαιρίας γιατί καλώς ή κακώς είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να ηγηθεί σε έναν ουσιαστικό αντιμνημονιακό αγώνα, ώστε να μην υπάρχουν μεγάλες δυσάρεστες συνέπειες, αρκεί να μην μείνει στα ευχολόγια.

Τα ΜΜΕ σίγουρα δεν θα στηρίξουν, η αγωνία του λαού μεγαλώνει, είναι επιβεβλημένο να βγάλουμε τις κομματικές παρωπίδες και να διεκδικήσουμε ότι μας έχουν πάρει. Ο λαός θα το κάνει μόνος αν χρειαστεί αλλά ανεξέλεγκτα. Γι’ αυτό δώστε του όραμα και ελπίδα για το μέλλον του… Αποδείξτε μας ότι δεν ισχύει το “ όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι”. Ο λαός δεν έχει να αποδείξει τίποτα στους πολιτικούς, οι πολιτικοί έχουν να αποδείξουν πολλά στον λαό.

filologos10 

(Πηγή)