Όταν ο φόβος ασκεί διπλωματία…

Γράφει ο Μάνος Οικονομίδης

Η 11^η Σεπτεμβρίου του 2001 έχει καταγραφεί στην ιστορία του ανθρώπου ως το Σημείο Μηδέν. Η στιγμή που… ξεκίνησαν όλα, τουλάχιστον στο πως διαμορφώθηκαν οι ισορροπίες σε επίπεδο παγκόσμιας σκακιέρας μέχρι και τις μέρες μας. Ο φόβος απέκτησε αίφνης τις διαστάσεις που…

γονιδιακά είναι προορισμένος να αναπτύξει. Και αποδεικνύονται εξαιρετικά αποτελεσματικές.

Η τραγωδία στο αεροδρόμιο της Μόσχας, έχει ευρύτερες διαστάσεις από εκείνες που με μια πρώτη ανάγνωση, μπορεί να «διαβάσει» κανείς. Η Ρωσία του Πούτιν και του Μεντβέντεβ, δεν είναι η Ρωσία του Γιέλτσιν. Στέκεται στα πόδια της, έχει πρωτογενή κοιτάσματα πλούτου που την καθιστούν οικονομικά ανεξάρτητη, ενώ το μέγεθος και η ιστορία που κουβαλάει, διαφυλάσσουν τον όρο «υπερδύναμη». Όχι στα χαρτιά, αλλά στην πράξη.

Υπερδύναμη φυσικά παραμένουν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Με συνεπή προσανατολισμό γεωπολιτικής παρέμβασης σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Υπερδύναμη είναι και η Κίνα. Στο Πεκίνο υπάρχει υπερσυγκέντρωση πληθυσμού και οικονομικής δύναμης, σε τέτοιο σημείο ώστε το ΑΕΠ της Κίνας να τρέχει με ρυθμούς ανάπτυξης, και να… δανείζει τον Λευκό Οίκο.

Η έννοια της υπερδύναμης όμως, συμβαδίζει κυρίως και με το αίσθημα της ασφάλειας. Ή, αν το δει κανείς από την άλλη πλευρά, με… την απουσία του. Μια χώρα η οποία δέχεται πλήγματα στα νώτα της, θα είναι δύσκολο να πείσει ότι μπορεί να επιβληθεί λίγο πιο μακριά από τα σύνορά της.

Και η επίθεση αυτοκτονίας των Τσετσένων αυτονομιστών στο διεθνές αεροδρόμιο της Μόσχας, δηλαδή στο «μεγαλύτερο σανίδι» από όπου μπορούσε ολόκληρος ο πλανήτης να αντικρίσει τα γεγονότα, είχε, κυρίως, αυτή τη διάσταση: Να αμφισβητήσει τον ρόλο της Ρωσίας ως σύγχρονης υπερδύναμης.

Μόλις βεβαίως τη σκυτάλη από τον φόβο πάρει… ο χρόνος, η Μόσχα θα ξεκινήσει να κοιτάζει και πάλι αγέρωχη έναν πλανήτη σε κρίση. Στο υποσυνείδητο της ανθρωπότητας όμως, θα έχουν μείνει… θραύσματα. Μέχρι να επιστρέψει στην Προεδρία ο Βλαντιμίρ Πούτιν.

(Πηγή)