"Κάποιος να μπει στη φυλακή"

ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

Η πληροφορία ανακυκλώνεται αενάως, εκπορευόμενη πάντοτε από τους κόλπους της κυβέρνησης: Η τρόικα και κυρίως το ΔΝΤ ζητούν επιμόνως, λέει η σχετική πληροφορία, «να μπουν κάποιοι στη φυλακή». Ο μόνος εκ των υπουργών που έχει παραδεχθεί δημοσίως ότι έχει γίνει δέκτης τέτοιων πιέσεων είναι ο Γ. Παπακωνσταντίνου. Αλλοι ή δεν λένε τίποτα ή απαντούν στις σχετικές ερωτήσεις με έναν περίπου αινιγματικό τρόπο, ο οποίος περισσότερα υπονοεί, παρά λέει…

   Το τελευταίο διάστημα, που πυκνώνουν τα «εκλογικά νέφη» πάνω από την πολιτική ζωή της χώρας, το σενάριο του εγκλεισμού κάποιων πολιτικών προσώπων στη φυλακή κάνει όλο και πιο συχνή την παρουσία του στο δημόσιο βίο. Προκαλεί ωστόσο εντύπωση το γεγονός ότι το σενάριο αυτό αφορά ουσιαστικά κάποια πρόσωπα-«καμένα πολιτικά χαρτιά» και διακινείται και πάλι με πρωτοβουλία του… ΔΝΤ. Ή για λόγους που αφορούν τις εσωτερικές ισορροπίες του κυβερνώντος κόμματος, «μπαίνει μπροστά» το ΔΝΤ, όπως έχει συμβεί με πλήθος άλλων εξελίξεων, οι οποίες έγιναν στο όνομα της τρόικας και του μνημονίου, για να μη φταίει η κυβέρνηση.

  Μόνο που αυτή η φημολογία, αν δεν μείνει απλή φημολογία, η οποία απλώς θέλει να προκαλέσει θετικές εντυπώσεις για τις αγαθές προθέσεις της κυβέρνησης, παραγνωρίζει ένα βασικό κανόνα της δημοκρατίας και μια αμείλικτη πραγματικότητα. Ο βασικός κανόνας είναι ότι στις δημοκρατίες στη φυλακή στέλνει μόνο η Δικαιοσύνη και όχι τα πολιτικά ή υπουργικά γραφεία. Και η πραγματικότητα είναι ότι με βάση τον κατάπτυστο και ισχύοντα νόμο περί ευθύνης υπουργών, σχεδόν κανένας εμπλεκόμενος σε οποιοδήποτε από τα μεγάλα σκάνδαλα των τελευταίων δεκαετιών δεν μπορεί να πάει στη φυλακή λόγω παραγραφής. Για αυτό και τώρα αναζητούνται «παράπλευροι δρόμοι», προκειμένου να βρεθούν στη φυλακή κάποια πολιτικά πρόσωπα, όπως η φοροδιαφυγή, το ανειλικρινές «πόθεν έσχες» ή ακόμα και το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος. Οχι δηλαδή για τα αδικήματα που ενδεχομένως έχουν διαπράξει στο πλαίσιο ενός σκανδάλου, αλλά με άλλες «παράπλευρες» ποινικά κολάσιμες πράξεις. Αλλωστε, θα μπορούσε να πει κανείς ότι και ο μεγαλύτερος γκάγκστερ όλων των εποχών, ο Αλ Καπόνε, συνελήφθη, όχι για κάποιον από τους δεκάδες φόνους που τον βάρυναν, αλλά για φοροδιαφυγή…

   Το πρόβλημα όμως μέσω αυτής της διαδικασίας είναι ότι η «επιλογή» των υποψηφίων προς εγκλεισμό, είναι εκ των πραγμάτων επιλεκτική και μεροληπτική, όταν τα σκάνδαλα επί της ουσίας παραμένουν ατιμώρητα. Είναι άλλο πράγμα να διαλευκανθεί ένα σκάνδαλο και όλοι οι αποδεδειγμένα ένοχοι να βρεθούν στη φυλακή.

Για μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, πιθανώς κι αυτή η διαδικασία να ευλογείται, καθώς, αφού κατέρρευσε ο λαϊκιστικός μύθος ότι μπορούσαν να… έλθουν πίσω τα λεφτά, το αίτημα «κάποιος να μπει φυλακή» είναι ίσως το μόνο που μπορεί να ικανοποιήσει έστω εν μέρει την κοινωνική ανάγκη να υπάρξει μια παρένθεση στην ατιμωρησία.

   Δεν παύουν όμως έτσι να παραμένουν ουσιαστικά ατιμώρητα τα μεγάλα σκάνδαλα. Ούτε καταργείται η παραδοξότητα να ζούμε σε μια χώρα που γίνονται πολλά σκάνδαλα χωρίς κανένα ένοχο. Αντιθέτως κινδυνεύει η απόδοση δικαιοσύνης και απειλούμαστε και με πρόσθετες στρεβλώσεις, σε ένα ήδη στρεβλωμένο πολιτικό σύστημα.

(ΠΗΓΗ)