Οι “γραφίδες” που… δεν καταλαβαίνουν

Γράφει ο Μάνος Οικονομίδης

Η δημοσιογραφία, τουλάχιστον όπως κακοποιείται συστηματικά και επί χρόνια στην Ελλάδα, έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης στο εθνικό κατρακύλισμα μέχρι την τρόικα και το μνημόνιο, που αφαίρεσε από το σήμερα το χαμόγελο, και από το αύριο την ελπίδα.

Σε μια εποχή όπου συζητείται η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, συμπεραίνει εύλογα κανείς ότι δύσκολα θα συναντήσεις περισσότερο…

ορθάνοιχτο επάγγελμα-λειτούργημα από τη δημοσιογραφία.

Όποιος θέλει, όποια στιγμή της ζωής του θέλει, ανεξαρτήτως του τι έχει κάνει μέχρι τότε, και ποια κιβωτό εμπειριών, προσόντων και κουλτούρας κουβαλά, μπορεί να αναγορευτεί σε «γραφίδα». Στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ και στο διαδίκτυο κυρίως, μιας και τις εφημερίδες δεν τις διαβάζουν ούτε καν οι (στενοί) συγγενείς όσων γράφουν σε αυτές.

Αν λοιπόν διατρέξετε με οριζόντια, έστω και φευγαλέα ματιά, όσα υποστηρίζουν στα γραφόμενά τους, εκείνοι που επιχειρούν να αρθρώσουν δημόσιο «δημοσιογραφικό» λόγο για τα πράγματα, να αφηγηθούν το σενάριο της «επόμενης ημέρας», θα διαπιστώσετε ότι μάλλον διαδραματίζεται μια μεγάλη παρεξήγηση.

Περιεχόμενο κοινότυπο. Με στρογγυλέματα και ωραιοποιήσεις. Χωρίς ιδεολογικές γωνίες, χωρίς φρέσκες ιδέες, χωρίς ερεθίσματα από τα νέα ρεύματα και τις καινούριες προτεραιότητες που καθημερινά προκύπτουν γύρω και δίπλα μας. Απλά… γράφουμε, για να γράφουμε.

Ακόμη χειρότερα: Γράφουμε… για να μας διαβάσουμε εμείς οι ίδιοι! Δηλαδή, γράφουμε για τον εαυτό μας. Χρησιμοποιούμε εξεζητημένες εκφράσεις, λεξιλόγιο που πρέπει να… σκάψεις πολύ βαθιά για να κατανοήσεις τα νοήματά του, και από τη στιγμή που ξεκινάμε την πληκτρολόγηση, ξεχνάμε να σταματήσουμε. Άρθρα δυσανάγνωστα και δυσνότητα, που με ένα απλό wordcount κουράζουν τον δυνητικό αναγνώστη, και τον αποτρέπουν από το να ασχοληθεί περαιτέρω. Πόσο μάλλον, να ασχοληθεί σοβαρά.

Μια από τις στρεβλώσεις, τις εθνικές παθογένειες που μας έφεραν ως εδώ, είναι φυσικά ο καθωσπρεπισμός του «δήθεν». Η Ελλάδα του δήθεν. Επομένως, και η αρθρογραφία-δημοσιογραφία του δήθεν. Που δεν οδηγεί σε λύσεις. Δεν προτείνει διεξόδους. Δεν σκιαγραφεί «Νέα Σύνορα». Υπάρχει… για να μην λησμονηθεί.

Αυτή η δημοσιογραφία, προφανέστατα προσφέρει μοιραίες υπηρεσίες, όχι απλά και μόνο στο λειτούργημα, αλλά συνολικά στην προοπτική της χώρας προς ένα τουλάχιστον αξιοπρεπές μέλλον.

Γιατί, ειδικά στην εποχή της κρίσης, όπου κανένας δεν έχει χρόνο για χάσιμο, και όλοι γινόμαστε βιαστικοί αναγνώστες-αποδέκτες του μηνύματος, αν δεν έχεις κάτι να πεις, είναι προτιμότερο να «μιλήσεις» δια της σιωπής σου. Η οποία, σιωπή, θα προστεθεί στις σιωπές πολλών ακόμη. Και στο τέλος, θα αθροίσουμε τους ψιθύρους της μουρμούρας, για να διαπιστώσουμε που θέλουμε να πάμε. Και κυρίως πως…

Η Ελλάδα που πασχίζει να εξέλθει απλώς τσαλακωμένη από την κρίση, έχει ανάγκη από μια δημοσιογραφία που θα προσφέρει στον κοινό στόχο. Όχι στον εαυτό της. Από «γραφίδες» που διακρίνονται για την κατανόηση μιας απλής αλήθειας: Δεν γράφουμε για τον εαυτό μας. Γράφουμε για εκείνους που θα μπουν στον κόπο να μας διαβάσουν…

(Πηγή)