Τα δένδρα δεν ψηφίζουν, αλλά τα καλλωπιστικά φυτά χρειάζονται ψήφους

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Αυτές τις μέρες βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια ακόμη πτυχή του πελατειακού συστήματος που κατέστρεψε την Ελλάδα – οικονομικά, ηθικά, περιβαλλοντικά. 

Σηκώθηκε ο κόσμος στο ποδάρι, επειδή η υπουργός Περιβάλλοντος θέλησε να προστατέψει με νόμο τις περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλους που έχουν ενταχθεί στο πρόγραμμα NATURA, θεσπίζοντας διάταξη που επιτρέπει την οικοδόμηση μόνο σε οικόπεδα έκτασης δέκα στρεμμάτων και όχι τεσσάρων, όπως ισχύει σήμερα. 

Ομάδα βουλευτών του ΠΑΣΟΚ τα έκαναν, λέει, άνω-κάτω στον Κοινοβουλευτικό Τομέα Περιβάλλοντος του Κόμματος (σκεφθείτε και να μην μετείχαν του συγκεκριμένου τομέα), δίνοντας μάχη υπέρ των ψηφοφόρων που διαθέτουν ιδιοκτησίες – πώς άραγε; - σε περιοχές χαρακτηρισμένες ως ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους. 

Πληροφορηθήκαμε μάλιστα ότι δεν δέχθηκαν ούτε την... συμβιβαστική πρόταση, σύμφωνα με την οποία όσοι ενδιαφέρονται να χτίσουν θα μπορέσουν να εκδώσουν άδειες μέχρι την ψήφιση του νόμου, αλλά μετά δικαίωμα να χτίσουν θα έχουν μόνο οι ιδιοκτήτες δέκα στρεμμάτων. 

Κατά την συζήτηση του θέματος, επιτέθηκαν στην υπουργό, μίλησαν για… οικολαγνεία, αναφέρθηκαν σε αδικία (αδιαφορώντας προφανώς τις αδικίες σε βάρος της φύσης) και έφθασαν στο σημείο ακόμη και να αμφισβητήσουν τις αποφάσεις της Κομισιόν για τον χαρακτηρισμό περιοχών ως NATURA – παρότι κάθε φορά που μια περιοχή εντάσσεται σ’ αυτήν την κατηγορία όλοι πανηγυρίζουν (προφανώς πιστεύοντας ότι θα πάρουν μεγαλύτερη αξία τα οικόπεδά τους και τα ντουβάρια που θέλουν να χτίσουν). 

Μάθαμε μάλιστα ότι έγινε και μια μίνι κυβερνητική σύσκεψη για να βρεθεί η συμβιβαστική πρόταση, ώστε να μην θιγεί ο… οικογενειακός προγραμματισμός αυτών που θέλουν να χτίσουν σε περιοχές NATURA. 

Άλλος καυγάς έγινε στην Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου, όπου συζητείται το νομοσχέδιο για την διατήρηση της βιοποικιλότητας. 

Η εισηγήτρια της Ν.Δ. χαρακτήρισε την διάταξη «άδικη και αντικοινωνική» (ενώ στην πραγματικότητα άδικη και αντικοινωνική συμπεριφορά είναι να μην σέβεσαι την φύση). 

Η εισηγήτρια του ΚΚΕ είπε πως όσοι δεν έχουν χρήματα για να αγοράσουν τα στρέμματα που τους λείπουν (για να χτίσουν, μην ξεχνιόμαστε), θα πουλήσουν τα δικά τους και έτσι θα ευνοηθούν οι σύγχρονοι τσιφλικάδες. 

Ανάλογη άποψη περί «υπερσυσσώρευσης  γης στο μεγάλο κεφάλαιο», είχε και η εισηγήτρια του ΣΥΡΙΖΑ. 

Ο εισηγητής του ΛΑΟΣ επισήμανε την ανάγκη να ληφθεί υπόψη η «ζώσα οικονομική πραγματικότητα». 

Για το περιβάλλον και την προστασία του δεν ακούσαμε κουβέντα. Όλοι μίλησαν με το βλέμμα στραμμένο στις ψήφους. 

Τα αυτονόητα έχουν καταργηθεί. Υπάρχει ή όχι υπουργείο Περιβάλλοντος; Ιδρύθηκε ή όχι για να προστατευτεί το περιβάλλον από τους επιβήτορές του; Έχουμε αποδεχθεί ή όχι ότι υπάρχει η έννοια της NATURA; 

Και ας μην κρύβονται κάποιοι – σχεδόν όλοι – πίσω από την οικονομική κατάσταση και την ανάγκη, δήθεν, να ενισχυθεί η οικονομική δραστηριότητα δια της οικοδομής. 

Τα τελευταία χρόνια, η Ελλάδα έχει στηρίξει την (ας την πούμε) ανάπτυξή της στον κατασκευαστικό τομέα. Οι απορροφήσεις κοινοτικών κονδυλίων για το περιβάλλον ήσαν μηδενικές, όταν αυτές των κατασκευών άγγιζαν το 40%. 

Τα είδαμε, όμως, τα αποτελέσματα αυτής της ανάπτυξης, αυτού του γίγαντα με τα πήλινα πόδια. Κατέρρευσε με την πρώτη κρίση δανεισμού. 

Στο όνομα της οικονομικής κρίσης, δεν μπορεί να καταστρέψουμε ό, τι έμεινε όρθιο από τον πραγματικό πλούτο της χώρας, που στην πραγματικότητα μπορεί να αποφέρει πολύ περισσότερα έσοδα από ότι τα ντουβάρια. 

Η χώρα έχει γεμίζει ενοικιαστήρια, κολλημένα πάνω σε κτίρια που κάποτε ήσαν περίοπτα και τώρα ούτε που γυρίζει κανείς να τα κοιτάξει. 

Προκαλεί δε αλγεινή εντύπωση το γεγονός ότι τέτοια φασαρία δεν έκαναν ούτε όταν συζητούσαν – και ψήφιζαν – το μνημόνιο. 

Ακόμη χειρότερη εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι παρ’ όλα όσα έχουν συμβεί, οι εκπρόσωποι του έθνους δεν έχουν καταλάβει τίποτε. Συνεχίζουν να καλλιεργούν τις πελατειακές τους σχέσεις και να μαζεύουν ψήφους. 

Υπάρχει, όμως, και η καλή πλευρά: Μάθαμε έτσι πως στην Ελλάδα τα δένδρα δεν ψηφίζουν. Ούτε, βέβαια, χρειάζονται ψήφους. Αυτές τις χρειάζονται μόνο μερικά καλλωπιστικά φυτά της κοινοβουλευτικής μας Δημοκρατίας…

(ΠΗΓΗ)