“Λεφτά υπάρχουν”. Το ΠΑΣΟΚ ξέρει…

Γράφει ο Μάνος Οικονομίδης

Για σκεφτείτε το καλά… Η παραδοχή του Ευάγγελου Βενιζέλου ότι η Ελλάδα επιστρέφει στο βιοτικό επίπεδο του 2004, αποτελεί την πρώτη δημόσια επιβεβαίωση για το…

ακατόρθωτο που πέτυχε η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ: Πάτησε φρένο στην ανάπτυξη του τόπου.

Είναι η πρώτη φορά, για χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ή ακόμη και χώρα του αναπτυγμένου κόσμου, που, εν καιρώ ειρήνης και όχι πολέμου, μπαίνει σε αναστολή.

Αυτό ακριβώς έχει υποστεί η Ελλάδα, και μάλιστα σε δόσεις, από τη στιγμή που ο Γιώργος Παπανδρέου μας ενημέρωσε εκείνη την Παρασκευή του Απριλίου του 2010 από το ακριτικό Καστελόριζο, ότι αποφάσισε την προσφυγή της χώρας στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου. Για… το καλό μας.

Η εξέλιξη των πραγμάτων δείχνει ότι η Ελλάδα έχασε πολύτιμο χρόνο. Και πιο συγκεκριμένα, από τον χειμώνα του 2009 και εντεύθεν. Τότε που ο Κώστας Καραμανλής, βλέποντας την κρίση να έρχεται καλπάζοντας, κάλεσε στο Μέγαρο Μαξίμου τους ηγέτες της τότε αντιπολίτευσης, και τους προέτρεψε σε σύνθεση δυνάμεων.

Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε όλοι. Κι αν το ΚΚΕ με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν διέψευσαν τον μονότονα αρνητή εαυτό τους, το ΠΑΣΟΚ θυσίασε για άλλη μια φορά το μέλλον της χώρας. Για το δικό του μέλλον. Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είχε καμιά διάθεση για εθνική συνεννόηση, τη στιγμή που οι δημοσκοπήσεις τον εμφάνιζαν ως επικρατέστερο νικητή των εκλογών. Και «έπαιξε» ακόμη και με την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, για να εξασφαλίσει ότι θα προκηρύσσονταν πρόωρες εκλογές. Όπως και έγινε.

Κάπως έτσι, φτάσαμε στην προεκλογική περίοδο του 2009, και το σοκαριστικής έμπνευσης σύνθημα«λεφτά υπάρχουν». Μόνο που η συνέχεια ήταν ακόμη χειρότερη. Την επομένη των εκλογών, το ΠΑΣΟΚ σταμάτησε τον χρόνο. Ακόμη και η Βάσω Παπανδρέου έσπευσε να θορυβήσει τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, επισημαίνοντάς του πόσο οριακά κρίσιμη ήταν η κατάσταση. Τίποτα…

Η πορεία προς τον εθνικό κατήφορο είχε ξεκινήσει. Ο Υπουργός Οικονομικών μιλούσε για «Τιτανικό», κάνοντας… ευτυχείς όσους ήθελαν να τζογάρουν με την αποσταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας, και εκτοξεύοντας τα spreads. Ενώ στη συνέχεια, τη σκυτάλη πήρε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, που παραδέχτηκε ενώπιον των ομολόγων του στο περιθώριο μιας Συνόδου Κορυφής, ότι «κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα».

Ακολούθησε, το επιδεικτικό γύρισμα της πλάτης στη Ρωσία και την Κίνα, που προσφέρθηκαν να στηρίξουν την Ελλάδα, «αγοράζοντας χρέος», μέσω ομολόγων και επενδύσεων, μια προσφορά που ισχύει και σήμερα, μόνο που αυτή τη φορά είναι οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι εκείνοι που σχεδόν… παρακαλούν τις δυο αναδυόμενες οικονομικές υπερδυνάμεις.

Εκείνη η μοιραία για την Ελλάδα διαδρομή, κατέληξε στον μηχανισμό στήριξης της τρόικας. Το Μνημόνιο. Δηλαδή, άνοιξε την πόρτα της Ευρώπης για το ΔΝΤ, κάτι που δεν είχε κάνει μέχρι τότε, καμία άλλη χώρα.

Τη συνέχεια, τη βιώνουμε όλοι ως τραυματική εμπειρία. Με τη χώρα να έχει προ πολλού χρεοκοπήσει, ηθικά, κοινωνικά και σε επίπεδο εθνικού προσανατολισμού. Υπάρχουν ωστόσο και όρια. Έστω κι αν η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τα ξεπέρασε.

Μας σπρώχνουν στο  να χάσουμε και την εθνική αξιοπρέπειά μας. Παρακολουθώντας τη διεθνή κοινότητα να κάνει διαγωνισμό… κυνισμού, αναφορικά με το ποιος θα σκεφτεί και θα εισηγηθεί την πιο ατιμωτική τιμωρία για την Ελλάδα.

Η χώρα λοιπόν, με αποκλειστική ευθύνη του ΠΑΣΟΚ, δεν επέστρεψε απλώς στο 2004. Επέστρεψε στο 1999. Τότε που με την εθνική λεηλασία του Χρηματιστηρίου, χάθηκαν μέσα σε μερικές ημέρες περισσότερα από 350 δισεκατομμύρια ευρώ. Δηλαδή, περισσότερα χρήματα από… όλο το χρέος της χώρας.

Ίσως λοιπόν κάτι να ήξερε ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν έλεγε… ότι λεφτά υπάρχουν. Αν υπάρχουν, το ΠΑΣΟΚ ξέρει που βρίσκονται. Έτσι δεν είναι;

(Πηγή)