Πτώχευση...

Ποτέ άλλοτε στη σύγχρονη Ιστορία το Κοινοβούλιο δεν συγκέντρωσε τόσο μεγάλη οργή. 

Πήγαινα στη Βουλή στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Στη θέση του πρωθυπουργού ο Καραμανλής και πλάι οι υπουργοί του. Υπήρχαν στο Κοινοβούλιο πολιτικοί ικανοί να αναλάβουν την πρωθυπουργία. Ο Γεώργιος Μαύρος, ο Γιάννης Ζίγδης, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Ευάγγελος Αβέρωφ, ο Γεώργιος Ράλλης. Αλλά και οι βουλευτές αποτελούσαν προσωπικότητες εξέχουσες. Η αφρόκρεμα της... κοινωνίας βρισκόταν στο Κοινοβούλιο, συμμετέχοντας στην προσπάθεια αποκατάστασης της δημοκρατίας. Χωρίς αμφιβολία, ο πολίτης που έμπαινε στο Κοινοβούλιο αισθανόταν ασφάλεια, τον διακατείχε το συναίσθημα του πολιτικού ειδικού βάρους που προερχόταν από την ποιότητα των στελεχών, τα οποία η κοινωνία επέλεγε και τα έστελνε στον ναό της δημοκρατίας. Τραγική είναι η σύγκριση εκείνης με τη σημερινή εποχή. 

Η μεταπολιτευτική δημοκρατία φρόντισε να μετατρέψει τη Βουλή σε «συντεχνία» και τους βουλευτές σε «βολεμένους», αφήνοντας κατά μέρος την ποιότητα και την προστασία του κύρους, το οποίο είναι απαραίτητο για την επιβίωση των εκπροσώπων του λαού. Ο «συντεχνιασμός», τον οποίο έσπευσαν να καταδικάσουν οι «τρεις Καμπαλέρος», έχει φωλιάσει από καιρό στη Βουλή. 

Αργά, με ρυθμούς εκμαυλιστικούς, μετέβαλε τους πολιτικούς σε «επαγγελματίες», σε ακριβοπληρωμένους «μάνατζερ», χωρίς να έχουν όλοι, φυσικά, τα απαραίτητα προσόντα. Με επιμονή και τέχνη, επεβλήθη ο «πελατειακός πολιτικός πολιτισμός», οι βουλευτές γέμισαν το Δημόσιο με διορισμένους ψηφοφόρους, αδιαφορώντας για το πώς θα πληρωθούν και παράλληλα έσπευδαν να παράσχουν στους εαυτούς τους προνόμια. Άρχισαν με τον παιδικό σταθμό και έφτασαν στο... χαμάμ! 

Ύψωσαν έναν τοίχο απομόνωσης γύρω από τα Παλαιά Ανάκτορα, μπαινοβγαίνουν σε «αίθουσες επιτροπών», οι περισσότερες των οποίων παράγουν αντιπαράθεση και αλληλοκατηγορίες, εισπράττοντας «αποζημίωση» για κάθε παρουσία. Όλα τα μετέτρεψαν σε αμοιβή. Ο πολίτης σιγά σιγά έμεινε στο περιθώριο, μετετράπη από οπαδός σε απλό ψηφοφόρο και τώρα βρέθηκε «έξω και απέναντι», με τις δυνάμεις καταστολής να τον καταδιώκουν προκειμένου να διαφυλάξουν τους «εκλεγμένους» από την οργή... εκείνων που τους εξέλεξαν! 

Ποτέ άλλοτε στη σύγχρονη Ιστορία το Κοινοβούλιο δεν συγκέντρωσε τόση οργή και αποδοκιμασία. 

Ποτέ άλλοτε οι αιρετοί εκπρόσωποι του λαού δεν έγιναν στόχος αποδοκιμασιών από τους πολίτες.

Η ΑΚΙΣ

(ΕΦ. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-27/10/2011)