Κατά φαντασίαν ηγέτης

Περιχαρακωμένος στον εαυτό του, νομίζει ότι κυβερνά και δεν βλέπει το κακό που κάνει

Φτάσαμε στο τελευταίο σκαλί «στου κακού τη σκάλα». Η Ελλάδα πληρώνει την αναξιοπιστία της κυβέρνησής της. Όταν ο κ. Γ. Παπανδρέου, τον Νοέμβρη του 2009, πήγε στις Βρυξέλλες ως πρωθυπουργός και κατήγγειλε στον Μπαρόζο, αλλά και στους άλλους ηγέτες, τους Έλληνες ως «κακομαθημένους, τεμπέληδες και διεφθαρμένους», αυτοί θεώρησαν ότι είχαν απέναντί τους ένα σοβαρό πολιτικό, που έφτανε στο σημείο να… καταγγέλλει τη χώρα του, έτοιμος να τραβήξει μία κόκκινη γραμμή με το παρελθόν και να οικοδομήσει μία νέα σχέση Πολίτη - κράτους. Αυτή την αίσθηση που έδωσε στους εταίρους μας, την είδαμε να μεταγράφεται (ως αρθρογραφία στον αμερικανικό και βρετανικό Τύπο, όπως και στο γερμανικό, τοποθετώντας επί της κεφαλής του Γ. Παπανδρέου το φωτοστέφανο του αποφασισμένου πολιτικού μάρτυρος. 

ΩΣΤΌΣΟ και η ανικανότητα έχει «κοντά ποδάρια». Δεν μπορούσε σε κάθε συνεδρία να εμφανίζεται με το «ίδιο παραμύθι» των κακών Ελλήνων και του ήρωα πρωθυπουργού. Έπρεπε να αποδείξει ότι εργάζεται για την άρση του απειλητικού οικονομικού αδιεξόδου. Όμως, επειδή ο ίδιος δεν μπορεί να βάλει και να ορίσει, με τάξη και πειθαρχία, τις προτεραιότητες, να παρακολουθήσει ανά υπουργείο και να συντονίσει το κυβερνητικό έργο και ταυτόχρονα του έχουν «καρφωθεί» μερικές ιδέες, ως μονομανία, που θέλει να επιβάλλει αποσπασματικά, νομίζοντας ότι έτσι επικοινωνιακά «κερδίζει πόντους», αποφάσισε στη δεύτερη φάση να είναι στην Ε.Ε ο «καλός Γιώργος». 

ΔΈΧΘΗΚΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ , που του παρουσίασαν, χωρίς αντιρρήσεις, υποσχόμενος ότι θα επιβάλει την εφαρμογή του. Και τον πίστεψαν. Αλλά ο καημένος δεν μπορεί να δουλέψει. Παραμένει ο «νέος με την κιθάρα στον ώμο, που θέλει να ταξιδέψει για να γνωρίσει τον κόσμο και έχει μια ομιχλώδη άποψη πώς θα τον κάνει καλύτερο». Έτσι, φτάσαμε ως εδώ. Τώρα ο Γ. Παπανδρέου είναι γυμνός. Κανείς στην Ε.Ε. δεν τον υπολογίζει. Συζητούν για την ελληνική κρίση και εκείνος περιμένει από τους δημοσιογράφους ή από ακριτομυθίες στελεχών της Κομισιόν μήπως και μάθει τι «παίζει» ανάμεσα σε Σαρκοζί και Μέρκελ, που αποφασίζουν πριν από αυτόν για μας. Σαν δαρμένο σκυλί στη γωνία, περιμένει να του μιλήσει ο Ρομπάι, που δεν μετείχε της σύσκεψης... έτσι για το θεαθήναι. Εν τω μεταξύ, ο κόσμος από κάτω καζάνι που βράζει. 

ΓΙΑΤΙ ΑΝ παίρνονταν μέτρα στην ώρα τους -βλέπε Ιρλανδία- δεν θα φτάναμε εδώ. Όμως ο Γ. Παπανδρέου διακρίνεται για τον πολιτικό αυτισμό του. Περιχαρακωμένος στον εαυτό του, νομίζει ότι κυβερνά την Ελλάδα, τη στιγμή που η μόνη υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει είναι να σηκωθεί και να φύγει. Η παρουσία του εμποδίζει τις εξελίξεις. Γιατί δεν του το λένε;

ΑΝΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΡΕΑ
(ΕΦ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ-12-10-2011)