Οι εκλογές ως μονόδρομος

Γράφει ο Γιώργος Σαρειδάκις

Εάν «το αφήγημα της Κρίσης» που δημοσιεύτηκε στο Βήμα της Κυριακής είναι έστω κατά 50% ακριβές (που είναι μάλλον κατά 100% ακριβές, χωρίς να τα λέει και όλα) τότε είναι ολοφάνερο ότι τέσσερα πρόσωπα του ΠΑΣΟΚ έχουν την κύρια ευθύνη για...

την πορεία της χώρας προς την καταστροφή.

Οι κύριοι Γιώργος  Παπανδρέου και  Γιώργος Παπακωνσταντίνου,    πρόσφατα δε αλλά  ουσιαστικά  ο κ.  Ευάγγελος Βενιζέλος. Επίσης ο ανεπίσημος  συμπρωθυπουργός κ. Νίκος Παπανδρέου.

Ευθύνη έχουν και όλοι οι Υπουργοί που αποφάσιζαν ως συλλογικό Όργανο, ως υπεύθυνη (και  υπόλογη) Κυβέρνηση, για θέματα ισοδύναμα με διαχείριση εμπόλεμης κατάστασης.

Αυτού του «πολέμου», όποια και αν είναι η φραστική έκβαση  (νέος δανεισμός, χρεοκοπία, κούρεμα ή άλλη τυχόν Βενιζέλεια γλωσσική επινόηση) η ουσιαστική  έκβαση έχει ήδη, σε μεγάλο βαθμό,  κριθεί.

Γιατί ολόκληρη σχεδόν η ελληνική κοινωνία αποτελείται ήδη από τραυματίες. (Οι νεκροί είναι αφανείς. Όπως οι Άγνωστοι στρατιώτες).  Αποτελείται από  ψυχικά εξουθενωμένους και τρομοκρατημένους ανθρώπους. Από άνεργους και υποψήφιους οικονομικούς μετανάστες. Από νέους με κλεμμένο το μέλλον  και ακυρωμένα τα όνειρα. (Τα οποία εξάπαντως, «θα λάβουν εκδίκηση»).

Όποια και αν είναι η τυπική έκβαση αυτού του πολέμου, η λεηλασία της χώρας, που έχει αρχίσει προ πολλού, θα συνεχισθεί  με χίλιους τρόπους και θα ενταθεί χωρίς έλεος.

Με τη συμπλήρωση των 30 χρόνων από την άνοδό του στην εξουσία, το ΠΑΣΟΚ οδήγησε την Πατρίδα  στον  περιορισμό της εθνικής  κυριαρχίας της, με απροσδιόριστες ακόμη συνέπειες στα μακροπρόθεσμα εθνικά μας συμφέροντα αλλά και στην περιφερειακή  ισορροπία δυνάμεων και την Ειρήνη.

Οδήγησε την Ελλάδα στην καταρράκωση της αξιοπιστίας και της υπερηφάνειάς της. Στη διεθνή επαιτεία. Στη χλεύη των εχθρών και στην περιφρόνηση των «φίλων». Την κατέστησε «επικίνδυνο παράγοντα» για την ευρωπαϊκή και τη διεθνή οικονομική και νομισματική σταθερότητα. Σχεδόν ανεπιθύμητη  στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τη διεθνή Κοινότητα.

Και τώρα; Τώρα (πριν από όλα) ο κ. Παπανδρέου και η Κυβέρνησή του οφείλουν να φύγουν το συντομότερο. Όφειλαν να το είχαν κάνει μόλις διαπίστωσαν ότι η κατάσταση τους υπερβαίνει. Ότι ως Κόμμα δεν θέλουν και ως Κυβέρνηση δε μπορούν να διαχειριστούν την Κρίση.

Θα ήταν αυτό πολύ πιο έντιμο, πιο αξιοσέβαστο και εν τέλει πιο επωφελές πολιτικά για το Κόμμα τους και κυρίως πιο χρήσιμο για τη χώρα.

Αντ’ αυτού  προσπαθούσαν (κατά το «αφήγημα της Κρίσης») με αφελείς μικροεκβιασμούς και ερασιτεχνικές μικρομπλόφες να ψευτο-«διαπραγματεύονται» με τους βετεράνους της Ευρώπης, τύπου Γιούγκερ, Σόιμπλε κτλ. Με επικοινωνιακές δε αγριότητες να τρομοκρατούν και να κοροϊδεύουν τους Έλληνες!

Όσο μένουν, επομένως, θα κάνουν και άλλα επικίνδυνα λάθη, θα προκαλέσουν ακόμη μεγαλύτερες καταστροφές στη χώρα και στην Ευρώπη και θα δημιουργήσουν ακόμη περισσότερα θύματα.

Είναι αναμενόμενο ότι  επιρρίπτουν τις ευθύνες της Κρίσης σε άλλους. Κυρίως στους κυβερνητικούς προκατόχους τους. Ουδείς αρνείται ότι διαχρονικά και άλλοι φέρουν ευθύνη και ουδείς αγνοεί το σημερινό διεθνές περιβάλλον. Αλλά  στα 30 τελευταία χρόνια, τα 21 κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ, το δημόσιο χρέος αυτά κυρίως τα χρόνια εκτινάχτηκε.

Το «Τσοβόλα δώστα όλα» είναι η επιτομή της εφαρμοσμένης δημοσιονομική πολιτικής  του Ανδρέα Παπανδρέου.

Όμως το πρόβλημα δεν είναι  το παρελθόν. Είναι η παρούσα Κρίση και η κυβερνητική  διαχείρισή της. Και αυτή ήταν εξ αρχής και συνεχίζει να είναι καταστροφική.

Το ερώτημα είναι: Υπάρχει κάποια εναλλακτική πρόταση; Η απάντηση είναι ότι σε κάθε περίπτωση, η εφαρμοζόμενη συνταγή είναι αποδεδειγμένα λάθος. Βλάπτει μόνο, σοβαρά! Σε βαριές  καταστάσεις –όπως η δική μας- οδηγεί ολόκληρη την κοινωνία στην πλήρη εξουθένωση και στην αδυναμία ανάκαμψης επί γενεές ολόκληρες.

Οι εγκυρότεροι οικονομολόγοι, νομπελίστες, καθηγητές και κεντρικοί τραπεζίτες, ήδη δε και η σχετική απόρρητη έκθεση του ΔΝΤ, επισημαίνουν ότι οι πολιτικές λιτότητας βυθίζουν τις οικονομίες στην ύφεση, εκτινάσσουν την ανεργία, οδηγούν τις κοινωνίες στην απόγνωση και προετοιμάζουν, με μαθηματική ακρίβεια, κοινωνικές συγκρούσεις των οποίων την ένταση και την έκταση κανείς δε μπορεί να προβλέψει. Μπορεί όμως να τις φαντασθεί.

Έπειτα από όλα αυτά θα ήταν  παράλογο να αναμένεται ότι κάποια  πολιτική δύναμη θα δεχόταν να μοιρασθεί τις τεράστιες ευθύνες της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, χωρίς να έχει λάβει τέτοια ρητή εντολή από το λαό.

Επομένως, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, θα ήταν μάταιο να υπολογίζει κανείς στη συμμετοχή της ΝΔ και του Αντώνη Σαμαρά, σε ένα  κυβερνητικό σχήμα «κοινής ευθύνης».

Θα ήταν ως εάν καλούσες κάποιον δικαστή να μετάσχει εκ των υστέρων στη σύνθεση του δικαστηρίου που έχει ήδη καταδικάσει κάποιον αθώο σε θάνατο, και ο οποίος μάλιστα έχει κιόλας εκτελεσθεί!

Γι’ αυτό δεν υπάρχει  άλλη επιλογή από την άμεση προκήρυξη εκλογών. Το επιχείρημα ότι δεν τις θέλει η Τρόικα,  οι αγορές, ο κ. Μπαρόζο κτλ. είναι μάλλον ένα πρόσθετο επιχείρημα υπέρ των εκλογών, παρά το αντίθετο.

(Πηγή)