Ήρεμα, αλλά με ταχύτητα…

O χρόνος κυλάει εις βάρος του Γιώργου και της χώρας

Έβλεπα τον πρωθυπουργό στην τηλεόραση και δεν τον γνώριζα! Μόλις είχε βγει από τη συνάντηση με τον Ζοζέ Μπαρόζο (Σάββατο απόγευμα) και προέβαινε σε δηλώσεις. Πελιδνός, σχεδόν χαμένος, με φωνή που μόλις έβγαινε. Αποτυπωμένα στο πρόσωπο του η ...

αγωνία, η απογοήτευση, το άγχος. 

Δεν είναι δα και λίγο να γνωρίζεις ότι η Ιστορία σε έχει ήδη καταγράψει ως αποτυχημένο, ως τον άνθρωπο που οδήγησε τη χώρα σε μια χωρίς προηγούμενο περιπέτεια. Κι όμως, δεν είχε κανέναν λόγο να κάνει ότι έκανε. Δεν είχε κανέναν λόγο να εκβιάσει εκλογές το 2009, δεν είχε κανέναν λόγο να λέει συνεχώς «όχι» σε κάθε προσπάθεια-μικρή έστω- της Νέας Δημοκρατίας να αλλάξει κάποιες από τις σκουριασμένες βίδες της κρατικής μηχανής. 

Κανέναν λόγο δεν είχε να κατηγορεί τη χώρα του στο εξωτερικό, να σκανδαλολογεί και να εκθέτει την Ελλάδα διεθνώς, με «πεμπτοφαλαγγίτες» κρατικούς λειτουργούς, να προσπαθεί να εισάγει «σκάνδαλα» από το εξωτερικό, να «καταγγέλλει» συνεχώς τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας και να μην την αφήνει να κυβερνήσει. 

Ασφαλώς, πικρά θα έχει μετανιώσει τώρα ο σημερινός πρωθυπουργός για τη στάση που επέδειξε ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως. Και είναι κρίμα, γιατί θα μπορούσε να έχει βοηθήσει. Θα μπορούσε να έχει κάνει εκείνος αυτά που σήμερα ζητεί από τον Αντώνη Σαμαρά. Εκείνον, όμως, ουδείς τον είχε κατηγορήσει, ουδείς τον είχε εξυβρίσει. Ένα έρμο «άρθρο 16» πήγε να ψηφίσει και στα μισά πήρε πίσω την ψήφο, όπως πήρε πίσω τα περί «παραιτήσεως και συγκυβερνήσεως». 

Κρίμα, γιατί μπορούσε να έχει προσφέρει στον τόπο με την παρουσία του και να είχε αλλάξει ο δρόμος της χώρας. Τώρα, μπορεί να προσφέρει μόνο δια της αποχωρήσεώς του. Κι αυτό είναι ότι πιο πικρό για έναν πρωθυπουργό. Να κυβερνά, δηλαδή, μια χώρα που δεν τον θέλει, να «κάθεται» πάνω σε μια ισχνή πλειοψηφία, να έχει απέναντι του εκατομμύρια λαού και να προσπαθεί να καταστείλει την οργή με αστυνομικά μέτρα! 

Ο πρωθυπουργός, παραιτούμενος και ανοίγοντας τον δρόμο για άλλες λύσεις, προσφέρει πολύ μεγαλύτερη υπηρεσία απ' ότι με την πεισματική παραμονή του.

Ο χρόνος κυλάει εις βάρος του και εις βάρος της χώρας. Κάθε μέρα που περνά βαραίνει περισσότερο η ευθύνη στις πλάτες του. Ας αποφασίσει. Ήρεμα, αλλά με ταχύτητα... 

Η ΑΚΙΣ 

(Εφ. Δημοκρατία-24/10/2011)