Το χρέος πρόσχημα λεηλασίας

► Συστηματική μεθόδευση για να αλλάξει χέρια η χώρα.

► Με την ένταξη στην Ευρωζώνη και τη διεθνοποίηση του Χρηματιστηρίου ουσιαστικά η κυβέρνηση δεν έχει κανέναν έλεγχο πάνω σ’ αυτό.

► Για να λειτουργήσει το νέο αναπτυξιακό μοντέλο οι αμοιβές και οι συντάξεις πρέπει να υποβαθμισθούν σε τριτοκοσμικά σχεδόν επίπεδα, κατά το παράδειγμα της γειτονικής Βουλγαρίας.

ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗ ΝΕΑΡΧΟΥ *

Σε καμιά χώρα του κόσμου η έξοδος από την κρίση δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς ανάκαμψη της οικονομίας και ανάπτυξη. Στην περίπτωση όμως της Ελλάδος παρατηρείται το παράδοξο και το παράλογο να υπονομεύεται η ίδια η επιχειρηματικότητα της χώρας, που θα μπορούσε ν' αποτελέσει κινητήρα αναπτύξεως. Η υπονόμευση προσλαμβάνει, μάλιστα, μια τέτοια έκταση, που δημιουργεί την εύλογη υποψία ότι κάποιοι επιδιώκουν την καταστροφή της ελληνικής επιχειρηματικότητας για ν' ανοίξει ο δρόμος για κάποια άλλα πράγματα.

Οι ενδείξεις για μια τέτοια επιδίωξη είναι πολλές και καθοριστικές:

α) Η θέσπιση, πρώτ' απ' όλα, ενός εξοντωτικού φορολογικού συστήματος, που καθιστά σχεδόν απαγορευτική την επένδυση και την ανάληψη επιχειρηματικής δραστηριότητας. Ποιος επιχειρηματίας ή απλός ιδιώτης θα επενδύσει εάν υπολογίζει εξ αρχής τις επιβαρύνσεις σε φόρο εισοδήματος, προκαταβολή φόρου επομένου έτους και κοινωνικές ασφαλίσεις σε ποσοστό 70% σχεδόν, συν 24% ΦΠΑ;

β) Πώς θα γίνουν επενδύσεις και θα υπάρξει ανάκαμψη στην αγορά, με συνεχιζόμενο επ' αόριστον τον έλεγχο κεφαλαίων, που δεν επιτρέπει στην ελληνική επιχείρηση μια στοιχειώδη ρευστότητα και τραπεζική διευκόλυνση; Το περίεργο, μάλιστα, που έπρεπε εξ αρχής να προβληματίσει όσους έχουν την ευθύνη για την ελληνική οικονομία, είναι ένα άλλο παράδοξο. Να υπάρχει αφ' ενός έλεγχος κεφαλαίων, αλλά να είναι αφ' ετέρου ανοικτό το Χρηματιστήριο.

Σε άλλους καιρούς, όταν ίσχυαν κανόνες πραγματικής και όχι εικονικής οικονομίας και όταν το Χρηματιστήριο ήταν υπό εθνικό έλεγχο, ήταν αδιανόητο να παραμείνει ανοικτό σε περίοδο ανοικτής κρίσεως ή, ακόμη, μεγάλης πολιτικής αναταραχής. Η κυβέρνηση επενέβαινε και ανέστελλε τις συναλλαγές μέχρι την επάνοδο σε σχετική ηρεμία. Το έπραττε για να προστατεύσει τους συναλλασσόμενους, να αποφύγει αθέμιτη κερδοσκοπία και να προστατεύσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα και την περιουσία του Δημοσίου, που συμμετείχε σ' αυτό, με τη μορφή των ΔΕΚΟ και άλλων δημοσίων οργανισμών και επιχειρήσεων.

Με την ένταξη στην Ευρωζώνη και τη διεθνοποίηση του Χρηματιστηρίου, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει ουσιαστικά κανέναν έλεγχο πάνω σ' αυτό. Το τελευταίο υπακούει στη λογική των χρηματιστικών αγορών, των οποίων αποτελεί μέρος. Μια γεύση του τι σημαίνει ανεξέλεγκτη λειτουργία του Χρηματιστηρίου πήρε νωρίς ο ελληνικός λαός με το μεγάλο σκάνδαλο του Χρηματιστη­ρίου επί κυβερνήσεως Σημίτη. Το έγκλημα όμως έγινε από τότε διαρκές και πήρε μια άλλη μορφή. Οι μετοχές των ελληνικών επι­χειρήσεων και των ελληνικών τραπεζών εκμηδενίζονται μέσα από το Χρηματιστήριο και εξαγοράζονται από ξένα funds και πο­λυεθνικές. Τα δισεκατομμύρια με τα οποία το Ελληνικό Δημόσιο ανακεφαλαιοποίησε τις τράπεζες εξαερώθηκαν και μαζί μ' αυτά η συμμετοχή του Δημοσίου. Με ελάχιστο κόστος, που προσομοιάζει με λεηλασία του εθνικού πλούτου της χώρας, ο έλεγχος των τραπεζών και γενικά του χρηματοπι­στωτικού συστήματος περιέρχεται σε ξένα χέρια.

γ) Πώς θα έρθει όμως ανάπτυξη και θα εφαρμοσθεί αναπτυξιακή πολιτική, όταν το χρηματοπιστωτικό σύστημα περιέρχεται σε ξένο έλεγχο; Θα έλεγε κανείς ότι το χρημα­τοπιστωτικό σύστημα, ανεξάρτητα από το ποιος το ελέγχει, έχει κάθε λόγο να χρημα­τοδοτεί την επιχειρηματικότητα για λόγους δικού του συμφέροντος. Το δικό του όμως συμφέρον δεν είναι η ελληνική επιχειρημα­τικότητα. Είναι η απόκτηση, σε πρώτο στά­διο, σε τιμή ευκαιρίας των «διαμαντικών» της χώρας και η δημιουργία, σε δεύτερο στάδιο, των προϋποθέσεων για την οικονο­μική κατάκτηση της χώρας από ξένες μεγά­λες επιχειρήσεις και πολυεθνικές.

Τα «κόκκινα» δάνεια των ελληνικών τρα­πεζών και ο έλεγχός τους από ξένα funds μπορούν ν' ανοίξουν τον δρόμο για αρπα­γή χιλιάδων επιχειρήσεων, ξενοδοχείων, ακινήτων και ελληνικής αγροτικής γης. Η Τράπεζα Πειραιώς, π.χ., απερρόφησε την Αγροτική Τράπεζα. Ποιος Έλληνας αγρότης δεν υποθήκευσε περιουσία στην Αγροτική Τράπεζα; Η Τράπεζα Πειραιώς απερρόφησε επίσης τις κυπριακές τράπεζες στην Αθήνα και άλλες μικρές τράπεζες.

Η αγροτική γη δεν αποτελεί αμελητέο στόχο των πολυεθνικών που ασχολούνται με την παραγωγή τροφίμων για την παγκό­σμια αγορά. Από την άποψη αυτή, υπάρχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την παραγωγή προβεβλημένων γεωργικών προϊόντων, που έχουν απήχηση στη διεθνή αγορά. Η πρωτογενής παραγωγή αποτελεί, υποτίθε­ται, προνομιακό στόχο μιας αναπτυξιακής στρατηγικής. Πώς θα επιτευχθεί όμως αυτό, όταν αυξάνεται η φορολογία των αγροτών, ο ΕΝΦΙΑ επί της αγροτικής περιουσίας και ο κίνδυνος κατασχέσεων αγροτικής γης, μέσα από τα «κόκκινα» δάνεια και τον ξένο έλεγχο των ελληνικών τραπεζών;

δ) Το Υπερταμείο, σε συνδυασμό με τον έλεγχο του χρηματοπιστωτικού συστήμα­τος, έχει στόχο να ολοκληρώσει τον στρα­τηγικό έλεγχο της ελληνικής οικονομίας και να την καταστήσει διεθνή, υπό τον έλεγχο ξένων funds και πολυεθνικών.

Καταστρέφεται η μεσαία τάξη, «συρρικνώνονται» οι αγρότες

Η μεσαία τάξη είναι συνυφασμένη με την εθνική αγορά. Η περιθωριοποίηση μέχρι καταλύσεως της τελευταίας οδηγεί σε αντί­στοιχη πορεία και τη μεσαία τάξη. Μεταφέρεται με τον τρόπο αυτό και στην Ελλάδα ένα μοντέλο που έχει ήδη κυριαρχήσει σε άλλες χώρες που πρωταγωνιστούν στην παγκοσμιοποίηση.

Η μεταφορά όμως αυτή γίνεται υπό πολύ διαφορετικούς όρους, που έχουν σχέση με το χαμηλό επίπεδο αναπτύξεως της χώρας και την υπαγωγή της στα γνωστά Μνημό­νια λόγω χρέους. Το εξωτερικό χρέος και η παραμονή στο ευρώ και την Ευρωζώνη γίνονται μοχλός εκβιασμού για την αποδο­χή από τη χώρα του ξένου οικονομικού ελέγχου και ως αναπόφευκτης της φτωχοποιήσεως του λαού της για λόγους διεθνούς ανταγωνι­στικότητας.

Η κοινωνική πόλωση παίρ­νει επομένως χαρακτηριστι­κά ακραίας φτωχοποιήσεως και συνδυάζεται με εθνική εξάρτηση και ουσιαστική κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας. Η κοι­νωνική διάσταση της ελληνικής κρίσεως ταυτίζεται με την εθνική. Η φτωχοποίηση, που απορρέει από τη γνωστή πολιτική της εσωτερικής υποτιμήσεως, επιδιώκει ταυτό­χρονα τρεις στόχους:

► Να καταστήσει εφικτή τη δημοσιονομική προσαρμογή της Ελλάδος στην Ευρωζώνη με μια δρακόντεια πολιτική λιτότητας.

► Να καταστήσει εφικτή την εξυπηρέτηση του χρέους με εξοντωτική φορολογία και εκποίηση της εθνικής περιουσίας.

► Να καταστήσει «ανταγωνιστική» την Ελ­λάδα με αναφορά τις γειτονικές της χώρες και την παγκόσμια αγορά.

Το τελευταίο αποτελεί προϋπόθεση και για την εφαρμογή του διαφημιζόμενου «νέου τύπου αναπτύξεως», που θα έχει ως κινητήρα πλέον όχι την εθνική αγορά και τις ελληνικές επιχειρήσεις, αλλά τις ξένες πολυεθνικές και τη διεθνή αγορά. Με τη λο­γική αυτή, η ανταγωνιστικότητα πρέπει να είναι διεθνής και να λαμβάνει υπ' όψιν τις αμοιβές σε τρίτες χώρες χαμηλού κόστους. Με απλά λόγια, για να λειτουργήσει το νέο αναπτυξιακό μοντέλο, με άξονα τις πολυ­εθνικές, τα ημερομίσθια, οι αμοιβές και οι συντάξεις στην Ελλάδα πρέπει να υποβαθμισθούν σε τριτοκοσμικά σχεδόν επίπεδα, κατά το παράδειγμα της γειτονικής Βουλ­γαρίας.

Η παγκοσμιοποίηση μεταλλάσσει τους Έλληνες

Η παγκοσμιοποίηση προάγει την προ­οπτική μιας ενιαίας παγκόσμιας αγοράς. Η κάθε κοινή αγορά περιλαμβάνει εκ των πραγμάτων ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, προϊόντων και σταδιακά εργαζομένων. Οι αβυσσαλέες διαφορές μεταξύ των διαφό­ρων χωρών και περιοχών του κόσμου, σε ό,τι αφορά στην ανάπτυξη και το επίπεδο ζωής, αντιμε­τωπίζεται από το μεγάλο κε­φάλαιο που κινεί την παγκο­σμιοποίηση ως στρατηγική ευκαιρία και πλεονέκτημα για πολύ υψηλότερα και ευ­κολότερα κέρδη.

Στο πλαίσιο αυτό, η πολι­τική των ανοικτών συνόρων με τη συνακόλουθη ανοχή έναντι της λαθρομεταναστεύσεως αντιμετωπίζεται ως αναγκαίο και αναπόφευ­κτο στάδιο για τη δημιουργία της ενιαίας παγκόσμιας αγοράς και της συνεπαγόμε­νης «υπερβάσεως» των εθνικών αγορών, των εθνικών συνόρων και των εθνικών κρατών.

Σε ό,τι αφορά ειδικότερα στην περίπτωση της Ελλάδος, το νέο αναπτυξιακό μοντέλο, που προβάλλεται ως συνταγή σωτηρίας και έχει ως προϋπόθεση τη διεθνή ανταγω­νιστικότητα με αναφορά τη διεθνή αγορά, έχει κάθε λόγο να προάγει την εισαγωγή φθηνού εργατικού δυναμικού από φτωχές χώρες του Τρίτου Κόσμου. Το δυναμικό αυτό προορίζεται να λειτουργήσει επίσης ως καταλύτης για την «πολυπολιτισμική» μετάλλαξη της χώρας και τη σταδιακή υπονόμευση και αποδόμηση της εθνικής κοι­νωνίας και του εθνικού κράτους.

Στην περίπτωση της Ελλάδος η πολιτική των ανοικτών συνόρων, με πρόσχημα το πολιτικό άσυλο και τους πρόσφυγες, συνδυάζεται με γεωπολιτικές παραμέτρους που έχουν σχέση με την ταυτότητα της χώρας. Η Ελλάδα έχει άλλη γεωπολιτική σημασία όταν έχει ελληνικό και ορθόδοξο χαρακτήρα και θα είχε άλλη σημασία εάν η ταυτότητά της μεταλλασσόταν σε «πολυπολιτισμική», όπως ευσχήμως αναφέρεται, με σημαντική ιδίως μουσουλμανική παρά­μετρο.

Η τελευταία έχει άμεση σχέση με τις επιδι­ώξεις της γειτονικής Τουρκίας. Η επανεγκατάσταση στην Ελλάδα σημαντικού αριθμού μουσουλμάνων και η μετάλλαξη των γεωπολιτικών όρων του ελληνικού χώρου θα εξυπηρετούσαν στρατηγικά την Άγκυρα. Ενδιαφέρον για «πολυπολιτισμικές» αλλαγές και για ενίσχυση ειδικότερα στον ελληνικό χώρο του μουσουλμανικού παράγοντα έχει επίσης η αμερικανική υψηλή στρατηγική. Για λόγους, πρώτον, παγκοσμιοποιήσεως, για την οποία υπερμαχεί από τα μέσα της δεκαετίας του '90, με πρωταγωνιστή τον πρόεδρο Κλίντον.

Ακόμη όμως και μέσα στις ΗΠΑ πληθαίνουν οι φωνές κατά της παγκοσμιοποιήσεως. Η τελευταία εξυπηρετεί τα συμφέροντα και τους στόχους μιας μικρής χρηματιστικής ολιγαρχίας και των μεγάλων πολυεθνικών. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι εξυπηρετεί, σε μακροπρόθεσμη βάση, τα καλώς νοούμενα συμφέροντα της μεγάλης πλειονότητας του αμερικανικού λαού. Είναι χαρακτηριστικό από την άποψη αυτή το παράδειγμα του υποψηφίου των Συντηρητικών πολυεκατομμυριούχου Τραμπ. Ο τελευταίος κατήγγειλε ως αυταπάτη την παγκοσμιοποίηση και υποσχέθηκε να την αναθεωρήσει εάν εκλεγεί πρόεδρος.

Η αμερικανική πολιτική έχει και έναν δεύτερο λόγο για να προωθεί γεωπολιτικές αλλαγές στα Βαλκάνια. Είναι ο ανταγωνισμός της με τη Ρωσία και η μέριμνά της να παγιώσει τη νέα γεωπολιτική τάξη που εγκαθιδρύθηκε στα Βαλκάνια μετά την επέμβαση του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας και τη διάλυση της τελευταίας. Οι προσπάθειες παγιώσεως της νέας αυτής τάξεως, πέρα από την ένταξη ή την προοπτική εντάξεως στους δύο ευρω-ατλαντικούς θεσμούς, το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, περιλαμβάνουν επίσης την ενίσχυση του μουσουλμανικού παράγοντα. 

Ο τελευταίος θεωρείται εξ ορισμού αντι-ρωσικός. Περιλαμβάνουν επίσης την προώθηση της λεγομένης «πολυπολιτισμικής» κοινωνίας, που συνεπάγεται τη διάσπαση της εθνικής συνοχής και την υπονόμευση του εθνικού κράτους.

Αποτυχίες της γερμανοκρατούμενης ΕΕ

Τα ευρωπαϊκά κράτη συμφώνησαν στη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας ως αρχικού και αναγκαίου πυρήνα κοινής αγοράς, ο οποίος θα προετοίμαζε τη σταδιακή προσέγγιση και ενοποίηση των ευρωπαϊκών λαών. Είναι γνωστό, βεβαίως, ότι δεν έλειπαν από την αρχή οι γεωπολιτικές σκοπιμότητες, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού των δύο υπερδυνάμεων, και οι υστεροβουλίες σε ό,τι αφορά στην πολιτική προοπτική της ιδέας της ευ­ρωπαϊκής ενοποιήσεως.

Αυτό, πάντως, που κινητοποίησε τους ευρωπαϊκούς λαούς και συνέβαλε καθοριστικά στην υποστήριξη που έδωσαν στην ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποιήσεως ήταν η πίστη και η προσδοκία ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα σεβόταν την εθνική ταυτότητα και τον ιδιαίτερο πολιτισμό κάθε χώρας και θα εξασφάλιζε για όλους κοινή ανάπτυξη, σύγκλιση επιπέδων ζωής, ευημερία και ειρήνη.

Η σημερινή εικόνα που παρουσιάζει η Ευρωπαϊκή Ένωση, ο τίτλος της οποίας δεν ανταποκρίνεται στο πραγματικό της περιεχόμενο, είναι πολύ μακριά από τις ελπίδες και τις προσδοκίες που ενέπνευσε. Η πρώτη μεγάλη αποτυχία της είναι να διασφαλίσει ανάπτυξη και ευημερία για όλους. Ταυτίσθηκε με ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές, τις οποίες ενέγραψε ως μόνιμο καθεστώς στις Συνθήκες της. Εγκατέλειψε, με τις πολιτικές αυτές, την Αρχή της Ευρωπαϊκής Προτιμήσεως, που παρείχε μια ελάχιστη προστασία στην ευρωπαϊκή παραγωγή και στα ευρωπαϊκά προϊόντα. Ανήγαγε τις αγο­ρές πάνω από τα κράτη και κατέστησε την πολιτική θεραπαινίδα των αγορών. Με τις πολιτικές αυτές και την παγκοσμιοποίηση ήταν αναπόφευκτη η δημιουργία ολοένα διευρυνόμενου χάσματος μεταξύ του ευ­ρωπαϊκού Βορρά και του Νότου.

Η κατάσταση επιδεινώθηκε με την άκρι­τη και πρωθύστερη εισαγωγή του ευρώ. Η ανάγκη για τη διακυβέρνηση και τη στή­ριξη του ευρώ και για τη δημοσιονομική εναρμόνιση που προϋποθέτει παρήγαγε την τερατώδη γερμανική πολιτική λιτό­τητας. Η τελευταία συνδυάζει το πολιτικό έλλειμμα και τις αντιφάσεις της Ευρωζώνης με έναν νέο γερμανικό ηγεμονισμό, που χρησιμοποιεί ωμά την Ευρωπαϊκή Ένωση για οικονομική επέκταση και έλεγχο στην Ευρώπη.

Η Ελλάδα είναι η αλγεινή εικόνα και το πιο δραματικό παράδειγμα αυτής της πολιτι­κής. Αντί ως χώρα-μέλος να υποστηριχθεί για να σταθεί στα πόδια της και να ομα­λοποιήσει σταδιακά την οικονομία της, το χρέος της χρησιμοποιείται απροκάλυπτα ως μοχλός εκβιασμού για την αποδοχή ενός επαίσχυντου καθεστώτος οικονομι­κής δουλείας και ελέγχου. Το τελευταίο γε­λοιοποιεί την εθνική κυριαρχία και ανεξαρ­τησία και παραδίδει τον εθνικό πλούτο της χώρας σε εκποίηση και λεηλασία. Τι σχέση έχει η κατάσταση αυτή με την «ισότιμη» δήθεν συμμετοχή της Ελλάδος, και κάθε άλλης χώρας, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη;

Η Ευρωπαϊκή Ένωση φέρει όμως το βά­ρος και μιας άλλης μεγάλης αποτυχίας, που εξελίσσεται σήμερα σε θρυαλλίδα στα ίδια τα θεμέλιά της. Είναι η πολιτική των ανοι­κτών συνόρων και η απροκάλυπτη προβολή ιδεών και σχεδίων για «υπέρβαση» δήθεν των ευρωπαϊκών εθνών και εθνικών κρατών. Η προβολή ειδικότερα της ιδέας μιας «ομοσπονδιακής» δήθεν Ενωμένης Ευρώπης, που θ' αναφέρεται σ' έναν ενιαίο ευρωπαϊκό λαό και όχι στους ευρωπαϊκούς λαούς και στα εθνικά κράτη.

Ευρωπαϊκός λαός όμως δεν υπάρχει. Υπάρχουν ευρωπαϊκά έθνη και εθνικά κρά­τη. Οποιαδήποτε σκέψη για μια νέα φυγή προς τα εμπρός, με στόχο τη δημιουργία «περισσότερης» Ευρώπης, κατά το αποτυ­χημένο πρότυπο του ευρώ, είναι καταδικα­σμένη σε αποτυχία. Οποιαδήποτε κίβδηλη πολιτική ενοποίηση, βασιζόμενη μόνο σε κοινή αγορά, η οποία εκ των πραγμάτων συγχέεται, μάλιστα, με την παγκοσμιοποίη­ση, οδηγεί προς έναν αυτοκρατορικό ηγε­μονισμό. Ο τελευταίος είναι ασύμβατος με την ιδέα μιας δημοκρατικής Ευρώπης, που διασφαλίζει ισοτιμία, δημοκρατία, κοινή ανάπτυξη και ευημερία.

Ως κυρίαρχος διαχωρισμός σήμερα στην Ευρώπη επιβάλλεται η διάκριση μεταξύ αυτών που συντάσσονται με την παγκο­σμιοποίηση, τις ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές και την ιδέα μιας Ευρώπης υπε­ρεθνικού αμαλγάματος και εκείνων που απορρίπτουν την παγκοσμιοποίηση και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που είναι η πεμπτουσία της, και συντάσσονται με το εθνικό κράτος, την εθνική ταυτότητα και μια Ευρωπαϊκή Συμπολιτεία, βασιζόμενη στους ευρωπαϊκούς λαούς και τα εθνικά τους κράτη.

Να κηρυχθεί μορατόριουμ για ορισμένο χρόνο

Η Ελλάδα, με αφορμή το χρέος, αντιμετω­πίζει μια δραματική κατάσταση, που απει­λεί τα υπαρξιακά της θεμέλια ως έθνους και εθνικού κράτους. Κάποιοι θέλουν και επι­διώκουν η Ελλάδα ν' αλλάξει χέρια. Ο λαός της να μπει στο περιθώριο, το πιο δυναμικό του μέρος να μεταναστεύσει και το άλλο να υποστεί σταδιακά μετάλλαξη, με ανεξέλε­γκτη μετανάστευση. Η τελευταία παρου­σιάζεται παραπλανητικά ως ανθρωπιστικό θέμα, με συγκάλυψη των γεωπολιτικών της επιπτώσεων.

Αυτό αποτελεί σήμερα το μεγάλο εθνικό θέμα. Δεν είναι ούτε ο εκλογικός νόμος ούτε η τροποποίηση του Συντάγματος, που μπορεί ν' αποδειχθούν και εκ του πονηρού. Όπως και σ' ολόκληρη την Ευρώπη, πολύ περισσότερο στην Ελλάδα, που δεινοπαθεί, η διαχωριστική γραμμή είναι μεταξύ εκείνων που συντάσσονται με τον νεοφιλε­λευθερισμό, την παγκοσμιοποίηση και την ολέθρια πολιτική των Μνημονίων και εκεί­νων που θέτουν σε πρώτη θέση την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία, το έθνος και το εθνικό κράτος ενάντια στις ύπουλες πολιτι­κές για την αποδόμησή τους.

Η Ελλάδα δεν θα διασωθεί από εκείνους που χρησιμοποιούν ανενδοίαστα το πρό­βλημα του χρέους για να προωθήσουν τον ξένο οικονομικό έλεγχο και τη λεηλα­σία του εθνικού πλούτου της. Η συνεχής αναβολή και παραπομπή στο μέλλον της απαραίτητης ελαφρύνσεως του χρέους και η παράλληλη εκβιαστική προώθηση του ξένου οικονομικού ελέγχου δεν αφήνουν άλλη επιλογή για την Ελλάδα από την κή­ρυξη μορατόριουμ για λογικό χρόνο, ώστε να καταστεί δυνατή η ανάκαμψη της οικο­νομίας της και η εφαρμογή μιας εθνικής αναπτυξιακής στρατηγικής.

* Πρέσβεως ε.τ.

(ΕΠΙΚΑΙΡΑ-08/07-14/07/16)